Ming City Rockers

Νέο αίμα στο πάντα καλοδεχούμενο και εσαεί ανανεωνόμενο είδος του garage punk rock. Οι Βρετανοί Ming City Rockers δείχνουν πολύ καλά δείγματα σε ένα με-το-πόδι-στο-γκάζι άλμπουμ που έχοντας τις γνωστές Stooges και MC5 βάσεις ακούγεται όπως αρκετά ακόμα σύγχρονα (ή σχεδόν σύγχρονα) συγκροτήματα όπως οι Hives ή οι Datsuns, με μία τραχύτητα επιπλέον και κάποιες πρόσθετες blues επιρροές. Προφανώς καμία καινοτομία δεν έχει περάσει από το μυαλό τους, και πάλι καλά δηλαδή αφού το δισκάκι τους ακούγεται τόσο ευχάριστα που οποιαδήποτε άλλη καλλιτεχνική ανησυχία που πιθανόν να στερούσε από την ορμή και την ένταση που περικλείουν τα τραγούδια τους μάλλον θα χαλούσε τη συνταγή.

Είναι μάλιστα τέτοια η ορμή που τα περισσότερα τραγούδια δε φτάνουν καν τα δυόμισι λεπτά με ορισμένα να μη φτάνουν καν τα δύο. Συνολική διάρκεια δίσκου τα 27 λεπτά. Αυτό μαζί με έναν κάποιο ερασιτεχνισμό που βγαίνει από τις ατέλειές τους όπως τα μέτρια φωνητικά ή τα ορισμένες φορές ατσούμπαλα solo της κιθάρας που δεν κάνουν κόπο να κρύψουν (punk είπαμε ντε), προσδίδει μία αίσθηση DIY στο όλο εγχείρημα.

Φυσικά τελικά όλα καταλήγουν στο πόσα καλά τραγούδια έχει ο δίσκος και εδώ υπάρχει κάτι το αρνητικό, αφού, μόλις ξεπεράσεις την δυναμικότητά τους που στην αρχή σε παρασύρει, διαπιστώνεις ότι τα πραγματικά καλά τραγούδια είναι μάλλον τέσσερα (από τα έντεκα) και μάλιστα τα τρία από αυτά ("Rosetta", "I Wanna Get Out Of Here, But I Can't Take You Anywhere" και "Chic And The Motherfuckers") είχαν ηχογραφηθεί από τον Φεβρουάριο του '13 σε σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο που ηχογραφήθηκε επτά μήνες αργότερα. Αν αυτό σημαίνει ότι σταδιακά στερεύουν από ιδέες θα το δείξει πιθανότατα η επόμενη δουλειά τους. Και λογικά θα υπάρξει επόμενη, το αποτέλεσμα από αυτό το ντεμπούτο τους τούς δίνει το περιθώριο να διεκδικήσουν ένα τέτοιο δικαίωμα.