Billy Talent

Ποτέ δεν πίστευα στα κλισέ περί της κρίσης της μέσης ηλικίας. Αλλά να που έφτασα να εμπίπτω στην κατηγορία (όπως αυτή έχει οριστεί) και βλέποντας τον εαυτό μου να νιώθει την ανάγκη να κάνει κάποια περίεργα πράγματα, το ξανασκέφτομαι μήπως αυτά τα κλισέ έχουν προκύψει από μια αληθινή βάση.

Σε αυτά τα περίεργα πράγματα κατατάσσω την ανάγκη που έχει προκύψει να προσπαθώ να αξιολογήσω το μουσικό του παρελθόν: πως και γιατί συνδέθηκα με συγκροτήματα, με δίσκους, με ιδιώματα κλπ και σε τι φάση βρισκόμουν όταν συνέβη αυτό. Και μέσα από το αόρατο τρένο της σκέψης - και με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου - φτάνω στο να αναρωτιέμαι πως και συνεχίζω να ακούω τόσο ευχάριστα τους Billy Talent σε αυτήν την ηλικία;

Πάνε δεκαπέντε χρόνια και κάτι από την πρώτη φορά που είδα το videoclip για το "Surrender" και το λάτρεψα απευθείας, και (μεταξύ μας) θεωρώ ελλιπέστατη μια λίστα με τα καλύτερα rock άλμπουμ της δεκαετίας των 00s που δεν περιλαμβάνει το "Billy Talent II". Μπορεί να μην κατάφεραν να φτιάξουν ένα καλύτερο ή αντίστοιχα καλό άλμπουμ έκτοτε, αλλά κατάφεραν να αποτυπώσουν έναν απόλυτα δικό τους, αναγνωρίσιμο ήχο, να κάνουν σημαντική εμπορική επιτυχία και να κυκλοφορούν αξιοπρεπέστατες δουλειές, μέσα στις οποίες πάντα περιλαμβάνονται μερικά καταπληκτικά τραγούδια.

Γενικά, διακρίνονται για τη συνέπεια και τη σταθερότητα τους, κάτι που ενισχύεται και από το γεγονός πως σε είκοσι χρόνια έχουν προχωρήσει μόλις σε μια αλλαγή μέλους (drummer το 2016). Κάτι που δεν συνιστά δομική αλλαγή, διότι - όσο εξαιρετικές κι αν είναι οι μπασογραμμές του Jonathan Gallant - είναι ο βασικός συνθέτης, κιθαρίστας και παραγωγός Ian D’Sa κι η ξεχωριστή χροιά του τραγουδιστή Benjamin Kowalewicz που καθορίζουν τον ήχο και την ταυτότητα των Καναδών.

Φτάνοντας αισίως στο έκτο τους στούντιο άλμπουμ - πρώτο μακριά από τη Warner και υπό τη σκέπη της Spinefarm - δεν υπάρχουν πολλές εκπλήξεις. Το alternative/punk rock ύφος τους παραμένει σχεδόν αναλλοίωτο, με τη φωνή του Kowalewicz και τα crunchy, χαρακτηριστικά riff του D’Sa είναι αναγνωρίσιμα από χιλιόμετρα, σε σημείο που πχ ένα τραγούδι σαν το "Reckless Paradise" θα μπορούσε άνετα να είναι από το δεύτερο (ή το όποιο) άλμπουμ της μπάντας. Την ίδια στιγμή, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, δεν μένουν στάσιμοι, όπως αποδεικνύει φερ’ ειπείν το δεύτερο μέρος του εναρκτήριου (κι υπέροχου) "Forgiveness I+II" με τα σύνθια και το σαξόφωνο.

Το "End Of Me" με τη συνδρομή του Rivers Cuomo των Weezer είναι ξεκάθαρα φτιαγμένο singlάκι και η πιο mainstream στιγμή του δίσκου, αλλά το απόλυτο catchiness βρίσκεται στο "Hanging Out With All The Wrong People" που κολλάει στο μυαλό από το πρώτο άκουσμα . Παράλληλα, είναι σχεδόν αδύνατο να μη σου ανεβάσει τη διάθεση η punk-pop θετικότητα που αποπνέει το "I Beg To Differ (This Will Get Better)", και δεν μπορείς να μη σκεφτείς πόσο όμορφα συναυλιακό sing-along θα ήταν το πανέμορφα μελωδικό κλείσιμο του "For You" (αν ποτέ τους βλέπαμε ζωντανά).

Ενδεχομένως το "Crisis Of Faith" να μην έχει αντίστοιχες επιμέρους κορυφές με προηγούμενες δουλειές, αλλά η αίσθηση που μου αφήνουν τα 37 του λεπτά είναι πως στο έκτο τους άλμπουμ οι Billy Talent προσφέρουν τη συνολικά πιο συμπαγή δουλειά τους εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Δεν είναι ένα νέο "Billy Talent II" αλλά κάθε φορά που τελειώνει μια ακρόαση, αφήνει ένα τόσο όμορφο συναίσθημα που εν τέλει απαντάει μόνο του το ερώτημα του «πώς κι ακούω ακόμα αυτήν την μπάντα» που τέθηκε νωρίτερα. Όχι μόνο την ακούω, αλλά την απολαμβάνω και την εκτιμώ όλο και περισσότερο. What’s my age again?