Kill The Lights

Το μέλλον θα δείξει αν θα μπορέσουν να εμβαθύνουν λίγο περισσότερο και να χωθούν κάτω από την λουστραρισμένη επιφάνεια που με επιτυχία έξυσαν.» Έτσι τελειώναμε τη κριτική του ντεμπούτου των Kill The Lights"Sinner" εν μέσω πανδημίας το 2020. Κάτι ανάμεσα σε supergroup και «νέο αίμα» στο χώρο του metalcore πάτησαν και πατάνε ακόμα πολύ στο μαρκετίστικο τρικ που λέει ‘πρώην μέλη των Bullet For My Valentine, Threat Signal, Throw The Fight και Still Remain» και προσπαθεί να μας πείσει για τα εχέγγυα της ποιότητας τους. Δεν χρειάζεται πολύ πειθώ. Όποιος άκουσε το πολύ δυνατό ντεμπούτο τους ξέρει. Και όντως στο δεύτερο τους άλμπουμ οι Βρετανοί ακούγονται ακόμα περισσότερο γυαλισμένοι και προσεκτικοί από τη κάθε νότα και επικό chorus μέχρι τη κρυστάλλινη παραγωγή και το όλο στυλ που φωνάζει «το metalcore δεν πέθανε,  είμαστε εμείς εδώ!»

Το άλμπουμ ακούγεται πολύ μα πάρα πολύ εύκολα, είναι ίσως το άλμπουμπου θα έφτιαχναν πριν μερικά χρόνια οι Bullet For My Valentine και ο ντράμερ Moose έχει τεράστια επιρροή στον ήχο των Kill The Lights. Και μπορεί τα φωνητικά να είναι λίγο πιό αδύναμα από το υπόλοιπο σύνολο αλλά δεν ενοχλεί γιατί το αυτί μας πέφτει πάνω στις μελωδίες-δυναμίτη όπως τα "Hear You Scream" και το α-λα-Judas Priest "Die Alone" με το τρομερό breakdown στη μέση όπως κάθε metalcore κομμάτι που σέβεται τον εαυτό του, αλλά και ένα ευχάριστο σόλο στην συνέχεια από τον Jordan Whelan. 

Όσο προχωράμε στα ενδότερα του άλμπουμ βρίσκουμε ένα μείγμα αξιόλογων metalcore basic κομματιών όπως το "Scapegoat" και το "From The Ashes", περισσότερο δυνατά κομμάτια που φανερώνουν τις δυνατότητες τους όπως το "Wasting Away" που μάλλον θα έπρεπε να είναι ο μπούσουλας πάνω στον οποίο θα έπρεπε να πατάνε. Βρίσκουμε και τις rock μπαλάντες σε φάση '90s Creed που αν και Βρετανοί θα περιμέναμε από αμερικάνικες μπάντες. Το "Bleeding" ακούγεται βαρετό ενώ το "Sleep With The Devil" σαν διασκευή μιας μπαλάντας των Five Finger Death Punch και όλοι ξέρουμε πως ακούγεται αυτό. Εξαίρεση ίσως το φινάλε με το "Drowning" που ναι μεν κοντά στον αμερικάνικο ήχο αλλά με ότι θετικό συνεπάγεται αυτή τη φορά. Συναίσθημα με δυνατές μελωδίες και δυναμική στο παίξιμο και όχι κλαψιάρικα. 

Τί κρατάμε λοιπόν από τους Kill The Lights με το δεύτερο άλμπουμ τους; Κρατάμε δυο-τρεις δυνατές στιγμές με άψογα εκτελεσμένα σεμιναριακά melodeath κομμάτια (το riff στο "Ghost Of Yesterday" δεν υπάρχει για παράδειγμα), κρατάμε την άψογη παραγωγή και το άρτιο παίξιμο και ξεχνάμε τα αδύναμα φωνητικά, τις μπαλαντοειδές στιγμές που ακούγονται παράταιρες και δυστυχώς ξεχνάμε άμεσα το πόσο -αναπόφευκτα- προβλέψιμοι γίνονται μέσα σε αυτό το μάλλον ξεπερασμένο ήχο του metalcore που στις πρώτες δύο-τρεις ακροάσεις σε ενθουσιάζει και μετά το βαριέσαι και το πετάς με ευκολία. Τεχνικά υπάρχουν οι δυνατότητες για κάτι περισσότερο αν και δεν νομίζω ότι τους ενδιαφέρει και κάτι άλλο. Τίμιο αλλά εύκολα προσπεράσιμο.