Kryptograf

Τους αγαπάω αυτούς εδώ τους Νορβηγούς. Από τον πρώτο τους δίσκο δηλαδή, απλά τώρα το περιβόητο για άλλους λόγους Bergen μπήκε για τα καλά στην καρδιά μου. Αναπληρώνουν ένα τεράστιο κενό οι κύριοι. Και όχι μόνο όσον αφορά μια μπάντα, μιλάω για είδος, για μουσική σκηνή. Που μια φορά κι έναν καιρό, μας πήρε και μας σήκωσε και τώρα απλά αναπνέει.

Η έναρξη του δίσκου με το "Asphodel" είναι δήλωση. Οι πρώτες νότες του είναι μια υπενθύμιση του πόσο ιδανικά πάντρεψε τη folk με το doom rock η σουηδική σκηνή στις αρχές του αιώνα. Ένας ύμνος που φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή των Witchcraft με υστερόγραφο των Dead Man. Η συνέχεια δε του "Eldorado Spell" είναι τα διαπιστευτήρια των Νορβηγών εάν κι εφόσον τους ζητηθεί πιστοποιητικό μουσικής ωρίμανσης.

Όσο προχωράει η ακρόαση, άλλο τόσο προς τα πίσω πάει η μουσική τους. Οκ, θα το τερματίσουν στα 60ς, το γνωρίζουμε αυτό. Έχει όμως τη γοητεία της αυτή η αντίστροφη διαδρομή. Οι Black Sabbath και οι Pentagram στέκουν αγέρωχα καθ’ όλη τη διάρκεια όντας οι αδιαπραγμάτευτοι πρωταγωνιστές. Εκείνοι που σκάνε ύπουλα κι ενίοτε αναπάντεχα είναι οι κρυμμένοι άσοι στα μανίκια των Kryptograf.

Ο μάγος στο εξώφυλλο μόνο τυχαίος δεν είναι. Η ατμόσφαιρα είναι παγανιστική, μυστικιστική και περισσότερο σκοτεινή από το ντεμπούτο τους. Η προοδευτική ψυχεδέλεια είναι πιο ευδιάκριτη και κάτι ξεγυρισμένα σολίδια θα φέρουν στο νου έναν αρχιμάγιστρο της ηλεκτρικής θεάς. Η μπάντα γουστάρει και διασκεδάζει να φτιάχνει λέξεις και τίτλους από το W, με τη νίκη να είναι το τελικό αποτέλεσμα κι όχι απαραίτητα το ζητούμενο.

Οπότε αγοράζουμε το βινύλιο ή αρκούμαστε στο ότι έχουμε ακούσει ξανά τις μουσικές αυτές; Σαφώς και θα το πάρουμε. Δε θα χάσω εγώ το σόλο του "Creeping Willow" στο αυλάκι επειδή η μουσική της μπάντας δεν είναι προϊόν παρθενογένεσης. Ίσα ίσα που θα μεγαλώσει το δισκογραφικό δέντρο ενός είδους που αγαπάμε με πάθος και δε θα σταματήσουμε παρά μόνο όταν δε θα είμαστε στη θέση να σιγοτραγουδάμε το Misty Morning, Clouds in the Sky Without Warning, the Wizard Walks By...