Foxing

Έχεις καεί ποτέ από μία μπάντα; Πιστεύοντας ότι θα είναι το next big thing και τελικώς να τρως τα μούτρα σου; Αυτό είναι για μένα οι Foxing. Το 2018 κυκλοφορούν το "Nearer My God", που για μένα είναι αψεγάδιαστος, και το 2021 κυκλοφορούν το "Draw Down The Moon" ,που για μένα είναι αρκετά ψεγαδιασμένος (άλλο που το έβαλα στα καλύτερα της χρονιάς).

Για τον μη-μυημένο, η μπάντα κινείται στα πιο ατμοσφαιρικά και αβανγκάρντ κατώγια του ευρύτερου emo φάσματος, και μια τους βγαίνει, μια δε τους βγαίνει, πράγμα που τους κάνει αφάνταστα ενοχλητικούς, ειδικά στα αυτιά ενός φαν που θέλει μόνο το καλό τους (εμένα). Γενικότερα μιλώντας, η παραπάνω πρόταση συνοψίζει και τούτο το δίσκο μέσες-άκρες, καθώς έχεις ογδόντα τοις εκατός ενός καταπληκτικού δίσκου να πλαισιώνεται από το υπόλοιπο είκοσι πληκτικού περιεχομένου.

Ποιος σας ζήτησε ρε πικραμένοι να κυκλοφορήσετε δίσκο κοντά μία ώρα - ιδίως όταν τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά είναι απλά φλύαρα; Προτρέχω - ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ανοίγει ο δίσκος με λουπάκι στην όπισθεν και το όσο-αβανγκάρντ-πρέπει "Secret History", που κάπου εκεί στο 1:38 σε πετάει από το σβέρκο στις λάσπες, σκύβει, σε σκουπίζει έτσι λίγο με μαντηλάκι του και εκεί που κατέβασες άμυνες και αρχίζεις να συνέρχεσαι από το σοκ, σ’αρχίζει επιτόπου στις κλωτσιές.

Βαθιά ανάσα, σφίγγεσαι, και κάπως καταφέρνεις και αντιστέκεσαι τις καραβολίδες που συνεχίζεις και τρως σε σώμα και κεφάλι, αλλά έλα που τίποτα δεν σε προετοίμασε για τον ψυχολογικό πόλεμο του "Hell 99". Προσπάθησα σε πρώτη φάση να κάνω μία τίμια ελεύθερη μετάφραση, αλλά όταν η καλύτερη επιλογή για το "suffering" είναι τα "βάσανα", χαλάει λίγο το βάημπ.

Throw out all the joy and show me metrics for my failures
I live in modern times give me a modern sense of worth
Told myself there has to be a better quality of suffering
There has to be fatigue worthy of something but there‘s nothing

Kαι τελοσπάντων, πάει και έρχεται το πράγμα με ατμοσφαιρική τσαντίλα, ψηλά φωνητικά και εσκεμμένη lo-fi παραγωγή στο "Spit", το πρώτο κατ εμέ ελαφρύ δείγμα της φλυαρίας και γενικότερης αποτυχημένης προσπάθειας να τραβήξουν οι ίδιοι τα λουριά τους.

Βέβαια, αντιφάσκοντας αμέσως τα ίδια μου τα λεγόμενα, το επόμενο οχτάλεπτο διαμάντι ονόματι "Greyhound" ανταμείβει την υπομονή σου και η προαναφερθείσα φλυαρία καταλήγει σε ένα εντυπωσιακό κρεσέντο, ξεφεύγοντας τελείως από τις οποιεσδήποτε νόρμες του είδους και προσφέροντας ένα απολαυστικό σεμινάριο παραγωγής.

Και πάνω που πας να τους συγχωρήσεις και να κάνεις πως καταλαβαίνεις που το πάνε, σου πετάνε ένα "Cleaning" και όσο καλοθελητής και να’σαι σιχτιρίζεις. Και κάπως έτσι πάει όλος ο δίσκος.

Το "Barking" (Arcade Fireικά) πανέμορφο, πολύ στρωτό και ευκολοχώνευτο και η μελωδία βασιλεύει, οπότε κανένα παράπονο από μένα. Έχεις έπειτα το "Gratitude" - το απόλυτο highlight για μένα - όπου καταφέρνουν και παντρεύουν την φλυαρία με την αίσθηση της αμεσότητας που κάπως κάνει και νιώθει πως κάτι επείγει. Δεν μπορώ να το περιγράψω όπως θέλω, αλλά μέσα στο tracklisting του δίσκου φαντάζει πολύ καθαρτικό, ιδίως οι κιθάρες όταν αποφασίζουν να βγουν παραέξω ξυραφάτες και Morellικές.

Kαι κάπου εκεί τελειώνει για μένα ο δίσκος, τα 4 επόμενα κομμάτια που κλείνουν το άλμπουμ, στα αυτιά μου δεν προσφέρουν πολλά, πέρα από απογοήτευση και τέσσερα βροντερά κλικ του ποντικιού. Άλλωστε τα νούμερα δεν ψεύδονται και τα streams των κομματιών αυτών πέφτουν καταφόρυφα.

Σε γενικές γραμμές, είμαι πιθανά αρκετά σκληρός, αλλά αυτό μου βγάζουν. Ακους ξεκάθαρα το potential αλλά πέφτουν θύμα της φανερής έλλειψης αυτοσυγκράτησης που πιθανότατα να προέκυψε και από το γεγονός πως είναι τελείως ανεξάρτητη κυκλοφορία. Σε κάθε περίπτωση, οι Foxing δεν παύουν να είναι ένα από τα πιο δημουργικά σχήματα σε έναν χώρο που συχνά-πυκνά κατηγορείται για στασιμότητα, που τουλάχιστον είναι ένα πράγμα για το οποίο δε μπορώ να τους κατηγορήσω.