Aldous Harding
Warm Chris
Λικνίσου ρε, τι σου ζητάνε;
Λίγο πολύ μπορούμε να καταλάβουμε τι περιέχει ένας δίσκος χωρίς καν να τον ακούσουμε. Ακόμη κι αν δεν κρίνουμε αυστηρά από το εξώφυλλο, όπως μας δασκαλεύουν από παιδιά να αποφεύγουμε, λίγες πληροφορίες να ξέρουμε για το είδος, ίσως και για τη δισκογραφική εταιρία, πάει, το βγάλαμε το συμπέρασμα. Με τι έχουμε να κάνουμε εδώ, λοιπόν; Μία αινιγματική φωτογραφία της καλλιτέχνιδας, και ένα όνομα που φιγουράρει σε λίστες για indie folk, indie pop, και singer/songwriter. Σαν να ακούμε, δηλαδή, την Aldous Harding να τραγουδάει μεγάλες αλήθειες για προσωπικά δράματα με την ακουστική της κιθάρα. Mid-tempo συνθέσεις που κυμαίνονται στα τρία με τέσσερα λεπτά, αραιή ενορχήστρωση, αιθέρια φωνητικά, συναισθηματισμοί και ενίοτε μία κολλητική μελωδία σε ένα καταθλιπτικό κατά τ' άλλα κομμάτι.
Ωραίο το τσουβάλιασμα, έτσι; Ναι, αλλά ανεπαρκές. Όπως η παραμορφωμένη, ασπρόμαυρη φωτογραφία του εξωφύλλου, δεν μας βοηθάει να δούμε πώς μοιάζει αυτό που κοιτάζουμε. Ας αλλάξουμε τώρα την εστίαση, και ας έρθουμε να σταθούμε στην ίδια την Aldous Harding. Προερχόμενη από τη Νέα Ζηλανδία, η Harding έχει διαγράψει μία ενδιαφέρουσα πορεία, κερδίζοντας ολοένα και περισσότερους οπαδούς με κάθε νέα της κυκλοφορία. H μίνιμαλ ακουστική ενορχήστρωση που είχε στα πρώτα δύο άλμπουμ εμπλουτίστηκε σταδιακά με την προσθήκη ντραμς, πλήκτρων, μπάσου, και ηλεκτρικής κιθάρας, δίνοντας μια πιο συμβατική indie αισθητική. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η μουσική της έγινε πιο φασαριόζικη ή έντονη, αλλά ότι υπάρχει μια πιο στέρεη βάση για να σταθεί η ντελικάτη φωνή της - της οποίας το μεγάλο εύρος αξιοποιεί στο έπακρο.
Το "Warm Chris" δεν αλλάζει την πετυχημένη συνταγή. Παρ' όλο δεν θα βρούμε τις πιο εύθραυστες και συναισθηματικές στιγμές του ομώνυμου ντεμπούτου ή του υπέροχου "Party" του 2017, κι ίσως να μην ακούσουμε εξίσου φρέσκια pop με το προ τριετίας "Designer" (κάτι το οποίο εν τέλει είναι και θέμα γούστου), δεν λείπουν συνθέσεις με την ίδια γλυκήτητα που μας έχει συνηθίσει η Harding. Ανάμεσα στο γλυκόπικρο "Fever", το μπουχτισμένο και Spektor-ικό "Passion Babe", και το απόκοσμο "Leathery Whip" θα δυσκολευόμουν να επιλέξω αγαπημένο. Πλάι σ' αυτά, βέβαια, υπάρχουν και ορισμένα κομμάτια όπως το "Bubbles", που χωρίς να είναι ακριβώς κακά, είναι μάλλον αδιάφορα, και δεν αφήνουν κάποια ισχυρή γεύση ακόμη και μετά από αρκετές ακροάσεις.
Οι συνθέσεις παραμένουν τρυφερές, λόγο υποτονικές, και ανάλαφρες. Κανένα όργανο δεν ανατρέπει αυτήν την ισορροπία, σαν ένα χτύπημα στο πιατίνι ή ένα τσιτωμένο ακόρντο να απειλούν να κάψουν το μικρόφωνο της ηχογράφησης. Το ξεδίπλωμα της μουσικής, ακόμη κι όταν γίνεται πιο groovy ή παιχνιδιάρικο με την προσθήκη χάλκινων πνευστών, γίνεται με το πάθος μίας παστέλ απόχρωσης. Μοναδική πηγή συναισθήματος η ίδια η Harding, που αλλάζει χροιά μέσα και ανάμεσα στα τραγούδια, με στίχους εσκεμμένα αόριστους, που ωστόσο δεν χάνουν τη σπιρτάδα τους. Η χαμαιλεόντια φωνή της φέρνει στο μυαλό διάφορα ονόματα, όπως τον Neil Young στο "She'll Be Coming Round The Mountain", τη Vashti Bunyan στις πιο lo-fi και folk στιγμές, και φυσικά τη Nico.
Οι πολλές αναφορές είναι καλές, όμως μπορεί να δημιουργήσουν διάφορες αντιδράσεις, από την εύκολη απόρριψη ως φτηνό κόλπο marketing, μέχρι το πιο επιτηδευμένο ερώτημα «ναι, αλλά ποια είναι η αληθινή φωνή της Harding;». Δύσκολο, αν όχι αναπάντητο ερώτημα. Ας πούμε ότι κάθε φορά δεν είναι παρά η φωνή της όταν μπαίνει σε μία συγκεκριμένη συναισθηματική κατάσταση. Είναι διαφορετικές βερσιόν ενός ανθρώπου, όπως και το ψευδώνυμο Aldous Harding δεν είναι παρά μία καλλιτεχνική βερσιόν της Hannah Sian Topp. Λογίζοντας την εαυτή της περισσότερο ως ηθοποιό παρά ως μουσικό, μορφάζει διαρκώς όσο ερμηνεύει επί σκηνής, και παρ' όλο που δεν υποδύεται με τη συμβατική έννοια, αισθανόμαστε τη διαφορετική υφή που υπάρχει μεταξύ των κομματιών. Θα έφτανα στο σημείο να πω ότι δεν θα έχουμε την ολοκληρωμένη εικόνα προτού δούμε την Aldous Harding να παρουσιάζει ζωντανά το "Warm Chris".
Μην ψάξεις να με βρεις ανάμεσα στους στίχους, μην προσποιηθείς ότι με γνωρίζεις, μην βιαστείς να με κρίνεις λέει στον ελιτιστή μέσα μου η Aldous Harding και αγνοεί τα τσουβαλιάσματά μου. Εκείνος με κοιτάζει προβληματισμένος, ανήμπορος να κατανοήσει αυτήν την ήπια και στρογγυλεμένη μουσική, κι εγώ του λέω, χωρίς να το αναλύσω παραπάνω, Λικνίσου κι εσύ μωρέ, τι σου ζητάνε;
