Architects

Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ για να αποθεώσουμε μιλήσουμε ψύχραιμα για το νέο πόνημα των Architects. Σε περίπτωση που το όνομα δεν σας λέει κάτι και αρέσκεστε σε metal ακούσματα, σύγχρονα και μη, θα σας παρακαλέσουμε να κάνετε μια γύρα από τις streaming υπηρεσίες, από κάποιο ενημερωμένο δισκάδικο, ή όπου προτιμάτε να ψάχνετε για νέα μουσική τέλος πάντων. Από τη μεριά μας έχουμε σπαταλήσει κάμποσο ψηφιακό μελάνι σε τούτες τις σελίδες για πάρτη τους (κι ας τους χωρέσαμε μόνο μία φορά στο αφιέρωμα της περασμένης δεκαετίας), οπότε αντί να αναλωθούμε στα του παρελθόντος, πάμε στην πρώτη γραμμούλα.

Είναι καλός ο δίσκος;

Προφανώς ρε βλάκα. Κάνε καμία σοβαρή ερώτηση.

Πού βρίσκεται ηχητικά;

Εκεί που γλυκοκοίταζε το "Royal Beggars", με μια επιπλέον δόση μελωδίας. Είναι metalcore αλλά όχι το προφανές. Τα "blegh" του Sam πλέον ανήκουν στο παρελθόν. Ίσως δεν έχει και σημασία πια. Η μπάντα έχει μεγαλώσει σε βαθμό που οι ταμπέλες αρχίζουν να αχρηστεύονται. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία βρίσκονται πιο μπροστά από ποτέ για τα δεδομένα τους. Ακούγεται εμπορικό, χωρίς να χάνει εντελώς τον όγκο ή το heaviness, και διατηρώντας το μήνυμα και την ουσία του. Σε τελική ανάλυση, το "Holy Hell" τελειοποίησε τη φόρμουλα των τελευταίων τριών δίσκων, οπότε μια αλλαγή ως προς το ύφος ήταν μάλλον μονόδρομος.

Ζήλεψαν τους Bring Me The Horizon;

Κάποιοι θα πουν ότι πάντα έτσι είχαν τα πράγματα, κι αν θέλουμε να είμαστε άκρως ειλικρινείς, σε φάσεις όπως το "An Ordinary Extinction" μοιάζουν σίγουρα επηρεασμένοι. Από την άλλη δεν είναι η πρώτη φορά που τα καθαρά φωνητικά και τα μπλιμπλίκια μπαίνουν στο παιχνίδι. Αν υπάρχει κάτι που κάνει τους παραλληλισμούς πιο έντονους, αυτό είναι ότι οι ισορροπίες έχουν αλλάξει σημαντικά. Τα χαμηλά κουρδίσματα και τα ξεσπάσματα είναι εκεί, οι μελωδίες όμως στέκονται τόσο μπροστά που ξεχωρίζουν από χιλιόμετρα. Επόμενος παρακαλώ.

Έχει μόνο κομμάτια για singles;

Η εύκολη απάντηση της μισής αλήθειας είναι «ναι». Σχεδόν όλα τα κομμάτια θα μπορούσαν δυνητικά να αποτελέσουν singles. Αναμενόμενο όταν ο δίσκος σφύζει από ρεφραίν φτιαγμένα για να τραγουδηθουν σε μεγάλες αρένες. Άσε που έχουμε ίσως το πιο πιασάρικο τραγούδι των Architects που δεν βγήκε σε single, το υπέροχο "Little Wonder" με τον Mike Kerr των Royal Blood σε ένα απρόσμενα πετυχημένο guest. Βοηθάει κι ότι ο Carter έχει δουλέψει πολύ τα τα καθαρά φωνητικά του.

Μισή αλήθεια;

Η άλλη μισή βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν μιλάμε ακριβώς για εύκολους κράχτες. Πέρα από την παραπάνω συνεργασία, άντε και το "Dead Butterflies" ή το "Meteor", τα δυνάμει singles δεν έχουν πραγματική ελπίδα στα ραδιόφωνα. Εκτός κι αν ο κόσμος έχει αλλάξει τόσο που τα στάνταρ των σχετικών με σκληρή μουσική σταθμών περιλαμβάνει γρυλίσματα σαν αυτά που πετάει ο Winston των Parkway Drive στο "Impermanence" ή σπασίματα σαν του "Animals", οπότε πάσο. Πάμε παρακάτω.

Πού πήγαν τα RIFFS;

Πολύ άργησες γεροπαράξενε. Ισχύει, αυτά τα κοφτά, τεχνικά riffs που όλοι αγαπήσαμε λείπουν. Υπάρχουν ωραία riffs στο "Black Lungs", στο "Discourse Is Dead", ή στο "Goliath", αλλά σύγκριση με το "Holy Hell" δε μπορεί να γίνει σε αυτό τον τομέα. Για παραπίσω δεν τίθεται θέμα. Από την άλλη, συνθετικά ο δίσκος προσανατολίζεται σε συνθέσεις που αναπνέουν περισσότερο, οπότε είναι φυσικό οι κιθάρες να κάνουν ένα βήμα στο πλάι για να πάρουν το χώρο τους τα τύμπανα και τα φωνητικά. Last call.

Πού στέκεται στη δισκογραφία τους;

Είναι η λογική συνέχεια στη γραμμή που είχε ξεκινήσει το "Lost Forever // Lost Together". Η απουσία του Tom Searle είναι πιο αισθητή από ποτέ. Εκεί όμως που άλλοι θα προσπαθούσαν να αναπαράγουν δοκιμασμένες φόρμουλες, οι Architects προχωράνε μπροστά. Μπορείς να το δεις σαν την προδιαγεγραμμένη πορεία μιας μπάντας που τιμά το παρελθόν της, δεν επαναπαύεται και κοιτάει το μέλλον. Θα ξενερώσει κάποιους οπαδούς; Αναμφίβολα. Ανοίγει ωστόσο ένα νέο, διαφορετικό και πολλά υποσχόμενο κεφάλαιο στην καριέρα τους. Ανάθεμα την πανδημία, αυτά τα τραγούδια είναι φτιαγμένα για live. Εκεί θα φανεί και η πραγματική τους αξία.