OU

one

InsideOut (2022)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 09/05/2022
Ντεμπούτο για ένα ιδιαίτερα φρέσκο σε ήχο και άποψη σχήμα, που κινείται έξω από το comfort zone του djent-y progressive metal
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Για όσους αγαπούν το progressive rock/metal, η InsideOut είναι κάτι παραπάνω από μια εταιρεία. Ενώ όμως μάθαμε να ακούμε μουσική μαζί με αυτό το label, τα τελευταία χρόνια πολλές από τις κυκλοφορίες της μοιάζουν να είναι συνώνυμες της ασφάλειας και της συντήρησης, με τη φράση "το prog της InsideOut" να σημαίνει συχνά δεινοσαυρικό prog. Θα πρέπει λοιπόν να αναγνωρίσουμε καταρχάς, ότι η κυκλοφορία του "one" των OU είναι μια κίνηση με τόλμη και ρίσκο, μια κίνηση ταιριαστή με το πνεύμα της πραγματικής αναζήτησης εντός του προοδευτικού ήχου.

Τί είδαν όμως οι άνθρωποι της InsideOut σε αυτό το κουαρτέτο από το Πεκίνο και αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο του; Αυτή είναι μια ερώτηση πολύ εύκολη να απαντηθεί. Από την πρώτη ακρόαση του εναρκτήριου "Travel" , γίνεται εξαρχής φανερό ότι οι OU είναι κάτι το διαφορετικό, ένα σχήμα με εντελώς διακριτή προσωπικότητα. Διότι μπορεί το djent κομμάτι της μουσικής τους να είναι οικείο και αρκετά αναμενόμενο από μια ασιατική μπάντα (πρόκειται για εξαιρετικά δημοφιλές στυλ σε όλη την ήπειρο), η πρόσμιξη του όμως με μουσικά στοιχεία που παραπέμπουν από shoegaze ως αισθητικές βγαλμένες από video game (όχι, στο "Travel" δεν έχουν πρόβλημα τα ηχεία σου) το κάνουν απρόβλεπτο.

Όσο όμως ενδιαφέροντες κι αν ακούγονται οι OU στο καθαρό μουσικό τους κομμάτι, είναι η παρουσία της Lynn Wu στα φωνητικά που τους μετατρέπει σε πολύ παράξενο φρούτο. Ξεπερνώντας το ότι οι στίχοι είναι στα κινέζικα - στοιχείο που προσωπικά δεν μου φάνηκε πουθενά και καθόλου ενοχλητικό - η Lynn χτίζει τις μελωδικές της γραμμές με τρόπο που, ενώ αρχικά μοιάζει δυτικότροπος, κουβαλάει τελικά αρκετά στοιχεία που φέρουν μια εξωτική αίσθηση. Η βασική της χροιά είναι υψίσυχνη, με τρόπο που είναι αρκετά χαρακτηριστικός στην παραδοσιακή κινεζική μουσική, και οι πιο παρατηρητικοί θα διαπιστώσουν ότι οι μεταβάσεις των διαστημάτων στις μελωδίες της δεν είναι «στρογγυλεμένες» με τρόπο ευρωπαϊκό, αλλά πιο απότομες και σκληρές. Να το πω διαφορετικά: ακόμα κι όταν μια μελωδία φαίνεται συνηθισμένη, ο τρόπος που τραγουδάει τη μετατρέπει σε κάτι ξένο, σε κάτι γοητευτικά περίεργο.

Όλα τα παραπάνω, φέρνουν τους OU κοντά στο να χαρακτηριστούν ως ethnic prog - φέρνοντας τους αρκετά κοντά στο σύμπαν των εξαιρετικά ελπιδοφόρων Mobius από το Reunion -, η μουσική όμως παραμένει σχεδόν πάντα djent-y prog, με πολλά κοφτερά riffs, ευφάνταστα synths και άπειρα συγκοπτόμενα grooves. Με τη βοήθεια των ερμηνειών της Wu, πολλά tracks αποκτούν έναν new age/fusion χαρακτήρα κι εδώ βρίσκονται ίσως και οι κορυφές του άλμπουμ, με τα "Farewell" και (ειδικά) το "Mountain" να ξεχωρίζουν. Όπως ξεχωρίζει και το τρομερό φινάλε του "Dark", μετά όμως όπως ένα χλιαρό πρώτο μέρος. Συνολικά, η γοητεία των OU έγκειται στο ότι μπορούν να ακούγονται από επιθετικοί ως παραμυθένιοι μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου.

Κι ενώ η μπάντα κερδίζει πόντους στις ατμόσφαιρες που μπορεί να υποστηρίξει, παρουσιάζει και μια σχετική ανωριμότητα στο συνθετικό κομμάτι. Το προαναφερθέν "Dark" μοιάζει με χαμένη ευκαιρία, η μέση δε του άλμπουμ με τα "Ghost" και "Euphoria" ορμάει σε οριακές ambient αναζητήσεις που, αν και δεν είναι εντελώς παράταιρες, δεν οδηγούν πουθενά συγκεκριμένα, παρά συγκροτούν μια αχρείαστη κοιλιά. Είναι φανερό ότι οι OU δεν ξέρουν τί ακριβώς επιθυμούν να κάνουν στις μελωδικές τους συνθέσεις. Αντίθετα όταν η μπάντα παίζει δυνατά, πείθει ότι έχει πολλές δυνατότητες.

Σε γενικές γραμμές, το "one" φαντάζει ως ένα ιδιαίτερα φρέσκο άκουσμα που κινείται έξω από το comfort zone του σύγχρονου progressive metal. Είναι απαραίτητο να τσεκαριστεί από τους prog οπαδούς που ψάχνονται, από τους εραστές του djent ήχου καθώς κι από τους υποστηρικτές της παραμυθένιας φαντασίας στο prog - λέγε με Devin Townsend. Οι OU, χωρίς να σοκάρουν με την ποιότητα τους, μας αναγκάζουν να τους προσμετρήσουμε στα ενδιαφέροντα κι ελπιδοφόρα σχήματα του χώρου και να τους ξεχωρίσουμε από τον σωρό. Στην τελική, καλύτερα να προσπαθήσεις και ν' αποτύχεις από το να παραμείνεις εσαεί αρεστός μα και καλλιτεχνικά δειλός.

Spotify

  • SHARE
  • TWEET