Jools

Violent Delights

Hassle Records (2025)
Από τον Βλάση Λέττα, 16/07/2025
Κλωτσιά στη μούρη και απελευθερωτικές μελωδίες από το πρώτο βήμα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η ανανεωμένη σκηνή του punk και punk around rock δείχνει να πατάει όλο και πιο γερά στα πόδια της, κοιτώντας το μέλλον με ενθουσιασμό και καθαρές ελπίδες. Μπάντες με όραμα, ιδέες και ενέργεια που θα κατεδαφίσουν από μικρά κλαμπ μέχρι ανοιχτές αρένες. Σε αυτό το ρεύμα θα προσθέσουμε και τους Jools. Φρέσκια παρέα που έρχεται με φόρα και όρεξη να μας ταρακουνήσει. Το "Violent Delights" είναι ο πρώτος δίσκος - κι αν είναι έτσι ένας πρώτος δίσκος τότε μπράβο.

Ο ήχος των Jools αρνείται πεισματικά να οριοθετηθεί σε κλασικά πεδία. Οι κινήσεις, με αφετηρία το punk, πηγαίνουν τόσο προς το post-rock και το alt όσο και προς το hardcore ή το nu με pop αναφορές. Η παραγωγή επιλέγει αναπάντεχα σκληρές κιθάρες με δυνατό προσανατολισμό και σφιχτό rhythm section αλλά είναι πρόθυμη να απεγκλωβιστεί γρήγορα και να κινηθεί ελεύθερα σε μονοπάτια που εξυπηρετούν καλύτερα την κάθε ιδέα ξεχωριστά. Έτσι συνυπάρχουν οι Linkin Park επιρροές του "Cardinal", με τις This Will Destroy You ή Deafheaven πλάτες που στηρίζουν το "Limerence" - και όχι μόνο.

Το βαρύ "Mother Monica" μπορώ να το φανταστώ να ανοίγει pit σε κοινό των Rage Against The Machine ενώ ταυτόχρονα το "Knee Injury" παίζει σπίτι μου, όσο λιώνω χυμένος στον καναπέ αργά τη νύχτα, μετά από πολλά ξύδια. Η hardcore punk ορμή που έχει στην καρδιά της η μπάντα δεν κρύβεται, και δε νομίζω ότι θέλει κιόλας. Στο "Guts" οι κιθάρες που ξεπηδούν κλωτσώντας από τη σχολή του Tom Morello έρχονται να ταιριάξουν με το πιο pop, μελωδικό, ρεφρενάκι του δίσκου.

Παίρνοντας ερεθίσματα άλλοτε από τη σεξιστική σαπίλα και το στερεοτυπικό μίσος, την καταπιεστική φύση και την τοξικότητα της θρησκείας ή την ενδοοικογενειακή βία, οι Jools γυρνάνε τον πόνο σε γροθιά και δε δείχνουν την παραμικρή διάθεση για «υπομονή». Τα ερμηνευτικά δίπολα που στήνουν οι φωνές της Kate και του Mitch λειτουργούν ταυτόχρονα συμπληρωματικά αλλά κι ως αυτόνομες υπάρξεις δουλεύοντας ηχητικά και περιεχομενικά - ως πρόταση. Το πάθος που βγάζει στα παιξίματα του το μπάσο του Joe δίνει αυτή την ασυγκράτητη αίσθηση που παραπέμπει στην ανάγκη εξωτερίκευσης του θυμού για το σήμερα. Στάση θα γίνει όμως σίγουρα και στο υπέροχο ομώνυμο κομμάτι που κλείνει το άλμπουμ με μια ένταση, μια δύναμη, που συνταράσσει - με απλά, γνωστά υλικά - αυτό που ακούει όρθιο. Κι ας έχει μάτια κλειστά.

Ένας πρώτος δίσκος που ακούγεται σαν τρίτος. Κλείνει μέσα του διαφορετικά στοιχεία δεμένα με μια αρμονία που καταφέρνει να μην περιορίσει την πορεία του. Ταυτόχρονα γροθιά στη μούρη και φιλί στο μάγουλο, το "Violent Delights" τα κατάφερε.

  • SHARE
  • TWEET