Orange Goblin

Με τριάντα χρόνια καριέρας και δέκα, αισίως, studio άλμπουμ, το Πορτοκαλί Τελώνιο δεν χρειάζεται νομίζω ιδιαίτερες συστάσεις. Η σχέση τους με το κοινό τους - και με το ελληνικό βεβαίως, βεβαίως - έχει σμιλευτεί με ιδρώτα, υψωμένες γροθιές, μπύρα και δηλητήριο πάσης φύσεως, κυρίως όμως με την δύναμη του riff. Του riff εκείνου που τους έκανε να θεωρούνται stoner πρωτομάστορες.

Δεν είχαμε κανένα παράπονο με το προ εξαετίας "The Wolf Bites Back", ένα άλμπουμ τουλάχιστον αξιοπρεπές, το "Science, Not Fiction" μοιάζει όμως να έχει ακόμα δυνατότερο δάγκωμα και η μπάντα δείχνει να έχει τρομερό κέφι. Φαίνεται πως η περίοδος της πανδημίας τους γέννησε πολλές ιδέες, μουσικές και στιχουργικές, και τους έδωσε χώρο και χρόνο να δουλέψουν πραγματικά το νέο υλικό. Εκ πρώτης, είναι βέβαιο πως όποιο τραγούδι του άλμπουμ βρει θέση στα θρυλικά τους live, οι γροθιές θα υψωθούν ξανά.

Μια προσεκτικότερη ανάλυση είναι πως οι Orange Goblin έχουν πάψει να είναι απλώς μια stoner μπάντα κι ενσωματώνουν πια μπόλικες επιρροές. Ακούς το εναρκτήριο "The Fire At The Centre Of The Earth Is Mine" ή το "The Justice Knife" κι ακούς πρωτίστως ατσάλι, καυτό βρετανικό, αυθάδικο ατσάλι. Το άλμπουμ έχει πολύ NWOBHM και proto-metal, μπόλικες ματιές στο punk, σποραδικά blues και hard rock περάσματα και πάρα πολύ Motorhead. Ως και soft ψυχεδέλειες θα βρεις στο (αγαπημένο μου) "End Of Transmission". Γενικώς, η δουλειά αυτή είναι λίγο πιο πλουραλιστική απ’ ότι θα περίμενε κανείς.

Έχει κι άλλα. Σούπερ κοινωνικό και πολιτικό σχολιασμό, ειδικά στο φανταστικό επτάλεπτο "False Hope Diet": «ο διάβολος είναι στις λεπτομέρειες και στην τηλεόραση σου» γκαρίζει ο Ben Ward και καταλαβαίνεις πως η μπάντα έχει κάμποσα πράγματα να πει. Ή αλλού, πιάνα, καμπάνες, μπάσα με wah-wah και βουτιά στην λατρεμένη μεταλλική υποκουλτούρα των horror b-movies στο σούπερ αλήτικο "Cemetary Rats". Στα συν του άλμπουμ η φοβερή lead κιθαριστική δουλειά του Joe Hoare και το απίθανα βρώμικο μπάσο του νεοφερμένου Harry Armstrong που δεν διστάζει να βγει μπροστά σε πολλές περιπτώσεις.

Δεν θα ισχυριστώ βέβαια πως τα πάντα είναι τέλεια. Το "Ascend The Negative" στα αυτιά μου ηχεί δραματικά ανέμπνευστο, αν και σώζεται από το ωραίο αργό του κόψιμο. Επίσης το "The Fury Of A Patient Man" και "Gemini (Twins Of Evil") περισσότερο μοιάζουν με filler-άκια πολυτελείας, για να είμαι όμως ειλικρινής, η ροή του άλμπουμ είναι φωτιά και τίποτα δεν κακοφαίνεται ιδιαίτερα. Ο σκοπός του "Science, Not Fiction" να χαρίσει δυνατό και τσαμπουκαλεμένο heavy rock n’ roll εκπληρώνεται άνετα. Μέχρι το ευθύ stoner-άδικο bonus track "Eye Of The Minotaur" να κλείσει το άλμπουμ με κρότο. Στα live θα σηκώσει χαμό!

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι οπαδοί των Orange Goblin θα ευχαριστηθούν στο "Science, Not Fiction" όλα όσα έχουν αγαπήσει σε αυτό το γκρουπ. Δεν χρειάζεται όμως να είσαι οπαδός για να το εκτιμήσεις: πρόκειται για ένα άλμπουμ πλημμυρισμένο με χιλιοπαιγμένο, αλλά και υπέρ-διαχρονικό, σεληνιασμένο rock. Από αυτό που ακούν οι millennials και μας λένε boomers, θα δούμε όμως ποιος θα γελάσει τελευταίος! Ως τότε, ιδρώτας, γροθιά, μπύρα, riff.

Bandcamp