Uriah Heep, Northwind @ Principal Club Theater, 09/02/19

Πολύ λίγα συγκροτήματα της ηλικίας και του διαμετρήματος των Uriah Heep παρουσιάζουν την ίδια με αυτούς συνέπεια σε δισκογραφία και περιοδείες (ναι, το γνωρίζουμε ότι ένα από αυτά είναι οι Deep Purple). Από το κάπως μακρινό πια 2011 που μας επισκέφτηκαν τελευταία φορά, έχοντας μάλιστα κυκλοφορήσει επισήμως και ηχογράφηση από τη συναυλία της Αθήνας, μεσολάβησαν τρεις studio δίσκοι με νέο υλικό. Δυστυχώς μεσολάβησε επίσης και η απώλεια του επί 35 χρόνια μπασίστα τους Trevor Bolder το 2013, όμως ο Davey Rimmer αποδείχτηκε άξιος αντικαταστάτης.

Με δεδομένο ότι η συναυλία στο Fuzz την προηγούμενη μέρα είχε γίνει sold out από την προπώληση, το εντελώς γεμάτο αλλά όχι πηγμένο Principal Club Theater δε μας έκανε εντύπωση. Ειδικότερα δε από τη στιγμή που ως ιδανικό ζέσταμα της βραδιάς, τη συναυλία άνοιξαν οι Θεσσαλονικείς Northwind, μια μπάντα που έχει γράψει με χρυσά γράμματα το δικό της κεφάλαιο στην εγχώρια rock/metal σκηνή. Ιδανική επίσης ευκαιρία για να τους θυμηθούν οι παλιότεροι αλλά κυρίως για να τους μάθουν οι, ελάχιστοι, νέοι παρευρισκόμενοι. Οι Northwind δείχνουν τα τελευταία χρόνια ορεξάτοι για νέες περιπέτειες και έτσι δεν έχασαν την ευκαιρία να μοιραστούν τη σκηνή με τους μεγάλους Uriah Heep.

Οι γερόλυκοι μοίρασαν το setlist τους ανάμεσα στους δύο δίσκους τους, το "Northcomin'" του 1982 και το "Μythology" του 1987, αλλά δεν έχασαν την ευκαιρία να παρουσιάσουν και ένα κομμάτι από το επερχόμενο "History", το "King Alexander The 3rd", το οποίο δείχνει ότι κατά πάσα πιθανότητα ο καινούργιος τους δίσκος θα κινείται στα ίδια υψηλά επίπεδα. Ανάμεσα στα παλιότερα μέλη του συγκροτήματος, στο ρόλο του frontman βρίσκεται ο Δημοσθένης Ντόβας ο οποίος αν και αρκετά νεότερος έχει το «κλασικό» hard rock/heavy metal στο πετσί του και το αποδεικνύει με την εξαιρετική παρουσία του επί σκηνής. Προσωπικά, δυσκολά θα λείψω από οποιαδήποτε επόμενη εμφάνισή τους στην πόλη μας.

Με το τέλος του set των Northwind, οι πραγματικά πολυπληθής ομάδα των roadies των Uriah Heep πηγαινοερχόταν αδιάκοπα τόσο στη σκηνή όσο και εκτός αυτής, κάνοντας τις απαραίτητες ετοιμασίες για την εμφάνιση των headliners. Η κονσόλα που είχε στηθεί δίπλα στο αριστερό μπαρ και ο κεφάτος ασπρομάλλης κύριος που τη χειριζόταν, ήταν σημάδι ότι η μπάντα είχε φέρει μαζί της τον δικό της ηχητικό εξοπλισμό και μας δημιούργησε την προδιάθεση ότι θα ακούσουμε πολύ καλό ήχο. Ένας ακόμα οιωνός για τον επαγγελματισμό και τη φροντίδα με τα οποία φαινόταν ότι θα είναι στημένο το show ήταν επίσης και ο φορητός προβολέας που έπιασε το βλέμμα μας στον εξώστη και τον οποίο χειριζόταν μέλος του crew.

Στις 22:15 ακριβώς, τα φώτα έπεσαν και η πεντάδα ξεκίνησε με το "Grazed By Heaven" από τον περσινό τους δίσκο. Ο ήχος ήταν πράγματι «καμπάνα» δικαιώνοντας στο έπακρο τις προσδοκίες. Ο Καναδός Bernie Shaw, που βρίσκεται στις τάξεις του συγκροτήματος επί 33 συναπτά έτη, ήταν άνετος και ομιλητικός από την αρχή έχοντας τον αέρα του έμπειρου frontman. Με το "Return To Fantasy" ήρθαν οι πρώτες έντονες αντιδράσεις του κοινού, ενώ το ομότιτλο κομμάτι του "Living The Dream" «ντιπέρπλισε» λίγο απροκάλυπτα - συγχωρήστε μου τον ελαφρώς αδόκιμο όρο.

