Mark Knopfler

O Mark Knopfler φροντίζει πάντα για τους φίλους του. Αυτούς που τον έμαθαν και τον ακολουθούν από την εποχή των Dire Straits. Φροντίζει στους περισσότερους δίσκους του να έχει τουλάχιστον ένα τραγούδι που να είναι αυτό που περιμένει κάποιος αν έχει να τον ακούσει από τότε. Στη νέα του δουλειά, αυτό το τραγούδι είναι το "Two Pairs Of Hands". Η ηλεκτρική του κιθάρα με τον χαρακτηριστικό ήχο που δίνει το ιδιαίτερο picking του, παραπέμπει ευθέως στις μέρες των Dire Straits και μάλιστα στις πρώτες (και καλύτερες). Αυτές τραγουδιών όπως το "Once Upon A Time In The West". Είναι όμως αυτό χαρακτηριστικό του "One Deep River" συνολικά; Σε καμμία περίπτωση.

Το πρώτο single, το "Ahead Of The Game", βρίσκεται κάπου πιο κοντά στις προσωπικές του δουλειές και ξεχωρίζει και αυτό τόσο (και πάλι) με τον ήχο και τις φράσεις της εξάχορδης όσο και με τις απλές, χαλαρές και ταξιδιάρικες μελωδίες του. Είναι πιο κοντά σε αυτό που περιμένουμε από τον Knopfler του σήμερα όταν λάβουμε υπόψη την solo καριέρα του που ήδη, χρονικά, κατά πολύ υπερβαίνει αυτή του συγκροτήματος που ηγήθηκε και με το οποίο δοξάστηκε. Είναι όμως κι αυτό το single χαρακτηριστικό του "One Deep River" συνολικά; Σε καμμία περίπτωση.

Όχι ότι τα δύο αυτά τραγούδια κινούνται σε υψηλές ταχύτητες, κάθε άλλο, αλλά ακόμα και στην συγκρατημένη τους προσέγγιση έχουν έντονη σπιρτάδα. Αυτή η σπιρτάδα συχνά απουσιάζει από τα υπόλοιπα τραγούδια του συνόλου παρότι κάποια, ρυθμικά, κινούνται σε παρόμοια mid-tempo νερά. Από το σημείο αυτό και όσο προχωράει ο δίσκος κυριαρχούν οι μπαλάντες, συχνά ακουστικές ή κυρίως ακουστικές, με την ηλεκτρική κιθάρα περισσότερο να σχολιάζει παρά να στηρίζει το εκάστοτε τραγούδι, Είναι αυτό κακό; Σε καμμια περίπτωση.

Όσο υπάρχουν πολύ όμορφα τραγούδια όπως τα "Tunnel 13" ή "Watch Me Gone" δεν υπάρχει στην πραγματικότητα κανένας λόγος για παράπονα. Ή οι λιτές μπλουζ γραμμές του "Sweeter The Rain" όπου ως σύγχρονος Johnny Cash αφήνει να φανεί μία ευθραυστότητα πολύ συμβατή με την ηλικία του και έτσι ίσως και να παραδίδει μία από τις ομορφότερες στιγμές του δίσκου. Ναι, το νιώθεις, θα μπορούσε ο Mark Knopfler να κυκλοφορήσει ένα tribute στον εαυτό του, με αυτό το παίξιμο που τον έχει κάνει έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους κιθαρίστες στην ιστορία του rock. Είναι όμως αυτό που θέλουμε από έναν τόσο μεγάλο καλλιτέχνη, να βγάζει τραγούδια με το κιλό απλά και μόνο επειδή μπορεί; Σε καμμία περίπτωση.

Πραγματικά απομονωμένα τα περισσότερα τραγούδια της κυκλοφορίας αυτής αναδεικνύουν μία μεγάλη προσωπικότητα (το ξέραμε αυτό) που μπορεί να γίνεται πολύ τρυφερή και ταυτόχρονα να σκαρώνει απλές και όμορφες μελωδίες που ντύνουν απλές και ενδιαφέρουσες ιστορίες, Ένας γνήσιος singer-songwriter δηλαδή. Αν υπάρχει κάτι μεμπτό σε όλο αυτό είναι ότι ο δίσκος κυλάει έτσι από πολύ νωρίς και για μεγάλο διάστημα. Κατά συνέπεια, αν ο ακροατής δε βρίσκεται στην κατάλληλη διάθεση ή αν δεν επενδύσει πολλαπλές ακροάσεις για να αναπτύξει ένα συναισθηματικό δέσιμο, ίσως δυσκολευτεί να ακολουθήσει τη ροή του συνόλου και να προτιμάει εν τέλει να επιστρέφει στα μεμονωμένα τραγούδια περισσότερο από ό,τι στο δίσκο καθεαυτόν. Μπορεί κάποιος βάσει αυτού να αρνηθεί την ποιότητα τόσο του καλλιτέχνη όσο και του έργου του; Σε καμμία περίπτωση.