Kirk Hammett

Portals

Blackened Recordings (2022)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 16/05/2022
Κινηματογραφικά μονοπάτια μακριά από τους Metallica
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο συμπαθέστατος κιθαρίστας κατάφερε μετά από άπειρα χρόνια να πείσει τον αυστηρό καπετάνιο Hetfield ότι τα personal projects δεν κλέβουν τίποτα από την ενέργεια των Metallica ή πιό σωστά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και πλέον ωρίμασαν αρκετά έτσι ώστε να είναι σε μια άλλη πιο συνειδητοποιημένη και χαλαρή φάση της καριέρας τους ώστε πλέον αυτές οι προσπάθειες να αντιμετωπίζονται διαφορετικά. Όπως και να έχει, γεγονός είναι ότι ο Hammett κυκλοφόρησε το πρώτο επίσημο side project του, ένα EP τεσσάρων κομματιών με το τίτλο "Portals”, εκμεταλλευόμενος κυρίως την παύση των εργασιών των Metallica λόγω πανδημίας.

Τέσσερα κινηματογραφικά κομμάτια, τέσσερις συνθέσεις μεγαλούτσικες σε διάρκεια που συνοδεύουν το όραμα και την τρέλα του Hammett για οτιδήποτε έχει σχέση με horror αλλά και που φανερώνουν την αγάπη του για τη κιθάρα και τη μουσική γενικότερα αφού είναι δύσκολο να κατατάξεις τα κομμάτια σε ένα ορισμένο είδος. Κάθε κομμάτι έχει πολλαπλούς χαρακτήρες που εναλλάσσονται διαρκώς, ευτυχώς -γιατί είναι side project- δεν θυμίζει καθόλου Metallica αλλά είναι το soundtrack φανταστικών ταινιών, αφήνοντας τον ακροατή να γεμίσει το μυαλό του με τις εικόνες που θα συνόδευαν τη μουσική. Το sci-fi σκηνικό που στήνει το "Maiden And The Monster” ξεκινά αρκετά χαλαρά όπως πρέπει να είναι ένα intro, ζωντανεύοντας στο τέλος με τα drums του Jon Theodore μετατρεπόμενο από μια ‘Maiden’ σε ένα ‘Monster’ με το σολάρισμα του να είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον.  Βιολιά, τσέλο, κιθάρες στο δραματικό "The Jinn” με τον Hammett να μοιάζει πιό απελευθερωμένος και να πειραματίζεται αλλά χωρίς υπερβολές με επίδειξη ‘κοιτάξτε τί γαμάτος κιθαρίστας είμαι’ αλλά με ένα συγκεκριμένο όραμα για το τί θέλει να δείξει στο κόσμο που είναι η αγάπη του για τη μουσική γενικότερα. Το σκηνικό αλλάζει σε Western με το "High Plains Drifter”, άτυπος φόρο τιμής στον Ennio Morricone στο μάλλον ομορφότερο κομμάτι του EP με όμορφα λυρικά περάσματα και που στο δεύτερο μισό του μετατρέπεται σε μια αγριεμένη θύελλα γεμάτη riffs και όμορφα σόλος. To EP κλείνει με την οκτάλεπτη μεγαλοπρέπεια του "Incantation”  και πολύ wah-wah signature ήχους από την κιθάρα του Hammett. 

Ενδιαφέρον, ειλικρινές και ατμοσφαιρικό, δεν είναι μπουκωτικό με σόλος και αυτάρεσκες περίτεχνες πολύπλοκες στιγμές αλλά αφήνει χώρο στο ακροατή να φανταστεί, να ψυχαγωγηθεί και να ταξιδέψει στο όραμα ενός από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του metal και rock γενικότερα που δεν είναι απλά ο κιθαρίστας των Metallica. Ας μην παρατήσει τη καθημερινή του δουλειά αλλά όποτε μπορεί ας μας δίνει και άλλο προσωπικό υλικό. Αξίζει. 

  • SHARE
  • TWEET