The Black Keys

Πέρασαν αισίως εννιά χρόνια από το "Brothers", τον δίσκο που έβαλε τους Black Keys σε όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τους άνοιξε τον δρόμο για τις μεγάλες αρένες. Βέβαια, τα πρώτα δείγματα του τι θα επακολουθήσει είχαν ήδη γίνει αισθητά από το "Attack & Release", που εγκαινίασε τη συνεργασία τους με τον Danger Mouse, όμως ο έκτος τους δίσκος έμελλε τελικά να γίνει αυτός που άλλαξε την τροπή της καριέρας τους. Το "El Camino" ήρθε έναν χρόνο μετά για να επιβεβαιώσει τη θέση που πλέον είχαν καταλάβει, ενώ το "Turn Blue" του 2014, αδίκως αν με ρωτάτε, δίχασε το κοινό τους λόγω της πιο soul προσέγγισής που ακολούθησαν εκεί.

Εμείς στην Ελλάδα τους είδαμε από κοντά το 2015 στο Rockwave Festival σε μια ομολογουμένως άνευρη συναυλία ενώ, λίγους μήνες αργότερα, το συγκρότημα μπήκε “στον πάγο” λόγω κούρασης, με τους δύο μουσικούς που το απαρτίζουν να καταπιάνονται με άλλα μουσικά projects. Στα τέλη όμως του 2018, οι Dan Auerbach και Patrick Carney ξαναμπήκαν στο στούντιο και δημιούργησαν 27 τραγούδια εκ των οποίων τα 12 κατέληξαν στον νέο τους δίσκο.

Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Auerbach, η λογική πίσω από το "Let’s Rock" ήταν η δημιουργία ενός δίσκου όσο γίνεται πιο αυθόρμητου που θα λειτουργούσε ως φόρος τιμής στην κληρονομιά της κιθάριστικής rock. Και πράγματι, από το άλμπουμ απουσιάζουν τελείως τα πλήκτρα και μαζί τους και ο Danger Mouse, ο οποίος την τελευταία δεκαετία είχε εξελιχθεί σε άτυπο τρίτο μέλος τους, καθώς το ντουέτο αποφάσισε να πάρει πάνω του την παραγωγή της νέας του δουλειάς.

Όσοι όμως διατηρούν ελπίδες πως το "Let’s Rock" ίσως αποτελεί έναν "back to basics" δίσκο, μάλλον θα απογοητευθούν στο άκουσμα του καθώς οι Black Keys προχωράνε από εκεί που μας άφησαν πριν πέντε χρόνια με μία όμως αρκετά σημαντική διαφοροποίηση. Εδώ ο ήχος τους είναι απολύτως απογυμνωμένος εστιάζοντας στα κιθαριστικά riff και τα solo. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως θυμίζουν σε κάτι το ωμό garage συγκρότημα με τις blues πινελιές που γνωρίσαμε τη δεκαετία του 2000. Από άποψη μάλιστα αισθητικής, το "Let’s Rock" πιθανά να είναι ο πιο εύπεπτος και radio friendly δίσκος τους. Και για να σας πω την αλήθεια, εγώ είμαι ok με αυτό.

Αν όμως αρχίσουμε να συζητάμε περί ουσίας στη μουσική τους, τα πράγματα αλλάζουν. Με το καλημέρα σας, το "Shine A Little Light" δείχνει την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει ο δίσκος. Απλοϊκό rock’n’roll με pop επιρροές ντυμένες με riff που παραπέμπουν στους AC/DC και, γενικότερα, στο hard rock της δεκαετίας του 1970. Αυτό όμως που δημιουργεί μια κάποια αμηχανία είναι πως οι Black Keys, όχι απλά δεν κρύβουν τις επιρροές τους, αλλά τις βγάζουν μπροστά σε τέτοιο βαθμό που κάνουν τον ακροατή να αισθανθεί λίγο άβολα. Γιατί είναι άλλο πράγμα η επίδραση μιας σειράς μουσικών στο τελικό προϊόν σου και τελείως άλλο πράγμα ο ήχος σου να αποτελεί απλά ένα κολλάζ πραγμάτων που έχουμε ακούσει δεκάδες φορές στο παρελθόν.

Βέβαια, όταν μιλάμε για τους Black Keys μάλλον είναι αστείο να συζητάμε για πρωτοτυπία καθώς το ντουέτο έστησε την καριέρα του στο αναμάσημα πραγμάτων που πριν 30 χρόνια ήδη θεωρούνταν παρωχημένα, ωστόσο εδώ τα πράγματα ξεφεύγουν. Από τις glam αναφορές στο "Walk Across The Water" και στο "Get Yourself Together" που πατάνε ξεδιάντροπα στους T-Rex, μέχρι το "Sit Around And Miss You" που μοιάζει με το μπάσταρδο παιδί των Beatles με τους Stealers Wheel και από εκεί στη διάχυτη Fleetwood Mac ατμόσφαιρα που κυριαρχεί σε όλο τον δίσκο και κορυφώνεται στο "Tell Me Lies", το συγκρότημα αποτυγχάνει σε μεγάλο βαθμό στο να αποτυπώσει μία δική του μουσική πρόταση.

Στην πραγματικότητα όμως, όλα αυτά δεν καθιστούν το "Let's Rock" έναν κακό δίσκο. Ίσα-ίσα που προσωπικά τον βρήκα αρκετά ευχάριστο και ομολογώ πως, παρά τις αρκετές ακροάσεις, δεν βαρέθηκα καθόλου. Το ντουέτο από το Ohio δείχνει να επέστρεψε με κέφια και τα νέα τους τραγούδια κάθε άλλο παρά αδιάφορα είναι. Απλά, τα πάντα μοιάζουν σαν να τα έχεις ξανακούσει κάπου, είτε από τους ίδιους, είτε από άλλους. Βέβαια, δεν είναι και λίγα τα συγκροτήματα που με σημαία τους μια συγκεκριμένη μανιέρα, χωρίς μεγάλες ηχητικές διαφοροποιήσεις, και πουλώντας κυρίως στυλ, έφτασαν πολύ ψηλά. Αν οι Black Keys έχουν κατασταλάξει πως αυτή θέλουν να είναι η πορεία που θέλουν να ακολουθήσουν, προφανώς κι έχουν κάθε δικαίωμα. Εξάλλου, η καλλιτεχνική καινοτομία δεν πρέπει με το ζόρι να αποτελεί αυτοσκοπό όσων καταπιάνονται με τη μουσική.

Και στην τελική, το "Let's Rock" είναι ακριβώς αυτό που φανερώνει ο τίτλος του. Μια ανέμελη και περήφανη για τις επιρροές της rock κυκλοφορία, με μπόλικα catchy χιτάκια, που δεν δείχνει να παίρνει ιδιαίτερα στα σοβαρά τον εαυτό της. Ο Dan Auerbach, στα πλαίσια της προώθησης του νέου τους άλμπουμ, αποκάλυψε πως το όνομα του δίσκου προέκυψε από τα τελευταία λόγια του Edmund Zagorski, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο τον Νοέμβρη του 2018. Μένει να ευχηθούμε το "Let's Rock", παρά τις καλές του προθέσεις, να μην αποδειχθεί τελικά η ηλεκτρική καρέκλα που θα βάλει ταφόπλακα στο άρμα των Black Keys.