The Spirit

As you lost your humanity you shall not be treated as humans. Δυνατός στίχος από τους Γερμανούς The Spirit, που τοποθετούνται απέναντι από το ανθρώπινο είδος. Η αλήθεια είναι ότι οι γενικοί αφορισμοί του τύπου "τσουβάλιασμα" που ενοποιούν όλους τους ανθρώπους, ή όλους τους πολίτες ξέρω γω, σε μια γενικευμένη ομάδα λες και τα χαρακτηριστικά είναι κοινά σε όλους, ή η θέση τους ενιαία, δε με πείθουν και πολύ. Συνήθως είναι επιπόλαια αποτύπωση της κοινωνικής διάταξης ή "και καλά" μισανθρωπιά για να το παίξουμε κακοί, ή στη χειρότερη περίπτωση εκ του πονηρού αποχρωμάτιση ενός πολύχρωμου πλαισίου. Τώρα σε ποιά κατηγορία ανήκει το "Songs Against Humanity" δεν ξέρω να σου πω, αλλά έχει και μια ολίγον από θεοκρατική "sci fi" όψη που μπερδεύει τα πράγματα. Αλλά να σου πω κάτι, σε κάποιες περιπτώσεις τα προτιμώ λίγο μπερδεμένα.

Οι The Spirit παίζουν black με πολύ μελωδία, αλλά όχι melodic black metal, όχι τουλάχιστον όπως το περιμένεις όταν ακούς τον όρο αυτό. Θα έλεγα ότι οι Γερμανοί γράφουν κλασικό heavy metal για να το παίξουν όμως μπλακμεταλάδες. Ο δίσκος έχει τη βόρεια επικότητα που παραπέμπει άλλοτε σε Immortal, βλέπε ας πούμε το "Room 101", κι άλλοτε πάει πιο στους Satyricon, όπως στο "Cosmic Rain And Human Dust". Δε μένουν μόνο εκεί βέβαια, υπάρχει γενικά επιρροή και από Chuck Schuldiner, κι από Hypocrisy, μέχρι και ένα ριφ, στην κομματάρα "Spectres Of Terror", που θύμισε έντονα το 99 των The Haunted.

Η βάση πάντως του δίσκου είναι heavy metal, με τα κιθαριστικά ριφ, τα πολλά σόλο, τα γυρίσματα στα ντραμς, το άλμπουμ το νιώθεις ατόφια ατσάλινο. Τα φωνητικά μπορεί να είναι καθαρά black, νορβηγικού στυλ μάλιστα, η παραγωγή μπορεί να ακουμπάει κι αυτή προς τα εκεί, και υπάρχουν ακόμα και κάποια blast beats, αλλά τελικά δεν κυριαρχεί τίποτα από αυτά, γιατί η καρδιά του είναι στα ‘80s. Για να πειστείς, αν είσαι δύσπιστος, άκου το τελευταίο του δίσκου "Orbiting Sol IV" που είναι instrumental και έτσι αποκαλύπτει περισσότερο το χαρακτήρα του.

Μωρέ εδώ που τα λέμε όμως, υπάρχουν μέρες που θέλουμε να ακούσουμε heavy metal, απλό κιθαριστικό και άμεσο. Αν τώρα σε αυτό αντικαταστήσεις έναν τσιριχτούλη τραγουδιστή αμφιβόλου ποιότητας με έναν κάφρο, βάλεις λίγη παραπάνω επιθετικότητα και τεχνικές κιθάρες, ε δε θα με ξενερώσει σε ρόλο mini plot twist. Θα το θυμόμαστε τα επόμενα χρόνια; Σιγά, μην το παρακάνεις, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν περάσαμε καλά ακούγοντάς το, όσο κι αν δε μας κέρδισαν οι στίχοι.