Sylosis

Tο μέλλον των Sylosis έμοιαζε αβέβαιο μετά την ανακοίνωση της «στάσης εργασίας» της μπάντας το 2016 και την ενσωμάτωση του Josh Middleton στους Architects. Τέσσερα χρόνια μετά, οι Sylosis όχι απλά δηλώνουν ότι είναι εδώ, αλλά δείχνουν σε πολλούς ότι το metal δε θέλει φανφάρες και πόζες, αλλά ριφάρες και ορμητικότητα.

Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο να χαρακτηρίσεις τον ήχο των Sylosis, αλλά ίσως και δε χρειάζεται. Η ουσία συμπυκνώνεται στα παρακάτω βασικά χαρακτηριστικά: riffs, μελωδίες, κοπάνημα. Οι κιθάρες σε όλο το δίσκο πρωταγωνιστούν, και χωρίς να είναι χαμηλοκουρδισμένες, είναι ισοπεδωτικές. Από πιο βασικά σε πιο περίπλοκα riffs, με καλοδουλεμένες δυναμικές αλλά και μερικά εντυπωσιακά σόλο, πάνω που λες πως θα ηρεμήσεις σε γραπώνουν ξανά και σε αναγκάζουν να κοπανηθείς.

Ο Josh πέραν του κιθαριστικού μέρους, αναλαμβάνει και φωνητικά καθήκοντα, κι ακούγεται καλύτερα από ποτέ, λιγότερο υψίσυχνος αλλά εξίσου επιθετικός. To σχεδόν νιχιλιστικό περιεχόμενο των στίχων και η μισανθρωπική οπτική τους, με το πρίσμα της απέχθειας προς την άσχημη πλευρά του είδους που δείχνει να επικρατεί ολοένα και περισσότερο βέβαια υποστηρίζει τέτοιου είδους επιδόσεις, μουσικά και ερμηνευτικά.

Αυτό που διαφοροποιεί το "Cycle Of Suffering" σε σχέση με τους προκατόχους του, είναι η μεγαλύτερη έμφαση στις μελωδίες, οι πιο γεμάτες ενορχηστρώσεις αλλά και οι δυναμικές εναλλαγές των κομματιών. Ξεχωρίζω το "Empty Prophets" που διαρκώς αλλάζει, το "Shield" με το φοβερό ρεφραίν, αλλά και το "Αpex Of Distain" που έχει φοβερή κιθαριστική δουλειά. Ιδιαίτερο κλείσιμο στο δίσκο με το "Abandon" που δείχνει να φέρνει την εμπειρία του Josh από τους Architects, με χαμηλωμένες ταχύτητες, απλωμένο ήχο και τελείως μελαγχολική ατμόσφαιρα.

Να σημειώσουμε πως αυτό το ηχητικό αποτέλεσμα πέραν της σύνθεσης, απαιτεί και την ανάλογα καλή παραγωγή, και στο δίσκο έχει γίνει υποδειγματική δουλειά σε αυτό τον τομέα. Επιτέλους και μια ογκώδης αλλά όχι τελείως πλαστική και «τιγκαρισμένη» παραγωγή, σε ένα χώρο που έχει αυτό έχει καταντήσει μάστιγα.

Βλέποντας σαν σύνολο το "Cycle Of Suffering", έχουμε να κάνουμε με μια πραγματικά πολύ αξιόλογη και προσεγμένη δουλειά. Δεν είναι αριστούργημα, έχει στιγμές που μπορεί να σε κουράσει στα εξήντα περίπου λεπτά που διαρκεί, αλλά είναι μια απόδειξη ότι υπάρχει ακόμη η φλόγα και η ενέργεια που αρμόζει σε μια μπάντα του χώρου.