Avenged Sevenfold

Θέλω να είμαι ειλικρινής για τους A7X. Η πρώτη μου επαφή μαζί τους ήταν μέσω των GN'R, καθώς τους είχαν πάρει support στην περσινή τους περιοδεία. Είχα και την ευκαιρία να τους δω ζωντανά στο Download Festival, αλλά όπως είχα γράψει και στην τότε κριτική, πέρα από τη φοβερή διασκευή τους στο "Walk" των Pantera, δε μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση. Στη συνέχεια, το post ενός γνωστού και μη εξαιρετέου φίλου στo forum με ώθησε να βρω τη δισκογραφία τους και να τους ακούσω πιο εμπεριστατωμένα.

Και πάλι, όμως , κάτι δεν μου κόλλαγε καλά με το group. O συνδυασμός metalcore με στοιχεία από παραδοσιακό heavy metal δεν ακουγόταν πολύ καλός στα αυτιά μου. Φυσικά όλα αυτά δεν αναιρούν το γεγονός ότι η προηγούμενη κυκλοφορία των A7X με τίτλο "City Of Evil", αν και πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από την Ελλάδα, ήταν μέσα στις καλύτερες κυκλοφορίες του 2005 και από εδώ και πέρα θα είναι το σημείο αναφοράς στην ιστορία των A7X.

Δύο χρόνια μετά κυκλοφορούν το ομώνυμο album τους, με τους οπαδούς να μην ξέρουν τι μουσική κατεύθυνση που θα ακολουθήσει το group. Το δίλημμα ήταν το ακόλουθο: Κυκλοφορούμε το "City Of Evil 2", όπως θέλει η δισκογραφική μας εταιρεία, ή τη γραφούμε κανονικά και ακολουθούμε τη δική μας μουσική κατεύθυνση; Στην προκειμένη περίπτωση, οι A7X προτίμησαν να ακολουθήσουν αυτό που ήθελαν οι ίδιοι να πετύχουν και το τελικό αποτέλεσμα το έχουμε με το ομώνυμο τους album.

Το album ξεκινάει με το "Critical Acclaim", με μια επιβλητική εισαγωγή με πλήκτρα, και αμέσως μας πάει στο βασικό riff του κομματιού με τη μελώδια να μας θυμίζει ελαφρώς Maiden και το κομμάτι στη συνέχεια να αλλάζει ρυθμό με κοφτές κιθάρες και τον τραγουδιστή του group, M. Shadows, να εναλλάσσεται από καθαρά σε metalcore φωνητικά. Φυσικά, μετά την εγχείριση που είχε κάνει στο παρελθόν λόγω προβλημάτων με τη φωνή του, ο M. Shadows αποφεύγει να τραγουδήσει όπως συνήθιζε στα πρώτα τους album, με το αποτέλεσμα οι γνωστοί πολέμιοι του group να λένε ότι το συγκρότημα πια έχει ξεπουληθεί, δίχως να λαμβάνουν υπόψη τους το γεγονός του προβλήματος του τραγουδιστή.

Το album έχει στοιχεία από τις φανερές ή τις κρυφές επιρροές του group. Ένας προσεκτικός ακροατής θα διακρίνει στοιχεία από Guns N' Roses, Metallica, Iron Maiden, καθώς και group όπως οι Queen και οι Beatles. Το πρόβλημα με το συγκεκριμένο album είναι ότι, κατά την προσωπική μου γνώμη, τα τραγούδια τους ενώ ξεκινάνε τα περισσότερα με μια εντυπωσιακή εισαγωγή με πορωτικό ρυθμό, όπως το "Lost" ή το "Almost Easy", δεν έχουν την ίδια συνέχεια, καθώς οι συνεχείς αλλαγές στο ρυθμό των τραγουδιών δεν τα αφήνουν να αποκτήσουν τη δική τους ταυτότητα, με αποτέλεσμα ο ακροατής να μη μπορεί να καταλάβει τί ακριβώς ακούει.

Τα καλύτερα κομμάτια του album είναι αυτά στα οποία έχουν κρατήσει ένα στυλ -όπως στη μπαλάντα "Dear God", η οποία είναι φόρος τιμής σε southern ακούσματα, και στο "Almost Easy"- και σε αυτά μας αποδεικνύουν ότι είναι ένα group με πολλές δυνατότητες και στο μέλλον θα πρέπει να περιμένουμε περισσότερα.

Συμπερασματικά, η ζυγαριά των υπέρ και των κατά του album βρίσκεται σχεδόν σε ισορροπία. Και μόνο το γεγονός ότι έκαναν αυτό που ήθελαν είναι το μεγαλύτερο credit για το album. Επίσης υπάρχουν αρκετά σημεία τα οποία είναι το λιγότερο ενδιαφέροντα. Όμως το πρόβλημα ήταν ότι τα καλά σκόρπια σημεία τους δε μπόρεσαν να τα μετατρέψουν σε ολοκληρωμένα τραγούδια και αυτός είναι ο λόγος που δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το προηγούμενο album τους.

P.S.: Προτιμήστε να αγοράσετε την special edition του album. Σε αυτό θα βρείτε πολλά «καλούδια» το οποία σε βοηθάνε να καταλάβεις καλύτερα το κλίμα δημιουργίας του cd.