Psychedelic Porn Crumpets

Night Gnomes

Marathon Artists / What Reality? Records (2022)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 28/04/2022
Βρε καλώς τους Tame Impala
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Προβοκάτσια. Ο υπότιτλος είναι παραπλανητικός. Το έκανα για να με διαβάσεις. Ντροπή μου! Κι όμως δεν είναι. Ρε δεν είναι σου λέω. Σίγα τι μας είπες, θα μου πεις και με το δίκιο σου. Προφανώς και όλη η μοντέρνα, indie, psych και pop σκηνή της Αυστραλίας μπορεί και έχει επιρροές από τους τεράστιους Tame Impala. Πόσο δε οι PPC οι οποίοι πάντα κινούνταν περιφερειακά της psychedelic pop και πλησίαζαν τους μάστορες στα ανεξάρτητα νεο-ψεχεδελικά πατήματα τους! Εδώ βρίσκουμε ιστορίες και μουσικές επιρροές εποχής "Innerspeaker" όμως και αυτό είναι υπέροχο.

Ρε κάτσε καλά ρε! Εδώ η φάση είναι χορευτική. Οχι μόνο. Έχει κοπάνημα και μετά χαλάρωση. Ένα τσιγάρο, μια ανάσα και μετά πάλι βρομιές. Στο προηγούμενο, αγαπημένο και πανέμορφο "Shyga! Τhe Sunlight Mound" είχα προσπαθήσει να αναλύσω και να ξεδιαλύνω αυτό το heavy μπλέξιμο ψυχεδελικού rock με βρώμικα στοιχεία παλιού garage και pop ύφους. Τώρα τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά και ακόμα πιο γλυκά. Ψυχεδελικό rock με αναφορές στις ρίζες, heavy θόρυβοι, αρκετή σκόνη και fuzz-αρία και τελικά μια pop πιασάρικη ομορφιά. Τα τραβηγμένα φωνητικά και τα πολλά φωνήεντα και οι φωνές στα ΑΑΑΑΑ είναι εκπληκτικά και θυμίζουν εκρηκτικές στιγμές των Jane’s Addiction! Σε σημεία νιώθω σαν να μπλέχτηκε και η φωνητική ιδιαιτερότητα της Courtney Barnett. Δεν επιμένω μπορεί να είναι απλά η προφορά και ο τόνος και να ξεγελάστηκα.

Τα κομμάτια "Lava Lamp Pisco", "Bubblegum Infinity", "Acid Dent" και το ομότιτλο δεν είναι απλά μέσα στα καλύτερα που έχουν γράψει, είναι πραγματικά απίθανα, φανταστικά και καλοφτιαγμένα. Γαμάνε. Αλλά το "Bob Holiday" είναι το πιο πρόστυχο. Με την πιο ανώμαλη έννοια που μπορεί να έχει αυτή η λέξη. Ασελγεί πάνω σου, πως να στο πω. Συγγνώμη κιόλας. Σε βλέπω. Εσένα σου άρεσαν και σε άγγιξαν τα "Terminus, the Creator", "Dread & Butter" και "Sherbet Straws" και αναρωτιέσαι γιατί δεν τα ανέφερα ακόμα. Δεν το έκανα γιατί είναι απ’ αλλού. Είναι σε άλλη εντελώς φάση. Είναι οι ατμοσφαιρικές και φευγάτες στιγμές της κυκλοφορίας. Είναι η μαστούρα, η χαομάρα, το ταξίδι και η παράνοια που εξηγεί γιατί η μπάντα είναι πιο μπροστά από την εποχή της. Από την άλλη, στο κλείσιμο, το "Slinky / Holy Water" φέρνει κάτι διαφορετικό, σε αυτό νιώθω κάπως έως και πολύ παράξενα, είναι σαν να ενώθηκαν οι Radiohead με τους Kyuss. Αλήθεια. Κουφό!

Συνολικά, αυτός ο δίσκος είναι προσεγμένος και θα είναι σίγουρα ένα από τα ψυχεδελικά highlight της χρονιάς. Δεν αμφιβάλλω ότι θα χτυπήσει τις πρώτες τους δουλειές στα ίσα και θα αγαπηθεί περισσότερο από όλα τα μέχρι στιγμής πονήματα τους. Έχει μια απίθανη αυτοπεποίθηση η ενορχήστρωση τους. Τίποτα δεν μοιάζει ίδιο, αλλά διατηρούν όλα φοβερή ομοιογένεια. Ακόμα κι όταν φεύγουμε από την φασαρία και πάμε στην μελωδική ατμόσφαιρα. Τρομερή δουλειά. Αξίζει πολλά μπράβο και αναμένουμε κάθε χρόνο νέα δουλειά. Ελπίζω ο επόμενος πειραματισμός τους να είναι με metal ή shoegaze μουσικές. Νομίζω θα τους πάει. Εδώ πάντως έκαναν υπέροχη δουλειά με τα εργαλεία και τις επιρροές που χρησιμοποίησαν.

Bandcamp
Spotify

  • SHARE
  • TWEET