Steve Winwood

Η επιστροφή και μόνο του Steve Winwood στη δισκογραφία είναι εκ των πιο ευχάριστων νέων της χρονιάς. Έχουμε να κάνουμε με μία ξεχωριστή φωνή και έναν άνθρωπο, η καριέρα του οποίου λίγο ως πολύ είναι η ιστορία του ίδιου του rock. Από τις rhythm 'n' blues ημέρες των Spencer Davis Group και της βρετανικής εισβολής στο πρώτο supergroup των Blind Faith και από τις progressive/folk/jazz εμπνεύσεις των Traffic στην καλογυαλισμένη blue-eyed soul της δεκαετίας του '80, δεν είναι υπερβολή να πούμε πως πάνω στις επιτυχίες και τις αποτυχίες του αντικατοπτρίζεται η πορεία μιας ολόκληρης γενιάς μουσικών. Στον ένατο προσωπικό του δίσκο, γλαφυρά τιτλούμενο «Εννιά Ζωές», όλες αυτές του οι καταβολές θα γίνουν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό εμφανείς.

Η μουσική του "Nine Lives" είναι αρκετά ατμοσφαιρική και εσωστρεφής, χωρίς όμως να εγκλωβίζεται στην μελαγχολία και το σκοτάδι. Αντίθετα διαπνέεται από ένα αίσθημα χαλαρής αισιοδοξίας και ωριμότητας. Ο Winwood εκτός από τα φωνητικά αναλαμβάνει φυσικά τα πλήκτρα αλλά ενίοτε και την κιθάρα, ενώ το στοιχείο που ξεχωρίζει σε όλη τη ροή του άλμπουμ για να θυμίσει Traffic ή ακόμα και Santana είναι η εκτεταμένη χρήση κρουστών και πνευστών.

Η επιλογή του "Dirty City" για πρώτο single, με τη συμμετοχή μάλιστα του Eric Clapton, μπορεί να είναι παραπλανητική. Το δυναμικό παίξιμο σε κιθάρα και Hammond του Winwood και το καλύτερο solo που έχει ηχογραφήσει ο Clapton εδώ και καιρό δεν είναι αντιπροσωπευτικά στοιχεία του υπόλοιπου δίσκου. Παρ' όλα αυτά είναι μία ευχάριστη προσθήκη και ένα από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν, χωρίς να υπολογίζεται καν η ιστορικότητα της στιγμής, σχεδόν 40 χρόνια μετά από την πρώτη τους σύμπραξη στους Blind Faith.

Τα υπόλοιπα κομμάτια θα κινηθούν σε πιο ήπιους τόνους, με τις folkίζουσες μπαλάντες "Fly" και "Other Shore" να έχουν την πρωτοκαθεδρία σε αυτόν τον τομέα. Άλλες συνθέσεις θα κινηθούν σε mid-tempo ρυθμούς, αλλά με πολύ προσεγμένες ενορχηστρώσεις και αποτελεσματική παραγωγή που έχει αναλάβει ο ίδιος ο δημιουργός τους. Καταφέρνουν έτσι να διατηρείται ένα groove σε όλη τη διάρκειά τους. Για αυτό τα εύσημα θα πρέπει να αποδοθούν όχι μόνο στον πολυοργανίστα Winwood αλλά και στους υπόλοιπους μουσικούς, ιδιαιτέρως, δε, του φλαουτίστα / σαξοφωνίστα Paul Booth. Η παρουσία τού προσθέτει αξία σε πολλά τραγούδια ενώ εντείνει και τη νοσταλγία των επί Traffic ημερών, όταν τα πνευστά του μακαρίτη Chris Wood αναλάμβαναν το ίδιο ρόλο.

Εκπλήξεις δε βρίσκονται κρυμμένες σε αυτή την κυκλοφορία. Από την άλλη όμως, όλα τα τραγούδια έχουν «κάτι» που είναι ικανό να κάνει το «κλικ» στον ακροατή. Είτε αυτό είναι το επαναλαμβανόμενο country blues riff του "I'm Not Drowning" και η πανέμορφα μελωδική κιθάρα του Jose Pires de Almeida Neto (ναι, όλο αυτό!) στο "Raging Sea", είτε το acid jazz Hammond του "We're All Looking" και το latin feeling των κρουστών στo "Secrets", τίποτα δε μοιάζει περιττό και τίποτα δε φαίνεται να λείπει.

Είναι τόσο ευχάριστος και τόσο εύκολος ο τρόπος που κυλάει αυτός ο δίσκος που σχεδόν ασυναίσθητα και ύπουλα εξασφαλίζεται μία μόνιμη και τακτική συνεργασία με την ακτίνα του cd player ή τη βελόνα του πικάπ (για να μην ξεχνιόμαστε). Να ξέρετε λοιπόν πως αν κάποια στιγμή η αναζήτηση του Αγίου Δισκοπότηρου (λέγε με και αριστουργήμα) σας κουράσει και επιζητήσετε έναν όμορφο δίσκο που δε θα βαρεθείτε να σας κρατάει συντροφιά, ο κύριος Winwood έχει κάτι καλό να σας προτείνει.