Anciients

Για ένα μεγάλο διάστημα, έμοιαζε πως οι Anciients ήταν ένα σύντομο project, που έσβησε μετά από ένα εντυπωσιακό δεύτερο άλμπουμ, το "Voice Of The Void". Η συγχώνευση του πιο δημοφιλούς ήχου των Opeth και Mastodon έμοιαζε - ειδικά το 2016 που και τα δύο συγκροτήματα είχαν εγκαταλείψει το ύφος αυτό - βάλσαμο για τα αυτιά του απανταχού prog ακροατηρίου, που διψούσε για μία ακόμη τζούρα μουσικής όπως την έμαθε απ’ τους μεγάλους της εποχής. Έτσι, οι Anciients έπαιζαν ένα μείγμα που δεν άφηνε περιθώρια για καινοτομία, αλλά ικανοποιούσε εξαιτίας της ποιότητας και της τεχνικής αρτιότητάς του.

Κάτι οι οικογενειακές υποχρεώσεις του κιθαρίστα και τραγουδιστή Kenny Cook, κάτι η αποχώρηση του έτερου ιδρυτικού μέλους και δεύτερου τραγουδιστή Chris Dyck, κάτι η πανδημία (τι εποχές κι αυτές, ε;), το συγκρότημα βγήκε απ’ τις ράγες του πάνω που έπαιρνε δημοσιότητα, κερδίζοντας και το βραβείο JUNO στον Καναδά. Έτσι, η δισκογραφική επιστροφή τους οκτώ χρόνια μετά κουβαλούσε αναμενόμενα πολλές προσδοκίες, αλλά ταυτόχρονα κι ένα στοίχημα που θα έπρεπε να κερδίσουν: είτε θα επιχειρούσαν ξανά να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη (με τα ίδια αποκαρδιωτικά αποτελέσματα που αυτό έχει για τον Ιζνογκούντ), είτε θα δοκίμαζαν να κάνουν το κάτι παραπάνω, να δώσουν λίγη προσωπικότητα στη μουσική τους. Στο "Beyond The Reach Of The Sun", λοιπόν, οι Καναδοί μπορούν να καυχιούνται ότι έκαναν ένα βήμα παραπέρα απ’ τις επιρροές τους, χωρίς ωστόσο να χρειαστεί να ξεβολευτούν ουσιαστικά. Εν ολίγοις, πάλι τα ίδια παίζουν, αλλά αυτή τη φορά ίσως να κερδίζουν στις λεπτομέρειες.

Στη μία ώρα του δίσκου, οι Anciients υπηρετούν επάξια το prog sludge ιδίωμα, όμως υπάρχουν και πιο ψυχεδελικές στιγμές στα spacey solos, με την προσθήκη synths που βοηθά τα κομμάτια να αναπνεύσουν, tremolo picking ακρότητες (όπως π.χ. στο κατά τ’ άλλα Leviathanικό "Despoiled") αλλά και στιγμές που θα ζήλευαν κι οι Dream Theater με κλασικές προγκιές μονών μέτρων, αλλόκοτων riffs και ενορχηστρικής συνέργειας, ενώ θα διαπιστώσεις και αρκετές πιο κλασικές metal ιδέες, κυρίως στα κιθαριστικά σόλο, ή στο "Is It Your God", που κλείνει με επικούρα που θα έγραφαν οι Maiden το 1983. Λίγο η χρονική απόσταση κι η αλλαγή γούστων, λίγο η αλλαγή μελών - μάλιστα, μόλις πέρυσι προσχώρησε στις τάξεις τους ο μπασίστας Rory O’Brien στη θέση του Aaron Gustafson - φαίνεται πως βοήθησε να λειανθούν οι εξόφθαλμες γωνίες της έμπνευσής τους, και να αφομοιωθούν καλύτερα μέσα απ’ το δικό τους πρίσμα.

