Aetherian

Κράτα μικρό καλάθι λένε, μπας και τυχόν οι προσδοκίες σου φάνε άκυρο και εκτεθείς απέναντι σε αυτές. Με συνέπεια την απογοήτευση, τη ματαίωση και όλα τα κακά του κόσμου, λες και κάποιος από χαζομάρα άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Τη ρήση αυτή θα τη βρούμε να βρίσκει εφαρμογή σε διάφορες στιγμές και πτυχές της ζωής μας, ακόμα και στη μουσική, στις μπάντες που έχουμε αγαπήσει. Χτύπημα πρώτο και πανίσχυρο: "Army Of Gaia".

«Ναι μεν αλλά, περίμενε και τα υπόλοιπα, μην ενθουσιάζεσαι ακόμα», ψελλίζει η δεύτερη φωνούλα που σχεδόν όλοι κρύβουμε ασυνείδητα μέσα μας. Άπιστο Θωμά τον αποκαλούν οι θρησκευόμενοι της οικουμένης, αν δε δει ιδίοις όμμασι τα σημάδια, ούτε τον ίσκιο του δεν εμπιστεύεται. Χτύπημα δεύτερο και εκκωφαντικό: "Pyr Aenaon". Αν ποτέ υπήρξαν αμφιβολίες, μόλις πήγαν περίπατο, μακρύ κιόλας. «Πιστεύω», ακούγεται θαρραλέα πια η φωνούλα, «στα ‘λεγα, το εξώφυλλο ήταν οιωνός» αποκρίνεται η κύρια φωνή με την ισχύ και τη σιγουριά που είχαν προσφέρει το ντεμπούτο και το προ διετίας - μια κι έξω - single.

Η σπορά του ντεμπούτου θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε κάτι σπουδαίο. Είτε τώρα, είτε αργότερα, με την έννοια του χρόνου να είναι παντελώς σχετική και άναρχη, καθώς το «τώρα» κατέφθασε έπειτα από έξι χρόνια. Το καλό που σας θέλω να αξίζουν, θα έλεγε κάποιος γράφων που εκτίμησε ιδιαίτερα το "The Untamed Wilderness". Άμεσο play το ομώνυμο: "I am the warchief!", riffs που θερίζουν, καμωμένα να σπάσουν σβέρκους και να ενώσουν φωνές σε ομαδική επίκληση.

Μελωδικό death metal, metalcore σποραδικά, με απολήξεις που φτάνουν από Insomnium σε Amorphis & Amon Amarth - σκανδιναβικά και παγωμένα καμωμένο δηλαδή - που εντούτοις κουβαλάει τη φωτιά και το πάθος μέσα του, έχοντας σε πρώτο πλάνο την άμεση σχέση του ανθρώπου με τη Φύση, αλληγορικά και κυριολεκτικά δοσμένη. Έχοντας μπροστά μου τους στίχους, δεν μπορώ παρά να αναλογιστώ τα όσα δύστυχα λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες μέρες δίπλα μας και απέναντί μας, είναι τέτοια η δύναμη των λέξεων και των στίχων (έστω και άθελά τους) που σε παρασέρνουν σε αυτές τις σκέψεις.

Σχετικά με την απόδοση της μπάντας, δεν υπάρχουν πολλά να πει και να γράψει κάποιος, τα περιθώρια στενεύουν: αρτιότητα σε κάθε τομέα, σε τέτοιο βαθμό που αν και πρώιμο, αναρωτιέμαι τί μπορεί να ακολουθήσει και να σταθεί επάξια δίπλα σε αυτόν τον δίσκο. Προσωπική αδυναμία αποτελούν τα φωνητικά και οι επικών διαστάσεων κραυγές του Κώστα Μέξη, η κατευθυντήρια δύναμη των πολλαπλών riffs εν είδει αρπάγης, που αμφότερα επιβάλλουν τις απανωτές ακροάσεις.

Μελαγχολικός τόνος που συνδυάζεται με άκρατη επιθετικότητα και ισορροπημένη μελωδία, καταφέρνοντας απανωτά χτυπήματα με τη μορφή μεγαλειωδών συνθέσεων, θα μπορούσε να είναι η σύνοψη τούτης της κυκλοφορίας, ικανής ώστε να μνημονεύεται μελλοντικά και τέτοιας δυναμικής ώστε το μουσικό της χνάρι να μείνει ανεξίτηλο και υπεράνω γεωγραφικής προέλευσης.

Bandcamp