Diesel Cindy

Δεν είναι το τυπικό σου garage οι Αθηναίοι Diesel Cindy. Είναι πολύ πιο τσαμπουκαλεμένοι, με μεγαλύτερο βάρος, περισσότερο θόρυβο, πιο punk αν θέλετε. Σκεφτείτε τους Men δηλαδή αν πρέπει να σκεφτείτε κάτι άλλο για να μη μιλήσουμε για τους Stooges και θεωρηθούμε προβλεπόμενοι. Αλλά ακόμα καλύτερα μη σκεφτείτε τίποτα, απλά αφήστε τον εαυτό σας να παρασυρθεί από την αδιαμφισβήτητη ένταση που μεταδίδουν. 

Μάλιστα, αυτό που αξίζει να σημειωθεί, είναι ότι η ένταση δεν έρχεται απαραίτητα και μόνο από την ταχύτητα. Τα "Sons Of Nothing" και "Angels" που ανοίγουν το δίσκο θα σε κάνουν αρχικά να πιστέψεις κάτι τέτοιο, όμως το "Seeds" που ακολουθεί και ρίχνει σημαντικά τους ρυθμούς είναι ακόμα πιο δυνατό με ένα groove τόσο στιβαρό που πάνω του θεμελιώνεις σπίτι και φωνητικά μισοαφηγούμενα-μισοτραγουδιστά. Αντίστοιχες παρατηρήσεις ισχύουν και για αρκετά από τα τραγούδια που ακολουθούν και συμπληρώνουν τα οκτώ του δίσκου.

(Και) αυτό είναι μία απόδειξη ότι οι Diesel Cindy έχουν κάτι παραπάνω να προσφέρουν από απλά ύφος και στυλ και δεν είναι ότι δεν τα έχουν και αυτά σε ό,τι ποσότητα θέλεις. Είναι ότι σε ένα είδος που είναι απλό από τη φύση του, που έχει παιχθεί εκατοντάδες φορές και με πολλούς τρόπους, είναι οι μικρές ιδέες που μετράνε. Είναι η προσέγγιση, η υπομονή, το φρέσκο που έρχεται μέσα από την προσωπικότητα και όχι από κάποια καινοτομία. Για παράδειγμα το "No Truth No End", άλλο ένα ρυθμικό τραγούδι, δίνει όλο το χώρο στην κιθάρα να αναπτύξει μικρές ηχητικές και συνθετικές ιδέες που ελέω και του ατελείωτου fuzz αγγίζει τα όρια της ψυχεδέλειας. Ακόμα περισσότερο εξερευνεί αυτήν την περιοχή το "The Walk", τίτλος απόλυτα ταιριαστός ηχητικά.

Αυτή η σχέση ανάμεσα σε ψυχεδέλεια, punk και garage που δεν είναι ισορροπημένη μεν αλλά είναι ευδιάκριτη, σε συνδυασμό με το γεμάτο ωριμότητα παίξιμο των μουσικών είναι που δίνουν τον χαρακτήρα των Diesel Cindy και μία δουλειά που μέχρι να την ακούσεις δε μοιάζει απαραίτητη αλλά εκ των υστέρων είναι παραπάνω από καλοδεχούμενη.