Αυτό που σε παρασέρνει, όμως, ακούγοντας το "Beyond the Reach of the Sun" είναι ότι, ακόμη κι αν πρόκειται για έναν τεράστιο σωρό λαβυριθώδους συρραφής από riffs, τα άτιμα ακούγονται πολύ εμπνευσμένα. Με τα δάχτυλα να κινούνται διαρκώς πάνω στην ταστιέρα, και τις μπαγκέτες να θρυμματίζονται πάνω στα τύμπανα, όχι πολύ διαφορετικά απ’ όσο κάνουν οι σύγχρονοί τους Dvne και Psychonaut, οι Anciients είναι μεγάλοι οπαδοί των περίτεχνων και αεικίνητων φράσεων, εκεί που οι μελωδίες μοιάζουν με ηλεκτρισμένα καλώδια που πάλλονται. Παρ’ όλο που καμιά φορά βρίσκω περιττά τα ακουστικά ίντρο που θέλουν να προδώσουν ατμόσφαιρα (νομίζω είναι αναγκαίο μόνο στο "Forbidden Sanctuary") και προτιμώ μπασίματα όπως του "Celestial Tyrant" που σε παρακινεί να οργανώσεις moshpit όπου κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις, η αλήθεια είναι ότι στο τέλος της ημέρας δεν ενοχλούν, καθώς προσφέρουν μία ανάπαυλα απ’ την συνολικά έκρυθμη φύση του δίσκου.

Λίγο πριν το τέλος, το "Candencense" είναι εκείνο που θα λειτουργήσει ως πρώτη απορρόφηση του διαρκούς κοπανητού, ως ορχηστρικό και κινηματογραφικό κομμάτι που εκτυλίσσεται με ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια, και μας εισάγει στο μελιστάλαχτο "In The Absence Of Wisdom", απ’ το οποίο ενδεχομένως περίμενα περισσότερα λόγω θέσης και προδιάθεσης, αλλά εν τέλει νομίζω είναι ένα κομμάτι που δεν λαθεύει, ειδικά αφού έχει ένα αρκετά αυθόρμητο κιθαριστικό σόλο προς το τέλος, που συνδυάζεται ιδανικά με την πολύ πιο ήπια και προσεγμένη αρχή του.

Εν τέλει, έχοντας αφομοιώσει τις διδαχές των ινδαλμάτων τους, οι Anciients επιστρέφουν δυναμικά με έναν δίσκο που δεν θεωρούνταν καθόλου δεδομένος, αλλά που καταφέρνει και τους βγάλει ασπροπρόσωπους. Σε αντίθεση με το τι μπορεί να διαβάζω αριστερά και δεξιά, με παχιά λόγια λατρείας και θαυμασμού, θα πω ότι οι Καναδοί δεν είναι ένα ανταγωνιστικό συγκρότημα στο χώρο τους, όμως με τρώει να προσθέσω τη λέξη ακόμη στο τέλος της πρότασης. Η μαεστρία στις ιδέες υπάρχει, κι η τεχνική κατάρτιση ακόμη περισσότερο, όμως αυτό που καταφέρνουν πολύ καλά, είναι να ακούγονται διασκεδαστικοί και ψυχαγωγικοί, κι αυτό σίγουρα αξίζει για να προσελκύσουν κόσμο αφενός, κι εγώ που λίγο τους είχα σαν μπάντα-κόπια να κάνω μία μικρή κωλοτούμπα παραδοχής. Με το βλέμμα μπροστά, και - ας ελπίσουμε - τις δυσκολίες να ανήκουν στο παρελθόν, οι Anciients έχουν πολύ περιθώριο ακόμη να αποδείξουν ότι έχουν λόγο ύπαρξης. Με πιο ευδιάκριτες συνθετικές ιδέες που θα υπερβαίνουν την ακολουθία riffs και εντυπωσιακών τμημάτων, αλλά και με την έμφυση της δικής τους δημιουργικής πνοής στον ήχο τους, οι Anciients θα μπορούσαν άνετα να αποτελέσουν κομμάτι του μέλλοντος, χωρίς να πάψουν, αφού δεν θέλουν, να τιμούν το παρελθόν.

Bandcamp | Spotify