Mister Misery

Αμερικάνικο modern horrorcore, με goth και emo αισθητική που κάνει την ανατροπή όμως γιατί έρχεται από τη Σουηδία. Οι Mister Misery κυκλοφορούν τον τρίτο τους δίσκο έχοντας ήδη προκαλέσει κάποιο ντόρο με τα βασικά singles των προηγούμενων δύο. Εδώ λοιπόν έχουμε το κρίσιμο σημείο που είτε θα φέρει το βήμα προς τα πάνω ή θα τους αφήσει στην επικίνδυνη ζώνη της στασιμότητας.

Να ξεκαθαρίσουμε από τώρα ότι οι Mister Misery απευθύνονται σε αυτιά που γουστάρουν τους Ice Nine Kills και τους Motionless In White, ενώ δευτερευόντως στους νοσταλγούς των Bullet For My Valentine της "Poison" εποχής (που υπογράφω για το επετειακό είπαμε;), άρα αν βγάζεις σπυριά με αυτά τα ονόματα καλύτερα να κοιτάξεις κάπου αλλού. Η μουσική τους έχει συμφωνικά ρεφρέν, pop μελωδίες, θριλερική ατμόσφαιρα αλλά και πολλές αναφορές στο metalcore όπως αυτό ήταν πριν από 20 χρόνια. Για να είμαι ειλικρινής, τέτοιες μπάντες μου δίνουν την εντύπωση ότι είναι οι απόγονοι του αμερικάνικου glam της δεκαετίας του ‘80, κάτι η έντονη εικόνα σε συνδυασμό με τις καθιερωμένες ψιλο-safe μουσικές δομές, οι μεγάλες σκηνικές παρουσίες και φυσικά η εμπορική επιτυχία στο αντίστοιχο σημερινό κοινό.

Πίσω στο δίσκο τώρα, τα 46 λεπτά που διαρκεί περνάνε εύκολα χωρίς να κουράσουν αλλά και χωρίς να εντυπωσιάσουν. Υπάρχουν κομμάτια που ξεχωρίζουν όπως το "Erzsébet", όπου είναι έντονη η επιρροή των INK, το πιο mid tempo "Hand Of Death" με το ωραίο ρεφρέν, το γοτθικό-θεατρικό (πόσο μεγάλη σχολή έχει στήσει ο Elfman..) "Crooked Man" και το ολίγον από emo "Until The End". Από τις καλές στιγμές του δίσκου είναι και η σχεδόν μπαλάντα "Dark Legacy" που τον κλείνει, έχει μελωδία, συναίσθημα, χωρίς να πνίγει τη θεατρικότητα, αλλά χάνει στην έλλειψη κλιμάκωσης, καλά εντάξει και στην έλλειψη πρωτοτυπίας. Από την άλλη, δυστυχώς, υπάρχουν και πολλά generic riffs σαν αυτά που συναντούσαμε συνέχεια στο παρελθοντικό core ή τους Arch Enemy των τελευταίων 15 χρόνων, ε θα προτιμούσα να λείπουν προσωπικά. Στιχουργικά δεν υπάρχουν εκπλήξεις, το ύφος ταιριάζει με την όλη εικόνα της μπάντας με ένα σκασμό κλισέ παρόντα, νομίζω μάλιστα ότι η μπάντα δεν προσπαθεί καν να τα αποφύγει, τα θέλει κι αυτή και μάλλον τα θέλει και το κοινό της.

Το performance, το image και η απόδοση των μελών είναι στη σωστή κατεύθυνση για μπάντα που στοχεύει να τραβήξει τα φώτα πάνω της, και θα γούσταρα να τους δω live, ειδικά με το κατάλληλο πακετάκι του είδους. Πρέπει όμως να βρουν τη δική τους σφραγίδα που θα τους ξεχωρίσει από τις επιρροές τους και θα τους δώσει την ευκαιρία να στήσουν την ταυτότητά τους, "πρέπει".. συζητήσιμο τώρα αυτό. Το ομώνυμο άλμπουμ των Mister Misery απευθύνεται στο συγκεκριμένο, αλλά μεγάλο, κοινό που έτσι κι αλλιώς επενδύει η μπάντα και πρόβλεψη μου είναι ότι - βήμα το βήμα - τελικά θα το κερδίσει.