Legendry

Για μπόλικα έργα φαντασίας (λογοτεχνικά ή κινηματογραφικά) ο αριθμός τρία φαντάζει απαραίτητος, λες και πρέπει κάποιο πρωτόκολλο να τηρείται απαρέγκλιτα, αλλιώς θα πέσει φωτιά από το ραβδί τού εκάστοτε μάγου της ιστορίας - του Vael εν προκειμένω - με τουλάχιστον εκρηκτικά αποτελέσματα. Πιστοί σε αυτό το «δόγμα», οι Αμερικάνοι φτάνουν στο δεύτερο μέρος της τριλογίας τού Earthwarrior Cycle, αποδεικνύονται επαρκείς μυθοπλάστες και ενώνουν δυο κόσμους, οι οποίοι σπάνια ευθυγραμμίζονται επιτυχώς.

Οι ιστορίες αυτού του είδους, με αποκρυφισμό, αντικείμενα με υπερφυσικές ιδιότητες, σπαθιά και ασπίδες, αν και έχουν πάψει προ πολλού να αποτελούν αποκλειστικό προνόμιο για το επικό metal, παραμένουν εντούτοις το ισχυρό χαρτί του. Υπάρχει κόσμος που διψάει για αυτές και παρά τον όποιο υποφώσκοντα κορεσμό τους, εάν συνοδεύονται από ιντριγκαδόρικη μουσική, η νίκη έρχεται από τα αποδυτήρια. Χτυπάνε απευθείας στο συναίσθημα και στο θυμικό, με ελάχιστους να έχουν τη δύναμη να αντισταθούν.

Περί ιντριγκαδόρικης μουσικής πρότασης και επιτυχούς ευθυγράμμισης κόσμων: τα πρώτα καμπανάκια (όχι ακριβώς σαν το καμπαναριό της Παναγίας των Παρισίων) βαράνε με το έμπα του δίσκου, όπου κυρίως λόγω χροιάς τού Vidarr του Σιωπηλού, έρχονται οι Eloy στο προσκήνιο. Μια μπάντα που ενσωμάτωσε αρμονικά την επική διάθεση στο prog rock της και η αύρα της είναι παρούσα μέχρι τις τελευταίες νότες τού δίσκου. Τα ιδιαίτερα φωνητικά τού Frank Bornemann υπήρξαν λόγος σοβαρός για σύνδεση ή αποσυντονισμό με την μπάντα και κάτι ανάλογο αναμένεται να γίνει και στην περίπτωση των Legendry.

Πέραν των φωνητικών πάντως, κοινά στοιχεία εντοπίζονται και στο μουσικό κομμάτι, το οποίο σε ωθεί να το ονομάσεις prog, δεν είναι ξεκάθαρα τέτοιο, αλλά χάριν συνεννόησης και επιρροών, βαφτίζεται έτσι. Το συναντάμε στην τρίτη σύνθεση με τον τίτλο "The Prophecy", με έναν έτερο γίγαντα του rock να μπαίνει στην κουβέντα, τους Uriah Heep. Λες και ήθελε η μπάντα να μας επαναφέρει στον κόσμο τού επικού metal, αυτή διακόπτεται απότομα για να ακολουθήσει ένας τετράλεπτος speed καλπασμός δίχως ανάσα. Η στιγμή της ένωσης του prog με το καθαρόαιμο metal, πάντα με επικό τόνο.

Ακόμα και αν κάποιος δεν άκουγε νότα από το "Time Immortal Wept", θα μπορούσε να σχηματίσει άποψη βασιζόμενος αποκλειστικά στα όργανα που εμφανίζονται σε αυτό: mellotron, hammond, piccolo bass (ο Αρχηγός παρών), tubular bells & black wind, fire and steel (ο Αρχηγός εκ νέου παρών). Μην ξεχνάμε, ο δίσκος πάνω απ’ όλα φέρει την ταμπέλα τού επικού, άσχετα αν απευθύνθηκε και αλλού. Σαν τέτοιος λοιπόν, σεβόμενος έναν άγραφο κανόνα περί ύστατης, μεγάλης σύνθεσης που αντανακλά και συνοψίζει τα «θέλω» του συγκροτήματος, κλείνει με το ομώνυμο εντεκάλεπτο άσμα. Μακάρι να διαρκούσε άλλο τόσο.

Αν και απουσιάζει η βαρβαρότητα και η αιμοσταγής διάθεση, όπου κυριαρχούν διαμελισμοί, αποκεφαλισμοί, πετσοκόμματα, άναρθρες κραυγές, κλαγγές όπλων και πίδακες αίματος, δεν απουσιάζει επ’ ουδενί η επικότητα. Απλά είναι δοσμένη μέσω μυστικών και αρχαίων πυλών μεταφοράς, αποκρυφιστικής μαγείας συνοδευόμενης με ξόρκια και αστραπόβροντων σε ρόλο τσεκουριού. Με λογοτεχνικούς όρους, απόψε θα διαβάσουμε Steven Erikson. Μην ξεχάσω να αναφέρω το πώς άπαντα έδεσαν αρμονικά και δεν απέγιναν ιδέες ατάκτως ερριμμένες: ο Arthur Rizk στάθηκε πίσω από την κονσόλα και επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την επιδραστικότητά του για τη νέα γενιά του epic / heavy metal.

Bandcamp