Kreator

Πρόλογος υπό τη συνήθη μορφή δεν παίζει σε δίσκο των Γερμανών. Ποιοι είναι, τί έχουν καταφέρει, πόσους δίσκους έχουν κυκλοφορήσει κ.ο.κ. Η ενέργεια αυτής της μπάντας σε παρασέρνει ακόμα κι αν είναι να γράψεις μερικά λόγια για τη νέα της δουλειά. Ξεκινάς με κεκτημένη ταχύτητα, με φόρα. Όπως ακριβώς ξεκινάει και το Hate Über Alles.

Μια δυάδα συνθέσεων, σχεδόν κολλητά η μία με την άλλη, με μικρό χώρο για ανάσες, όπου αναφωνείς τη χαρακτηριστική ιαχή «μόνο θρας!». Τυπικά πάντως η έναρξη γίνεται με ένα intro παρόμοιου τύπου, τιμώντας τον σκηνοθέτη του πρώτου τη τάξει Django του κινηματογράφου, Sergio Corbucci. Ιδανικό για άνοιγμα συναυλιών, θα μου έκανε μεγάλη εντύπωση αν δεν το χρησιμοποιήσουν.

Πολύ λίγες μπάντες μπορούν πλέον να θεωρούν ότι έχουν μεγαλώσει διαφορετικές γενιές ακροατών, και δεν αναφέρομαι στα μεγαθεριά αυτής της μουσικής. Οι Kreator είναι μία από αυτές, βάλτε με το νου σας τις γενιές των "Extreme Aggression - Coma of Souls" και των "Violent Revolution - Enemy of God" για παράδειγμα. Ακόμα και στα ύστερά τους χρόνια, τότε που μπόλιασαν όσο ποτέ άλλοτε το heavy metal με το thrash, νέοι οπαδοί αποκτήθηκαν. Αυτοί που χάθηκαν, δεν τους βλέπω να επιστρέφουν ούτε και τώρα.

Σε αυτό το μονοπάτι συνεχίζουν να πορεύονται, μοιράζοντας και τις συνθέσεις με αυτή τη λογική. Οι thrash εναλλάσσονται με τις heavy, άλλοτε συνυπάρχουν, και όλα γυρνάνε γύρω από την ισορροπία. Ξεκάθαρα ο εγκέφαλος του αρχηγού Mille, περιστρέφεται γύρω από αυτήν, έχοντας από κοντά και το στοιχείο της έκπληξης, aka "Midnight Sun" - πρώτη φορά γυναικεία φωνητικά. Να δείτε το Midsommar. Αναλύοντας τις πρώτες αυτές σκέψεις, ο thrash εαυτός τους παραμένει πωρωτικός, τα riff παρέα με φωνητικά και στίχους γίνονται προσάναμμα για μανούρα ή κλωτσοπατινάδα. Να’ναι καλά και ο Ventor, ένας λύκος που και αν γέρασε, προβιά δεν άλλαξε.

Στις πιο heavy στιγμές τους, ο συναυλιακός ύμνος του "Strongest of The Strong" αναμένεται να αποτελέσει must και sing along ξελαρύγγιασμα. Δικαίως. Δυστυχώς, στις υπόλοιπες επικράτησε μια αμηχανία, η οποία εξελίχθηκε σε ένα μεγαλοπρεπές «αν», με το οποίο δουλειά δε γίνεται, στο "Conquer And Destroy". Είναι η στιγμή που τα thrash χνώτα του δε συγχρονίζονται με τη heavy metal διάθεση που θέλει να περάσει ο δημιουργός. Ένας δυνητικά thrash δυναμίτης μένει λειψός, και θα ήταν τέτοιος αν επικρατούσαν τα ορμητικά φωνητικά του αρχηγού έναντι των χορωδιακών καθαρών. Μέγα κρίμα.

Χρήζει αναφοράς και ο νέος παραγωγός, που άφησε κατά μέρος το μερικώς «γυάλισμα» του πρόσφατου παρελθόντος, προκρίνοντας μια πιο old school κατεύθυνση: Ο Arthur Rizk, κιθαρίστας και ντράμερ των Eternal Champion, είναι ένα από τα νέα πρόσωπα στην «Κάσατορ» ομάδα, με τον μπασίστα Frederic Leclercq να είναι το έτερο και συνυπεύθυνος συνθετικά για τον βαρύ, ασήκωτο και ρεαλιστικά σκοτεινό επίλογο του δίσκου.

Οι Γερμανοί έχουν το χάρισμα να αφουγκράζονται και να αποτυπώνουν σε στίχους και μουσική παγκόσμια γεγονότα, τον θυμό και την οργή κυρίως της νέας γενιάς. Με αυτόν τον τρόπο θα την έχουν πάντα δίπλα τους, ο ένας τροφοδοτεί τον άλλον. Δυστυχώς, όπως και το (κατασκευασμένο) μίσος τροφοδοτεί βία και πολέμους. Ο πανταχού παρόντας τα τελευταία χρόνια Eliran Kantor το αποδίδει γλαφυρά στο εξώφυλλο του δίσκου.