Wrathblade, Doomocracy, Abyssus @ Κύτταρο, 04/03/18

Κάτι η Κυριακή, κάτι το ντέρμπι των αιωνίων (φαντάζομαι ότι όσοι προτίμησαν το ματς, θα χόρτασαν από μουντιαλικό θέαμα), κάτι ότι την ίδια ημέρα και ώρα, διεξαγόταν κι άλλη -παρεμφερής- συναυλία, η προσέλευση στο Κύτταρο, ιδίως κατά την αρχή της εμφάνισης των Abyssus, ήταν μάλλον απογοητευτική. Γεγονός άδικο και για τα τρία συγκροτήματα, που κατέθεσαν ψυχή στο σανίδι, αλλά και για τη διοργάνωση, που με φτηνό εισιτήριο (8€, όσο δηλαδή μια παραγγελία από το σουβλατζίδικο...), προσέφερε ένα εξαιρετικό «ζωντανό» μουσικό πακέτο. Οι χαμένοι πάντως, σίγουρα δεν ήταν το κοινό που προσήλθε και απόλαυσε τρεις μπάντες πρώτης γραμμής, οι οποίες έχουν ήδη χτίσει ένα σεβαστό όνομα στους γνωστούς «κύκλους», εκτός και εντός Ελλάδας.

Η αρχή έγινε ακριβώς στις 20:30, με τους Αθηναίους old school deathsters Abyssus, τους οποίους ομολογώ πως δεν γνώριζα μέχρι αυτή τους την εμφάνιση. Το υλικό τους είναι πολύ κοντά στον αγαπημένο '90s ήχο, όπως αυτός γιγαντώθηκε από μπάντες όπως οι Obituary, οι Autopsy, οι προ-Wolverine Blues Entombed, κλπ. Δηλαδή thrash-αριστό, mid-tempo και σφιχτοδεμένο death metal, με κτηνώδη φωνητικά α λα Tardy/Benton, ωραίες εναλλαγές ρυθμών, περιφρόνηση της μελωδίας και έξυπνα, «σφιριχτά» lead κιθαριστικά σημεία. Εντελώς διαφορετικοί σαν ήχος και τεχνοτροπία από τα συγκροτήματα που ακολούθησαν, οι Abyssus κέρδισαν ωστόσο τους παραδοσιακούς μεταλλάδες που παρακολούθησαν την εμφάνισή τους, με το πάθος τους, το άρτιο παίξιμό τους και τη σεμνή και λιτή σκηνική τους παρουσία. Ο ήχος τους ήταν επίσης πολύ καλός και διαυγής, αν και θα «σήκωνε» να ήταν λίγο πιο δυνατός, δεδομένης και της αυθεντικής επιθετικότητας της μουσικής τους.

Οι Doomocracy, γύρω στις 21:40, χωρίς χρονοτριβή, ξεκίνησαν την εμφάνισή τους, με το "Ghosts Of The Past", από τον δεύτερο δίσκο τους, ξεκαθαρίζοντας από την αρχή ότι δεν αστειεύονται, είτε παίζουν μπροστά σε 1000 είτε μπροστά σε 100 άτομα. Τα κοπέλια έπαιξαν και αυτοί για περίπου μία ώρα, με επαγγελματισμό, τέλειο ήχο, άψογο δέσιμο και σοβαρή σκηνική παρουσία. Το "Visions And Creatures Of Imagination" άλμπουμ τους είχε δικαίως την τιμητική του, γι' αυτό και το ακούσαμε (και ψαρώσαμε) στην ολότητά του. Από κοντά, τα τρία καλύτερα τραγούδια από το ντεμπούτο τους ("The End Is Written", 2014), δηλαδή το ομώνυμο ανθεμικό έπος, το υπέρβαρο "Faceless" και το προσωπικό μου αγαπημένο από αυτό το συγκρότημα, "Doormacht (Der apokalyptische Untergang)", που έκλεισε επιβλητικά το show τους. Ακόμα και κόσμος μη εξοικειωμένος και μη φίλος του ιδιώματός τους, πιστεύω ότι παραδέχτηκε το άνετο στυλ του Μ. Σταυρακάκη στη φωνή, τα τεράστια riff των Τζανή/Ντόκου και το ερπυστριοφόρο rhythm section των Σχιζάκη/Βασιλάκη. Κρίμα πραγματικά για όσους έχασαν αυτή την ιστορική, για μένα, εμφάνιση των Doomocracy, οι οποίοι απέδειξαν ότι είναι από τις πιο φορμαρισμένες μπάντες, στον παραδοσιακό metal ήχο, σήμερα.

Λίγο μετά τις 23:00, οι βάρβαροι epic metallers Wrathblade, θα ανεβούν στην σκηνή και θα δώσουν άλλη μια αρχοντική metal παράσταση. Παρότι εξαιτίας σοβαρού προβλήματος στη μέση, στερήθηκαν τις υπηρεσίες του κιθαρίστα τους, Ν. Σωτηρίου (περαστικά ρε θηρίο!), τα παιδιά ανταπεξήλθαν περίφημα και έπαιξαν τις κομματάρες τους με την κάβλα και τη δύναμη που αρμόζει. Ο Χρηστάρας Μόσαλος μοίραζε αφιερώσεις, χαμόγελα και ριφφάρες, ο Νίκος Βαρσάμης ήταν σε μία από τις καλύτερες βραδιές του, όντας εκφραστικός και σκοτεινός, ως συνήθως, ενώ και τα μετόπισθεν (Kουμπαρούλης/Αλεξανδράκης) ήταν και πάλι μπετόν αρμέ. "Sheer Vengeance Will Out Upon Thee", "Enter The Warrior's Guild (Doomopolis Pt.II)", "Defend The Metal Faith", "For You", "Submersion", "No Dole For The Blessed", "Flee To Freedom", ήταν κάποια από τα τραγούδια που ακούστηκαν προχτές. Σαφώς και η έλλειψη της δεύτερης κιθάρας επηρέασε και έπληξε ένα από τα μεγαλύτερα ατού αυτής της μπάντας, δηλαδή τον ογκώδη και σαρωτικό ήχο της στα ρυθμικά σημεία, παρ’ όλα αυτά όμως, οι Wrathblade δεν μάσησαν και έφεραν σε πέρας την αποστολή τους. Όταν ο Νίκος Σωτηρίου όμως μας έκανε το χατήρι και ανέβηκε στην σκηνή για το αποχαιρετιστήριο, "Dolorous Shock", η διαφορά ήταν εμφανής, σε ό,τι αφορά τον όγκο και το βάρος της μουσικής τους.

Όπως καταλαβαίνει κανείς, εμείς που ήμασταν στο Κύτταρο στις 04/03/18 περάσαμε «παρφέ». Ήταν ένα αμιγώς ελληνικό mini fest, που πραγματικά δεν είχε ανάγκη κανενός αλλοδαπού headliner, για να είναι ελκυστικό προς τον κόσμο και πλήρες. Ελπίζω η περιορισμένη προσέλευση, που άφησε μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος της βραδιάς, να μην αποθαρρύνει μελλοντικές προσπάθειες για τέτοια συναυλιακά line-up.