Liam Gallagher & John Squire

Μπορεί να μονοπωλεί το ποδοσφαιρικό ενδιαφέρον η πόλη της Βόρειας Αγγλίας αλλά στα 90ς αν έλεγες σε κάποιον για το Μαντσεστερ πάλι μάλλον για ποδόσφαιρο θα σου έλεγαν (απλά την άλλη ομάδα) αλλά και σίγουρα για το ρεύμα της Britpop και σίγουρα για τους Oasis και τους Stone Roses. Η επιρροή -των πρώτων ειδικά- στη μουσική παγκοσμίως είναι αδιαμφισβήτητη και αν δεν ήταν τόσο ‘τσογλάνια’ τα δύο αδέρφια σίγουρα θα είχαν πολύ μεγαλύτερη διάρκεια ζωής σαν συγκρότημα. Ο Liam μάλλον πιο πετυχημένα στις solo προσπάθειες του, συνεχίζει άτυπα τον ήχο των Oasis, αρμέγοντας όλο το legacy με τους δίσκους του αλλά και συναυλίες όπως το ερχόμενο καλοκαίρι και τη περιοδεία για τα 30 χρόνια του "Definitely Maybe". Από την άλλη ο John Squire αποσύρθηκε μετά το τελευταίο reunion των Roses το 2017 και από τότε αφοσιώθηκε στη ζωγραφική. Σποραδικά τον βλέπαμε επί σκηνής με τον Liam αλλά λίγοι περίμεναν μια δισκογραφική συνεργασία.

Αλλά να που έγινε και με ένα album με απλά τα δύο ονόματα τους (πρώτο του Liam εννοείται) στο εξώφυλλο και διάφορα προϊόντα (με τίτλους τα τραγούδια του album) που μάλλον προκαλούν απίστευτη βαρεμάρα στον Squire ("I’m So Bored") που έχει γράψει μουσική και στίχους αλλά τέτοιους που να συνάδουν με τη προσωπικότητα και το στυλ του Liam. Η αλήθεια είναι η χημεία μεταξύ τους είναι αδιαμφισβήτητη και αν αναρωτιέστε σαν τί ακούγονται τα δέκα τραγούδια του δίσκου, ακούγονται ακριβώς όπως φαντάζεστε μια μίχη Oasis και Stone Roses. Δεν πρωτοπορούν αλλά μάλλον περισσότερο ο Liam συμβιβάζεται με το στυλ του Squire αλλά μην φεύγοντας μακριά από το υφάκι του και τη μαγκιά-αδιαφορία όπως θέλετε πείτε αυτό το στυλ που τον κάνει μάλλον αρκετά αντιπαθητικό σαν προσωπικότητα. Πάντως στους οπαδούς τους χαρίζουν ένα όμορφο μήνυμα με το "Raise Your Hands" και τους λένε ότι δεν είστε μια άμορφη μάζα στις συναυλίες, αλλά σας αναγνωρίζουμε, σας βλέπουμε, σηκώστε τα χέρια! Έξυπνο. Η παραγωγή του Greg Kurstin (Adele,Foo Fighters) είναι άψογη και ο ίδιος έχει γράψει σημεία για το πιάνο και το μπάσο ενώ στα drums έχουμε τον περίφημο Joey Waronker (REM, Beck). Η αγάπη για τους Beatles πάντα εκεί και το "Mars To Liverpool" κλείνει το μάτι στις επιρροές τους και στην ιστορία τους: ‘Here comes that feeling-Here it comes again-I’m waiting for this storm-To run out of rain’. Instant classic και απολύτως ραδιοφωνικό και πανέμορφο. Είναι ενδιαφέρον να ακούς τον Liam να ‘ανέχεται’ ευχάριστα τα σολαρίσματα του Squire αλλά και να μπορεί με ευκολία να πατάει σε blues περάσματα όπως στο "I’m A Wheel" και το "You’re Not Alone" όπου το πιάνο και τα περάσματα του Squire θυμίζουν τους άλλους Stones, τους κυλιόμενους. Αν ένα τραγούδι συγκεντρώνει τη πεμπτουσία αυτής της συνεργασίας, τότε αυτό είναι το "Just Another Rainbow". Η κιθάρα κινείται σε Hendrix μονοπάτια, γίνεται Beatles, γίνεται blues, Jimmy Page και ο Gallagher στο βάθος παίζει τις μαράκες του και δίνει μια ερμηνεία φτιαγμένη να αντηχεί σε αρένες με το βάθος της. Το album είναι ευχάριστο και αισιόδοξο και σου φτιάχνει τη διάθεση με την -καλώς εννοούμενη- προβλεψιμότητα και συνέπεια του ωστόσο στο φινάλε το "Mother Nature’s Song" διακατέχεται από μια γλυκιά μελαγχολία που μιλάει κατευθείαν στη ψυχή σου.

Δεν είναι τυχαία νο1 στην Μεγάλη Βρετανία και σίγουρα η περιοδεία θα είναι πετυχημένη γιατί πρόκειται για τραγούδια φτιαγμένα για live και ο Liam είναι μανούλα σε αυτά. Μπορεί αυτός να είναι μόνιμα μουντρούχος και νευριασμένος αλλά χαμογελάμε εμείς εξαιτίας του. Με το album αυτό οι παλαιότεροι θα νοσταλγήσουμε τις εποχές που μεσουρανούσε η britpop με έδρα το Manchester και θα ξαναγαπήσουμε το απλό, το γνήσιο, το βρετανικό rock.