Astrophobos

Ήταν πριν πέντε χρόνια, όταν έφτασε στα αυτιά μου ο πρώτος δίσκος των Σουηδών Astrophobos, ονόματι "Remnants Of Forgotten Horrors". Το παραδοσιακό black metal, σαν ιδίωμα και τεχνοτροπία, καταφέρνει πάντα να είναι επίκαιρο μέσω μεταγενέστερων συγκροτημάτων που φροντίζουν να του δίνουν τονωτικές ενέσεις. Τέτοια περίπτωση είναι και οι Astrophobos. Ηχητικά, πατάνε πάνω στην παράδοση συγκροτημάτων όπως οι Dissection, Naglfar, Sacramentum. Ενώ το ντεμπούτο τους ήταν αρκετά προσδεμένο σε αυτήν την παράδοση, ο δεύτερος δίσκος τους, "Malice Of Antiquity" έρχεται να φανερώσει συνθετική πρόοδο και να συνεχίσει τον παγωμένο δρόμο που ακολουθεί το συγκρότημα.

Ο δρόμος αυτός γίνεται ξεκάθαρος αρχής γενομένης από το "Fire Of Catharsis". Η έναρξη του δίσκου, είναι σαφής και τα όπλα της ευδιάκριτα. Ταχύτητες, μαυρομεταλλικά riff που εναλλάσσονται διαρκώς, το ρεφραίν τόσο φωνητικά όσο και στην υποβόσκουσα μελωδία είναι κολλητικό, ενώ το γεγονός πως υπάρχει χώρος ώστε να αναδειχθεί και το μπάσο, καθιστούν το πρώτο αυτό κομμάτι ιδιαίτερα συμπαγές και απολαυστικό. Η συνέχεια, με το "Begotten In Black" είναι ανάλογη, κινούμενη στα ίδια υψηλά επίπεδα. Σκοτεινές διαπεραστικές μελωδίες, καλοδουλεμένη ενορχήστρωση πίσω από τα ρεφραίν και μια γενικότερη αίσθηση πως οι Astrophobos φέρνουν μια φρέσκια πνοή, καθαρή όπως ο αέρας σε χαμηλές θερμοκρασίες, που πλανάται απειλητικά στην ατμόσφαιρα.

Το δυνατό όμως σημείο τόσο των επιρροών όσο και της ίδιας της μπάντας, είναι οι πιο mid tempo συνθέσεις, χαρακτηριστικό γενικότερα του black metal. Απόδειξη στα λεγόμενα αυτά, είναι η τρίτη κατά σειρά σύνθεση του δίσκου, που ίσως είναι και από τις κορυφαίες του. Το "Descending Shadows", ρίχνει τις ταχύτητες και διακατέχεται από μια δυσοίωνη μελωδία, που παίρνει τον χώρο και τον χρόνο για να ξεδιπλωθεί όσο και όπως πρέπει. Η κάθοδος των σκιών είναι αποτελεσματική και ατμοσφαιρική, ενώ πρέπει να τονισθεί και η δουλειά στον τομέα των φωνητικών, σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο, που λοξοκοιτάει προς Necrophobic εποχής "Darkside", πέρα από, προφανώς τους Dissection.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στις κυκλοφορίες αυτού του είδους, είναι συνήθως, η επανάληψη και η ανακύκλωση ιδεών. Είναι διαφορετικό να δημιουργήσει ένα συγκρότημα όμορφα τραγούδια, και άλλο, να κυκλοφορήσει ένα εξαιρετικό δίσκο στην ολότητά του. Η συνέχεια του "Malice Of Antiquity", δυστυχώς για τους Astrophobos, δεν καταφέρνει να αποφύγει αυτόν τον σκόπελο. Με εξαίρεση το "Abbatoir Of Flesh and Faith" η μέση του δίσκου κατακλύζεται ως επί το πλείστον από συνθέσεις που φυσικά και διαθέτουν τις κατάλληλες μελωδίες αλλά αδυνατούν να ξεχωρίσουν από την αρχική τετράδα κορυφών. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και ο λόγος εξαιτίας του οποίου, οι Astrophobos, αν και ξεπερνάνε το ντεμπούτο τους, δεν κάνουν το βήμα παραπάνω.

Ο δίσκος, οδεύοντας προς το τέλος του όμως, θα προσφέρει δυο απρόσμενες εκπλήξεις. Η δυάδα "The Nourishing Hate" και "Imperator Noctis", που κλείνει τον δίσκο, με το τελευταίο να είναι από τις αδιαμφισβήτητες κορυφές του, φροντίζει να επαναφέρει ένα παγωμένο χαμόγελο στα χείλη του ακροατή, και να αφήσει εξαιρετικές αναμνήσεις από την ακρόαση των 40 σχεδόν λεπτών που διήρκησε ο δίσκος. Εξαιρετικά ρεφρέν για ακόμη μια φορά, που μαζί με τις τρομερές μελωδίες είναι το υπερατού της μπάντας που με μικρές death metal και mid tempo πινελιές, δίνει χρώμα και δυναμική στον δίσκο ώστε να τελειώσει όσο ποιοτικά ξεκίνησε. Το επικό και μεγαλεπίβολο κλείσιμο με το "Imperator Noctis" που προαναφέρθηκε, πέρα από εικονοπλαστικό, θα μπορούσε να αποτελέσει και ιδανικό οδηγό για τη συνέχεια της μπάντας.

Οι Astrophobos με το "Malice Of Antiquity" δεν επαναπροσδιορίζουν το ιδίωμα, ούτε φυσικά, ξεπερνάνε τις επιρροές τους. Προσφέρουν όμως, έναν προσεγμένο και καλοδουλεμένο δίσκο που θα ικανοποιήσει και τους πιο δύσπιστους ακροατές. Μερικές φορές, το απλό είναι και το πιο όμορφο, και οι Astrophobos συνθέτουν μελωδικά και σκοτεινά τραγούδια που μπορούν να γίνουν μνημονικά, αφήνοντας στην άκρη, για όσο διαρκεί ο δίσκος, την ανάγκη για πρωτοτυπία.

Μπορείτε να ακούσετε τον δίσκο εδώ.