Dzingovic

Να είναι άραγε κάποια αναφορά στο "Ommadawn" του Mike Oldfield το εξώφυλλο του δίσκου; Η ομοιότητα είναι προφανής αλλά η αλήθεια είναι ότι η μουσική στην πρώτη προσωπική κυκλοφορία του Θανάση Dzingovic ελάχιστη σχέση έχει με αυτή του Βρετανού συναδέλφου του, εκτός βεβαίως από ένα κάποιο «ονειρικό» υπόβαθρο σε όλα τα τραγούδια του δίσκου. Αντίθετα, αν κληθούμε να σκαλίσουμε πιθανές επιρροές, το παρελθόν του ως μουσικός μάλλον δίνει περισσότερες απαντήσεις. Μέλος των B-Movies του Παυλίδη από το 2008 έως το 2015, η αλήθεια είναι πως η μουσική του μοιάζει ως μία πιο dream pop εκδοχή του πρώην εργοδότη του.

Ας είμαστε προσεκτικοί όμως, ώστε να μην αδικήσουμε τη δουλειά του πολυοργανίστα (κάνει σχεδόν τα πάντα μόνος του) Dzingovic και τη μειώσουμε σε κάτι που στερείται προσωπικότητας. Η αναφορά στο βιογραφικό του μας κάνει πιο υποψιασμένους από ό,τι ίσως οφείλαμε να είμαστε και από κοντά συνεπικουρεί ο τρόπος ερμηνείας με την αργή απόδοση των στίχων και τη γλυκιά, ζεστή φωνή που ξέρει τα όριά της και κινείται άνετα μέσα σε αυτά και μόνο. Κατά τα άλλα όμως ο δίσκος είναι μία αποθέωση των απλών μελωδιών και της απλής ενορχήστρωσης όπου όμως απλότητα δε σημαίνει και έλλειψη βάθους αφού τόσο ενορχηστρωτικά (κυρίως) όσο και συνθετικά/στιχουργικά τα οκτώ τραγούδια του δίσκου είναι πολύ καλά δουλεμένα. Επίσης το όραμα του δημιουργού τους είναι απολύτως ξεκάθαρο και, αρέσει δεν αρέσει, πιστεύω είναι δύσκολο να θεωρήσει κάποιος ότι απέτυχε σε αυτό που ήθελε να δημιουργήσει.

Η αλήθεια πάντως είναι πως είναι δύσκολο να μην αρέσουν μελωδίες όπως αυτή του "Τι Τραγωδία" ή του "Καθώς Ο Ήλιος Κατεβαίνει". Είναι δύσκολο να μην παραδεχτεί κάποιος ότι ακόμα κι όταν το "Αύριο Πάλι" του Μούτση αποδομηθεί και επανασυντεθεί κρατώντας μόνο τη βασική του μελωδία παραμένει ένα γοητευτικό τραγούδι. Είναι δύσκολο να μην νιώσεις να αγγίζεις διαδοχικά επίπεδα βυθού στο "Ζακ Υβ Κουστώ" όπως κιθάρες και πλήκτρα δημιουργούν στρώματα ήχου.

Η πρώτη δουλειά του Dzingovic είναι χαρακτηριστική περίπτωση δίσκου που, σίγουρα εκ προθέσεως, δεν έχει τίποτα που να εντυπωσιάσει τον ακροατή πιάνοντάς τον από τον γιακά (που λέει ο λόγος) και αφήνοντάς τον με το στόμα ανοιχτό. Αντίθετα όμως έχει κάτι πιο δύσκολο να επιτευχθεί, μία διεισδυτική ποιότητα και μία ανεπιτήδευτη υψηλή αισθητική, καταφέρνωντας να εδραιωθεί για τα καλά σε κάθε ανοιχτό μυαλό, μετά την πρώτη κιόλας ακρόαση και να αποκαλύπτεται όλο και πιο όμορφος στις επόμενες ακροάσεις μέχρι να γίνει πλέον ένας πιστός μουσικός σύντροφος.