Συχνά πολλοί τους μπερδεύουν με τους συνονόματους Σουηδούς. Οι Νορβηγοί όμως ήταν πιο γνωστοί στην πιάτσα για την πάλαι ποτέ avant garde jazz metal αισθητική τους. Ο νέος δίσκος των Νορβηγών έρχεται να μπερδέψει τα πράγματα για ακόμα μία φορά, αφού όσοι τους ακολουθούν για τις progressive ευαισθησίες τους θα βρεθούν αντιμέτωποι με κάτι τελείως διαφορετικό.
Το "Animal" βρίσκει τους Νορβηγούς (για να μην ξεχνιόμαστε) Shining, να απαγκιστρώνονται πλέον πλήρως από τους πειραματισμούς με τις λιγότερο εμπορικές εκφάνσεις του metal. Η νέα πορεία των Shining, σημάδια της οποίας είχαμε δει και στον προηγούμενο δίσκο τους, έχει βάλει πλώρη προς το -φιλικό προς το ράδιο- αμερικάνικο hard rock και το alternative metal.
Βέβαια, ένα συγκρότημα με τις πολυσχιδείς καταβολές του δεν θα μπορούσε να μην έχει διαχύσει τη μουσική του και με άλλα στοιχεία, όπως κάποιες πινελιές industrial που γλύφουν πολύ οριακά τους Rammstein όπως στο intro του "End". Αλλά με εξαίρεση κάποιες τέτοιες περαστικές στιγμές, το "Animal" ταυτίζεται περισσότερο με πιο mainstream συγκροτήματα όπως τους Journey (βλ. "Take Me" στις κραυγαλέα '80s στιγμές του, αλλά κυρίως με τους Fall Out Boy ή τους Muse (βλ. "Fight Song").
Έχοντας βάλει ολοκληρωτικά το σαξόφωνο στη θήκη του, οι Shining έβαλαν στην άκρη και την jazz, όπως και όλες τις ακραίες επιρροές τους δίνοντας βάρος σε πιο pop και rock προσεγγίσεις και ενορχηστρώσεις. Η αλήθεια είναι ότι -όπως και οι Night Flight Orchestra-, καταφέρνουν να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους, ίσως και με μεγαλύτερη επάρκεια από τα μεγαθήρια του είδους.
Όμως δεν δηλώνω και μεγάλος fan των καθαρών φωνητικών του Jorgen Munkenby, ειδικά όταν τραγουδάει πολύ ένρινα. Στον αντίποδα βέβαια, αυτή η χροιά τους κάνει και πάλι να ξεχωρίζουν, αφού δεν είναι κάτι το αναμενόμενο για το ύφος του δίσκου. Επίσης, το συμπαθέστατο αποχαιρετιστήριο τραγούδι του δίσκου, το synthpop-ίζον "Hole In The Sky" (όχι δεν είναι διασκευή) με το τέζα Phil Collins γέμισμα στα τύμπανα και με την Linnea Dale στα φωνητικά, παραπέμπει ελαφρώς προς Lana Del Rey αλλά και αυτό δυστυχώς συνηγορεί προς τον γενικότερο αποπροσανατολισμό του ακροατή.
Ίσως αν είχαν δώσει πιο έμφαση στη ραχοκοκαλιά του νέου είδους που υπηρετούν, το οποίο είναι τα πιο ευκολομνημόνευτα ρεφρέν, να ήμουν πιο ελεήμων. Όχι ότι δεν είναι πιασάρικα, αλλά δυστυχώς μετά από δεκάδες ακροάσεις, το "Animal" άρχισε να γίνεται όλο και πιο επίπονο και βαρετό σαν power metal. Και είναι κρίμα γιατί δεν είναι τόσο μονοδιάστατο όσο ακούγεται, ειδικά άμα του δώσεις λίγο χρόνο. Παρ' όλα αυτά οι προθέσεις των Shining της Νορβηγίας δεν πείθουν.
Το βασικό μειονέκτημα όμως του δίσκου δεν είναι τα παραπάνω, αλλά το γεγονός ότι είναι πλήρως ετερόφωτο. Σχεδόν κάθε τραγούδι θυμίζει κάτι άλλο. Σπαρτές φωνητικές γραμμές και μελωδίες σε κάνουν να σπάσεις το κεφάλι σου να θυμηθεί που τις έχεις ξανακούσει. Είναι Backstreet Boys; Είναι Guns 'n' Roses; Είναι Nickelback; Ποτέ δεν θα μάθω.
