The Frantic Five

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση για έναν μουσικόφιλο από μία θετική έκπληξη να τον παραμονεύει στη γωνία. Το συναίσθημα ανακούφισης και αγαλλίασης όταν ένας δίσκος που πίσω από το εξώφυλλό του δεν κρύβει τίποτα άλλο παρά ένα απέραντο μυστήριο, αποδεικνύεται «διαμαντάκι».

Κάπως έτσι την πάτησα κι εγώ με τους Frantic Five. Άγνωστο όνομα με ελάχιστες πληροφορίες στο cd τους και με μόνη ένδειξη για το τι μπορεί να με περιμένει την αμφίεση τους και τη γενικότερη αισθητική αυτού που στα ελληνικά ονομάζουμε artwork.

Επιστροφή στα '60s διατυμπανίζουν οι Frantic Five και δεν το κρύβουν. Το πνεύμα των Sonics, των ? & The Mysterians, των Seeds και των Music Machine κάνει την εμφάνισή του, παρέα με τους απογόνους τους Fuzztones και Fleshtones. Δε μένουν μάλιστα στις επιρροές τους μόνο σε επίπεδο συνθέσεων, αλλά και παραγωγής, προσδίδοντας μια επιτηδευμένη αυθεντικότητα στο όλο εγχείρημα. Σε όλη τη διάρκεια του cd ο ήχος είναι αρκούντως «μπουκωμένος», κοπιάροντας με ρομαντική διάθεση αυτόν των εμπνευστών τους. Φυσικά αυτό μπορεί να ενοχλεί κάποιους που δεν έχουν συνηθίσει σε τέτοιες ηχογραφήσεις, αλλά δε νομίζω ότι αυτοί αποτελούν ούτως ή άλλως το κοινό στο οποίο στοχεύουν οι Frantic Five. Αντίθετα όσοι μανιωδώς συλλέγουν κάθε ξεχασμένο από Θεό και ανθρώπους γκρουπάκι του garage ήχου καλά θα κάνουν να ασχοληθούν με την περίπτωσή τους.

Όλα τα τραγούδια είναι δικές τους συνθέσεις, πλην της διασκευής στο "Don't Tread On Me" των Kit & The Outlaws. Τα περισσότερα είναι εν δυνάμει singles αλλά θα ξεχωρίσω το surfιζον, σχεδόν instrumental, "The Brood" που ανοίγει το δίσκο, βγαλμένο θα έλεγες από horror b-movie των '60s και ίσως το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ. Επιπλέον το "Treat Me Kind", το σε στυλ British Invasion "I Can't Wait Till Friday Comes", το "How Can We Go On" που αγγίζει περισσότερο τα όρια της ψυχεδέλειας, το ομώνυμο ορχηστρικό και το αυθεντικό garage punk "You Made Me Cry" με την προσθήκη φυσαρμόνικας.

Για το τέλος άφησα την πληροφορία ότι οι Frantic Five είναι από τη Θεσσαλονίκη. Εσκεμμένα, καθώς θεωρώ ότι είναι από τις περιπτώσεις όπου η ενθαρρυντική παραίνεση «για Έλληνες καλοί είναι» δεν έχει θέση. Αν υπάρχει ένα μειονέκτημα στη δουλειά τους αυτό είναι ότι δε φαίνεται να κυκλοφορεί και σε βινύλιο.

Έξοχα! Δώστε garage και farfisa στο λαό!

Υ.Γ.: Αλήθεια, αφού είναι τέσσερις γιατί ονομάζονται Frantic Five;