Biffy Clyro

Δίσκος νούμερο εφτά για τους αγαπημένους μου Σκωτσέζους, ο οποίος προπομπεύεται από το φιλόδοξο - διπλό άλμπουμ - "Opposites" που τους σύστησε σε ακόμα περισσότερο κόσμο, ιδίως στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού. Προσωπικά πίστευω πως είναι από τις ελάχιστες μπάντες που έχουν αψεγάδιαστη δισκογραφία, για να δούμε, όμως, αν με το "Ellipsis" θα κάνουν το εφτά στα εφτά.

Ο δίσκος ανοίγει με το "Wolves Of Winter", που γενικά η βάση του είναι όμορφη, με στέρεο Biffy υπόβαθρο, αλλά κάπου στη διαδρομή με χάνει με τα διάφορα εφφέ που χρησιμοποιούν. Και για να πω την αλήθεια συνοψίζει ολόκληρο τον δίσκο σε ένα μόνο τραγούδι: όμορφες στιγμές με biffικό σήμα κατατεθέν, που δυστυχώς καταλήγουν να κρύβονται πίσω από συνθετικές νοοτροπίες και παραγωγικές παραφωνίες που δίνουν εντύπωση ξένου δάκτυλου και φαντάζουν κάπως ξεπουλέ. 

Ο δίσκος βρίθει από κομμάτια που δουλεύουν τέλεια και φέρνουν στον νου το τσαγανό της "Puzzle" era της μπάντας που καταλήγουν, όμως, και κάνουν αρτίστικο χαρακίρι με αχρείαστες υπερπόπ επιρροές και γυαλισμένη παραγωγή τύπου τριψίματος στο Βιλαμπάχο. Έχεις δηλαδή τον σκελετό του "Animal Style" - ο οποίος είναι ξεκάθαρα βγαλμένος από Muse στα δικά τους ντουζένια - του οποίου το ρεφρέν, όμως, μου αναγκάζει να κάνω γκριμάτσες που δεν θέλω καθόλου να κάνω. Παρόμοια αντίδραση συναντώ και σε κομμάτια σαν το "Herex" και το "Medicine".

Kαι αυτός είναι ο δίσκος αν τον πάρεις σαν μέσο όρο, γιατί στη μία ακρη έχεις παραβρασμένα νερομπούλια σαν το "Re-arrange" που δεν θέλω να το ξανακούσω ποτέ μα ποτέ μου, και στην άλλη έχεις υπερδιασκεδαστικές a la "Saturday Superhouse" κομμάταρες σαν το "Flammable", που παρόλο που δεν καταφέρνει εκατό τοις εκατό να ξεπετάξει την pop αισθητική του, είναι εθιστικό σαν διάολος.

Σε γενικές γραμμές κατάλαβα πολύ καλά τι ήθελαν να κάνουν και στην τελική μάλλον πέτυχαν. Το "Ellipsis" προσπάθησε να μαζέψει στοιχεία από το πιο ωμό παρελθόν της μπάντας και να τα παντρέψει με την pop αγκάλη που τους χάρισε κατά κύριο λόγο το "Opposites". Έλα, όμως, που στα αυτιά μου αυτός ο γάμος ακούγεται πρασινοκαρτικός και δεν μου κάθεται καλά. Προσωπικά ρίχνω όλα τα φταιξίματα στον παπά πίσω από τις κονσόλες. Tο ότι αυτό που ήθελαν πέτυχε, δεν σημαίνει πως ήταν και καλή ιδέα...

Έχοντας πει όλα αυτά - και αναγνωρίζοντας πως είναι η πρώτη φορά που πραγματικά απογοητεύομαι από αυτήν την μπάντα που έχει μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου - ο δίσκος σίγουρα δεν παύει να είναι ποιοτικός και κλάσεις ανώτερος από οποιαδήποτε αηδία παίζεται στο ράδιο αυτήν τη στιγμή (με εξαίρεση εκείνο το "Re-arrange", μπλιεχ). Η «pop αισθητική», που έχω πετάξει καμιά δεκαριά φορές στο κείμενο, είναι το κρυφό όπλο του δίσκου, γιατί το γενικότερο catchiness στο "Ellipsis" είναι εξωπραγματικό και είναι μία μέτρηση που ξεπερνά αισθητικές και γούστα, όσο και να θέλω να προστατεύσω το αγνό biffy street-cred μου.

Υ.γ. Βρείτε την deluxe έκδοση, και τα δύο μπόνους κομμάτια είναι καταπληκτικά και για άλλη μία φορά δεν μπορώ να καταλάβω πως δεν βρίσκονται στην κανονική έκδοση.

Y.γ.2 Κάπου κρύβεται ένα αστείο με το "Ellipsis" και την ποιότητα του δίσκου, αλλά μάλλον πλέον είναι πολύ αργά.