Invent Animate

Heavener

UNFD (2023)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 17/03/2023
​Ξεπηδούν από το χυλό της djent-metalcore σκηνής, λουσμένοι με το φώς της αποκάλυψης
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Τεξανοί Invent Animate θα είναι ίσως γνωστοί στους έχοντες γνώση περί της underground metalcore, djent σκηνής αλλά πόσοι άραγε να είναι αυτοί; Φαντάζομαι θα είναι η πρώτη επαφή γενικότερα με ένα ευρύτερο κοινό καθώς το τέταρτο τους album "Heavener" φιλοδοξεί -δικαιολογημένα- να γίνει το talk of the town γενικότερα και όχι μόνο στους λάτρεις της underground σκηνής. Οι IA φαίνεται πως έχουν φτάσει αυτή τη κρίσιμη μάζα ωριμότητας που απαιτείται πλέον ώστε η δουλειά τους από ένα μονότονο, ίσως αποκλειστικά προορισμένο για λίγους, μουσικό μονοπάτι να μπορούν πλέον να εκμεταλλευτούν την αδιαπραγμάτευτη τεχνική τους ικανότητα για να μεταδώσουν ατόφιο συναίσθημα στον ακροατή και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Το συναίσθημα που βγαίνει αδιάκοπα σε κάθε στιγμή σε συνδυασμό με την ηχητική ποικιλία που υπάρχει χωρίς να παρεκκλίνουν από τα prog metalcore μονοπάτια. Όταν γράφουμε συνέχεια για albums που δεν πάνε ένα βήμα παραπάνω, ε αυτό είναι το αντίθετο και προχωρά τους ίδιους αλλά και το είδος πολλά βήματα μπροστά.

Και αν το "Absence Persistent" θα σας ακουστεί ιδιαίτερα περίπλοκο και anti-climax σε σχέση με την εισαγωγή μου, λειτουργεί σαν μια δυνατή εισαγωγή για το τί ακολουθεί, ένα πολύπλοκο μείγμα οργισμένων breakdowns που διακόπτονται από μια σχεδόν κινηματογραφική ατμόσφαιρα παραφωνίας και ελεγχόμενου θορύβου. Και μετά ερχονται κομμάτια όπως το "Shade Astray" που υπηρετεί αυτή τη νέα κατεύθυνση όπου το συναίσθημα και τα clean choruses κλέβουν τη παράσταση. Το κομμάτι αυτό λειτουργεί σε ένα ανώτερο σχεδόν spiritual επίπεδο μιλώντας για την απομόνωση και τη μοναξιά. Το ίδιο και με το "Without A Whisper" που αφορά τον θάνατο της γιαγιάς του κιθαρίστα Keaton Goldwire και γενικότερα την απώλεια. Κομμάτι που αγγίζει τα όρια του εμπορικού -με τη καλή έννοια- και που ίσως δεν περίμενες από τους IA αλλά και από τα καλύτερα που θα ακούσεις φέτος. Μελωδία σε prog metalcore μπάντα; Αν είναι έτσι δώσε και άλλο. Και δίνουν. Στο "False Meridian" τα ‘χαστούκια’ από βομβαρδισμούς και συνεχείς εναλλαγές μέτρων με ατελείωτο slide tapping διακόπτονται από το ψιθυριστό τραγούδι του Marcus Vik και το ονειρικό κουπλέ. O Vik δείχνει ότι έχει υπέροχη clean φωνή στο "Reverie" λειτουργώντας σαν μια παύση για ανάπαυση και περισυλλογή. Το "Immolation Of Night" είναι ένας εφιάλτης που ξεδιπλώνεται στο μάλλον σκοτεινότερο και πιό brutal κομμάτι του δίσκου. To "Purity Weeps" λειτουργεί καθαρτικά όπως και όσο πλησιάζουμε στο φινάλε με το "Emberglow" και το φινάλε "Elysium" όπου η θλίψη του Vik για το θάνατο του παππού του μεταφράζεται σε ένα δύσκολο, συναισθηματικά φορτισμένο κομμάτι γεμάτο κοψίματα και γεμίσματα και breakdowns και όλη τη γκάμα από τερτίπια βγαλμένα από το εγχειρίδιο της metalcore αλλά απογειωμένο ξανά λόγω του συναισθήματος.

Οι ΙΑ ήρθαν να παίξουν στις μεγάλες λίγκες πλέον. Βάζουν ίσως το emo μπροστά από το progressive metalcore χωρίς αυτόν να σημαίνει ότι είναι κλαψιάρηδες αλλά η αλήθεια είναι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με metalcore με σεκλέτια. Θα ικανοποιήσει τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του είδους και της μπάντας αλλά θα ανοίξει και το δρόμο σε μεγαλύτερο κοινό. Ένα πνευματικό, ολοκληρωμένο όραμα από μια εξαιρετική και εξαιρετικά φιλόδοξη μπάντα.

  • SHARE
  • TWEET