King Gizzard & The Lizard Wizard

Ας υποθέσουμε αγαπητή αναγνώστρια και αγαπητέ αναγνώστη ότι δεν είχες τίποτα άλλο στη δισκοθήκη σου. Ούτε ένα βινύλιο, cd, φάκελο mp3, οτιδήποτε άλλο πέρα από τη δισκογραφία των King Gizzard & The Lizard Wizard. Και πάλι θα είχες μία εξαιρετικά αντιπροσωπευτική δισκογραφία μεγάλου μέρους του rock, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Είναι τόσα πολλά τα είδη που έχουν καλύψει στους ν-οστούς (βαρέθηκα να μετράω) δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει και τόσο εκνευριστικά καλή η απόδοσή τους σε καθένα από αυτούς που όντως δε χρειάζεσαι τίποτα άλλο για να καταλάβεις σε πόσες κατευθύνσεις έχει πάει το rock από τη γέννησή του και μέχρι σήμερα.

Από thrash metal μέχρι electro ambient και από νεοψυχεδέλεια μέχρι fusion, περνάνε από ένα φάσμα ιδιωμάτων ανήκουστο για άλλο συγκρότημα στο παρελθόν, ειδικά σε τόσο γρήγορες και απότομες μεταβάσεις. Υπάρχει θαυμασμός εδώ, γιατί όπως είπαμε όλες τους οι δουλειές ανταποκρίνονται σε ένα ελάχιστο επίπεδο ποιότητας καθόλου αμελητέο. Υπάρχει βέβαια και αντίλογος που λέει ότι, εξαιρώντας το ψυχεδελικό στυλ με το οποίο τους γνωρίσαμε, όλα αυτά τα κάνουν χωρίς να βάζουν ιδιαίτερη προσωπικότητα αλλά αντιγράφοντας, κατά βάση, και αναπαράγοντας με φοβερή ακρίβεια ήχους που έχουν ακούσει αλλά όχι απαραίτητα αφομοιώσει. Είναι δηλαδή σαν ένα ανθρώπινο ΑΙ (αντίφαση, ξέρω) πείραμα και φέτος φαίνεται ότι η εντολή που έλαβαν ήταν «φτιάξτε έναν δίσκο που να ακούγεται πολύ σαν το classic rock των Black Crowes» ή αλλιώς «Rolling Stones με περισσότερες southern και soul επιρροές». Ε, το έκαναν.

Το έκαναν και το έκαναν, πάλι, εκνευριστικά καλά. Συγκεκριμένα, ίσως καλύτερα από ό,τι το έκαναν φέτος οι ίδιοι οι Black Crowes και σίγουρα καλύτερα από ό,τι το κάνουν εδώ και χρόνια οι Rolling Stones. Εισάγουν στοιχεία και από άλλες επιρροές όπως το funk του Stevie Wonder (ακούω clavinet ή είναι η ιδέα μου;), τα gospel και η country σε ένα μίγμα που είναι πολυσυλλεκτικό αλλά όχι πρωτάκουστο. Όλα τα στοιχεία που επιστρατεύουν ταιριάζουν μεταξύ τους τόσο εντός ενός τραγουδιού όσο και ως μετάβαση από τραγούδι σε τραγούδι με αποτέλεσμα να μπορούν ξεγελάσουν κάποιον ότι αυτό κάνουν μια ζωή, αυτή τη μουσική παίζουν, αυτή ακούνε.

Έλα όμως που κάτι σε όλα αυτά δεν είναι πειστικό. Ίσως αυτό το κάτι να κρύβεται στην παραγωγή, ίσως στο ρυθμικό παίξιμο. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι όσο κι αν εξετάσεις με το μικροσκόπιο τι μπορεί να είναι αυτό που δεν κάνουν καλά δε θα βρεις τίποτα, παρόλα αυτά κάτι λείπει, κάτι δε μοιάζει αυθεντικό. Και νομίζω ο μόνος τρόπος να το καταλάβεις είναι με τη σύγκριση. Τη σύγκριση με καλλιτέχνες που αυτόν τον ήχο τον υπηρετούν, τον ζουν για χρόνια. Το "Flight b741" είναι σαν το φαγητό που τρως έξω και μοιάζει υπέροχο μόνο και μόνο για το φας ξανά από το χεράκια της μητέρας σου ή της γιαγιάς σου και να καταλάβεις τη διαφορά. Παραμένει όμως ένα απολαυστικό πιάτο και σίγουρα παράσημο στο πέτο τους ότι καταπιάστηκαν και με αυτό και βγήκαν πάλι από πάνω. Δεν αντέχεται τόση ικανότητα, αλήθεια σας λέω.