Bill Callahan

Apocalypse

Drag City (2011)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 02/11/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο Bill Callahan στο "Apocalypse" προσκαλεί τον ακροατή σε ένα μουσικό περίπατο με ορθολογική συνέχεια ως προς το ποιά μονοπάτια θα επιλέξει να ακολουθήσει, με αρχή, μέση και τέλος της ξενάγησης, με μονολόγους άλλοτε υπαρξιακών, άλλοτε κοινωνικών προβληματισμών και με μια συνειδητοποίηση: ότι ο όρος singer-songwriter μπορεί να έχει υπόσταση και λόγο ύπαρξης εν έτει 2011. Και πώς να μην έχει άλλωστε, όταν βγαίνουν δίσκοι μεγάλοι σαν τούτον εδώ... Το "Apocalypse"...

Η οπτική επαφή με τον πίνακα που κοσμεί το εξώφυλλο είναι το ξεκίνημα. Φούλαρε το δισάκι σου, κράτα εκείνο το βάρος στην καρδιά που ρίχνει τη σκιά του στην καθημερινότητά σου και ξεκινάμε. Η άγρια ομορφιά της φύσης αποτελεί μια υποσυνείδητη πρόσκληση για επιστροφή στις ρίζες. Είναι αυτή η αυθόρμητη ορμή που καταβάλλει όλους τους ανθρώπους σε κάποιο στάδιο της ζωής τους - συνήθως αυτό κατά το οποίο αισθάνονται πιο ευάλωτοι. Το εναρκτήριο "Drover" μυρίζει τον ιδρώτα του μόχθου στην αμερικανική ύπαιθρο. Μια μεταφορά, σωματικού με ψυχικού μόχθου, και ένα μήνυμα ψυχικού σθένους, υπομονής και μετριοφροσύνης. «But the pain and frustration is not mine. It belongs to the cattle, through the valley».

Το τραχύ άγγιγμα της ανάμνησης του Johnny Cash δείχνει να έχει φτιασιδώσει, αλλά και να έχει στιγματίσει ανεπανόρθωτα, το επόμενο κομμάτι -ένα από τα καλύτερα της χρονιάς, γιατί όχι- το "Baby's Breath". Το 2010 είχαμε το "Ain't No Grave" από τη μετά-θάνατον κυκλοφορία του Cash, φέτος έχουμε το "Baby's Breath". Ο Bill Callahan με βαρύτονη φωνή χτίζει συννεφιασμένα, υγρά τοπία, με διάσπαρτες καταπονημένες απ' τη ζωή φιγούρες. Και εν μέσω αυτών, αναρωτιέται «How could I run without losing anything? How could I run without becoming lean?».

Το επόμενο μονοπάτι του "Apocalypse" είναι το "America". Και είναι σοφά τοποθετημένο εκεί, καθώς αποτελεί το εγερτήριο χαστούκι προς τις όποιες πατριωτικές αναπολήσεις ενδεχομένως να ξυπνούσαν τα δύο εναρκτήρια alt-country κομμάτια. Στο "America" η μουσική είναι περιπαικτική, η διάθεση του Callahan δηκτική και οι στίχοι καταφανώς ειρωνικοί προς όλο το κακό συναπάντημα στην αντίπερα όχθη. «America, you are so grand and golden. Oh I wish I was deep in America tonight», για να καταλήξει στο «Afghanistan, Vietnam, Iran, Native America, well everyone’s allowed a past they don’t care to mention».

Και μετά από αυτή την παρένθεση, το "Apocalypse" ανακαλύπτει την πανέμορφη ανεμελιά του Nick Drake με το επόμενο μονοπάτι, ονόματι "Universal Applicant". «I found the bees' nest in the buffalo's chest. I drank their honey, that milk». Το "Riding For The Feeling" που ακολουθεί είναι η μελιστάλαχτη μπαλάντα που οφείλει ένας τέτοιος δίσκος να έχει. Και είναι πανέμορφη. Και λειαίνει τις αιχμές, προετοιμάζοντας το δρόμο για το "Free's", το οποίο με μουσική που προσπαθεί να οδηγήσει τον ακροατή σε στιγμές παιδικής αφέλειας και ξεγνοιασιάς, δηλώνει: «I'm standing in a field. A field of questions».

Το τέλος του "Apocalypse" έρχεται ιδανικά με το "One Fine Morning", όπου ο γλυκύς τζεντλεμανισμός και η οπτιμιστική αντιμετώπιση μιας ώρες-ώρες δυσβάσταχτης ζωής, κατευθείαν από τα κιτάπια όπου είναι αποτυπωμένοι οι πρώτοι δίσκοι του Tom Waits, συμπυκνώνονται ευθύς μπροστά σου. Σχεδόν μπορείς να τα αγγίξεις, μα όταν πας να το κάνεις έχουν εξαϋλωθεί και μένεις να ελπίζεις μονάχος. «The real people went away. But I’ll find a better world someday».
  • SHARE
  • TWEET