ØXN

Τώρα που οι - μέχρι πρότινος άγνωστοι εκτός Ιρλανδίας - Lankum κλείνουν το 2023 θριαμβευτικά, με το "False Lankum" να θεωρείται από πάρα πολλούς (φυσικά και από εμάς) ως ένα από τα σημαντικά άλμπουμ της χρονιάς, μπορούμε να μιλήσουμε για το ντεμπούτο των Δουβλινέζων ØXN σε μια άλλη βάση. Εδώ θα συναντήσουμε την φωνάρα των Lankum, Radie Peat. Την Eleanor Miller (τύμπανα) και τον John Murphy (κιθάρα, synths) των Percolator (με τον Murphy να είναι παραγωγός και συνυπεύθυνος για τον ήχο των Lankum) και την εξαιρετική Katie Kim σε φωνή, πλήκτρα κλπ.

Έχει ήδη περάσει λοιπόν η λανθασμένη εντύπωση πως οι ØXN είναι, λόγω Peat και Murphy, κάτι σαν side-project των Lankum. Ναι, τα δύο σχήματα μοιράζονται τις ίδιες avant-folk ανησυχίες, ναι, η φωνή της Peat παραείναι χαρακτηριστική για να την αγνοήσεις, παρόλα αυτά οι ØXN πρέπει να θεωρηθούν ως κάτι αυτόνομο. Πρόκειται για ένα σχήμα που στην βάση του βρίσκει κανείς την ισορροπία μεταξύ της Peat και της Kim, περίπου σαν να παλεύει η παράδοση και το νέο.

Όπου τραγουδάει η Peat, αναδύεται η στοιχειωμένη αίσθηση της dark folk, ενώ όταν αναλαμβάνει η Kim, τα πράγματα μπαίνουν σε ένα πιο σύγχρονο indie πλαίσιο. Πάνω σε αυτή την αντίθεση, κρύβεται μεγάλο μέρος της γοητείας των ØXN, ενώ κι ο Murphy φροντίζει με πολύ έξυπνο τρόπο, οι ενορχηστρωτικοί πειραματισμοί να είναι διαφορετικοί από εκείνων των Lankum. Εδώ θα βρούμε πολλές περισσότερες κιθάρες, τύμπανα και synths από το αποκλειστικά traditional «οπλοστάσιο» των δεύτερων.

Η εντυπωσιακή εκκίνηση με τα "Cruel Mother" και "The Trees They Do Grow High" κάνει εμφανές εξαρχής πως οι ØXN θέλουν να κινηθούν μέσα στα στιχουργικά πλαίσια των murder ballads. Ιστορίες σκοτεινές και με τέλος πικρό βασιλεύουν πάνω στην μουσική, κάνοντας τους ίδιους τους ήχους λίγο πιο δυσοίωνους. Το "Love Henry", ελαφρώς πιο μοντέρνο, στέκεται σαν πρώιμη κορυφή, με τα synths να πρωταγωνιστούν.

Το “CYRM” βασίζεται κυρίως σε original συνθέσεις, την διαφορά όμως τελικά την κάνουν δυο διασκευές. Το "The Wife Of Michael Cleary" της πολύ ανερχόμενης Majia Sofia είναι και η καλύτερη στιγμή του δίσκου ενώ το "Farmer In The City" του Scott Walker ολοκληρώνει το άλμπουμ με τα δεκατρία επιβλητικά, πειραματικά λεπτά του, όπου τα drones έχουν τον τελευταίο λόγο. Σε τέτοιες στιγμές προκύπτουν και οι μικρές ανισότητες του άλμπουμ: όταν πετυχαίνει τους σκοπούς του, ακούγεται σχεδόν συγκλονιστικό, ενώ σε άλλες στιγμές όπως στο σχετικά αδιάφορο "The Feast", αισθάνεσαι ότι οι το πράγμα είναι ακόμα υπό κατασκευή.

Είμαι σίγουρος πως αν δεν είχε υπάρξει φέτος το "False Lankum", τώρα θα είχα ζαλιστεί με το "CYRM". Αφού όμως ο πήχης του "doom-folk" έχει ανέβει ψηλά για όλους, θα μείνω στο ότι οι ØXN φαντάζουν ως ένα σχήμα ικανό να ταράξει ακόμα περισσότερο τα νερά αυτού του εναλλακτικού στυλ. Η χημεία υπάρχει, το ταλέντο υπάρχει, το μόνο που λείπει είναι αυτό το κάτι, η συγκολλητική ουσία που θα γεννήσει μαγεία. Στοιχηματίζω πως αυτό θα συμβεί, οι σπίθες ήδη πετιούνται.

Spotify