Dawn Of Solace

Ευτυχώς να λέμε που δεν χρειάστηκε να περιμένουμε άλλα 14 χρόνια για τον επόμενο δίσκο του project του Tuomas Saukkonen (Wolfheart, Before the Dawn). Και αυτό γιατί το δεύτερο άλμπουμ "Waves" άργησε τόσο πολύ σε σχέση με το ντεμπούτο που φανταστήκαμε ότι απλώς ήταν ο υπέροχος μεν επιθανάτιος δε μουσικός βρόγχος ενός group που χαίρεσαι να ακούς τη μαυρίλα τους. Ευτυχώς ο Saukkonen μόλις ενάμιση χρόνο μετά συνεχίζει να είναι καταθλιπτικός (μουσικά) και στενάχωρος και αυτό να μεταφράζεται σε πανέμορφη μουσική.

Από τη παραγωγή, τα κουρδίσματα, τη φωνή, τις μελωδίες όλα είναι συγχρονισμένα σε μια στενάχωρη συχνότητα, βγαλμένο από ένα παγωμένο βράδυ κάπου σε ένα σκοτεινό δάσος της Φινλανδίας με το κρύο αέρα να σου μαστιγώνει το πρόσωπο και να ακούς στο background το "White Noise". Η αντίθεση της απόγνωσης βρίσκει παρηγοριά στη μελωδία και στη φωνή. Αυτό είναι και το μοτίβο του album, το φώς που βγαίνει από το σκοτάδι. Doom, melodeath συνδυάζονται ιδανικά με riffs που κορυφώνουν τις όμορφες μελωδίες.

Υπάρχουν κομμάτια πραγματικά συναρπαστικά όπως το σπαρακτικό "Flames Of Perdition" που θυμίζει παλιούς καλούς Anathema και το "Dying Light" με το πανέμορφο ρεφραίν και σου μένει και στο μυαλό ένα τρομερό breakdown στο τέλος. Το "Black Shores" εκπλήσσει με τη δομή του και την ατμοσφαιρικότητα του, κερδίζοντας μάλλον το τίτλου του δυνατότερου κομματιού του album. Ανάμεσα σε αυτές τις δυνατές στιγμές ωστόσο υπάρχουν κάποιες πιο χλιαρές που δεν προσφέρουν έντονες συγκινήσεις εφόσον οι προσδοκίες αυτές δημιουργούνται αυτόματα από το όλο κλίμα των υπόλοιπων συνθέσεων. Κάποιες ανούσιες ακουστικές εκτελέσεις παλαιότερων κομματιών σαν bonus επίσης είναι αχρείαστες και εν τέλει υπάρχει μια ανομοιομορφία στα συναισθήματα που σου γεννά η ακρόαση χάνοντας πόντους στο αποτέλεσμα.

Έντονο άλμπουμ, βαρύ και παρήγορο ταυτόχρονα με πολλές -αλλά όχι αρκετές- στιγμές για να το αγαπήσουμε όσο θα έπρεπε. Ωστόσο αυτές οι καλές του στιγμές είναι τόσο καλές ώστε να μιλάμε για κάτι που αξίζει τη προσοχή μας.