Το "Too Scared To Run" ήταν πολύ ομορφότερο από το εξώφυλλο του δίσκου από τον οποίο προέρχεται. Ενδιάμεσα στο σερί νέων κομματιών που ακολούθησε, παίχτηκε και το καταπληκτικό "Rainbow Demon", το πρώτο highlight της βραδιάς, ερχόμενο κατ’ ευθείαν από τη χρυσή περίοδο της μπάντας. Από το φρέσκο υλικό ξεχώρισε σίγουρα το "Take Away My Soul" με τα πλήκτρα του Phil Lanzon να είναι σε πρώτο πλάνο και το solo του Mick Box να κλέβει την παράσταση στο τελείωμα του κομματιού. Σχεδόν κάθε φορά που το δεξί του χέρι έμενε ελεύθερο, το χρησιμοποιούσε για να κάνει μια κίνηση σα να ήθελε να μας ευλογήσει, ενώ το χαμόγελο δεν έφυγε σχεδόν καμιά στιγμή από το πρόσωπό του - τα δε γυαλιά ηλίου δεν έφυγαν ποτέ. Το "Waters Flowin'" ξεκίνησε με τον Box στην ακουστική κιθάρα και όλους τους μουσικούς να συνεισφέρουν φωνητικά γεμίζοντας τον χώρο με υπέροχες αρμονίες, με το δεύτερο μέρος να είναι φουλ ηλεκτρικό και τις φωνές να εξακολουθούν να πρωταγωνιστούν. Μια ομορφιά!

Από τη μέση περίπου του set και μετά, ζήσαμε μια συνεχή κορύφωση της βραδιάς, με εξαιρετικά κομμάτια να διαδέχονται το ένα το άλλο. Ο Box, προφανώς ως παλαιότερο μέλος και παρών σε όλες τις εποχές του συγκροτήματος, ανέλαβε μέχρι και να προλογίσει ορισμένα από αυτά. Το "Gypsy" (άλλη μια μπάντα με σπουδαίο τραγούδι με αυτόν τον τίτλο), το πρώτο τραγούδι του πρώτου τους δίσκου πίσω στο 1970, είχε μια αίσθηση κάπως άγρια και πρωτόγονη. Το "Look At Yourself" έκανε το συγκρότημα να συγχρονιστεί τέλεια για μια ακόμη φορά στα φωνητικά και τους επέτρεψε προς το τελείωμα να κάνουν μέχρι και μια μικρή επίδειξη δεξιοτεχνίας, προεξάρχοντος του drummer Russell Gilbrook, σε ένα ακόμα highlight της βραδιάς. Ο Gilbrook μπορεί να είναι λίγο αταίριαστος με τη στερεοτυπική φυσιογνωμία που έχει στο μυαλό του ο μέσος ακροατής για τα μέλη μιας μπάντας κλασσικού ροκ, εκτελεστικά όμως ήταν πραγματικά εξαιρετικός και είχε σημαντική συμβολή στο ηχητικό αποτέλεσμα.

Πριν το "July Morning" ο Mick Box μας είπε ότι η συγκεκριμένη σύνθεση προέκυψε από την ιδέα που είχε, επιστρέφοντας στις πρόβες μετά από μερικές μέρες ασθένειας, να προτείνει στα τότε μέλη να συρράψουν τρία διαφορετικά μέρη που είχαν γράψει όσο εκείνος έλειπε. Πολλές φορές η ιστορία γράφεται με απλό τρόπο. Το set έκλεισε με τους πάντες να τραγουδάνε το ρεφρέν του "Lady In Black", ενός από τα πιο αναγνωρίσιμα rock τραγούδια εκείνης της εποχής (και έβγαλε πολλά τραγούδια εκείνη η εποχή!)

Η επάνοδος στη σκηνή, η οποία παρά την τυπικότητα του φαινομένου απαιτήθηκε μετ’ επιτάσεως από το κοινό, περιείχε το "Sunrise" και η οριστική αποχώρηση έγινε μετά το πιασάρικο "Easy Livin'", όπου τα πλήκτρα στέκονται σαν ίσος προς ίσο δίπλα στη συνήθη πρωταγωνίστρια κιθάρα. Το συγκρότημα υποκλίθηκε και αποχώρησε λίγο πριν τα μεσάνυχτα, υπό τις ιαχές και το ένθερμο χειροκρότημα του ενθουσιώδους κοινού που είχε γεμίσει (ανθρώπινα) κάθε γωνιά του Principal και σίγουρα έφυγε χορτασμένο μετά από αυτά που είδε.

Όσον αφορά το setlist, όταν είσαι μεγάλο όνομα, αναπόφευκτα αυτοί που έρχονται στις συναυλίες σου είναι εξοικειωμένοι περισσότερο με τα παλιότερα και γνωστότερα κομμάτια παρά με τα πρόσφατα. Όμως, όταν ένα συγκρότημα περιοδεύει για τον τελευταίο του δίσκο το θεωρώ τίμιο το να παίζει αρκετά κομμάτια από αυτόν. Μια μικρή διαφοροποίηση στη σειρά των κομματιών, ώστε να μην είναι μαζεμένα όλα τα καινούργια στην αρχή (έξι από τα εννιά πρώτα κομμάτια ήταν από το "Living The Dream") ίσως να έκανε τη συναυλία πιο ομοιογενή. Και πάλι όμως ο αντίλογος λέει ότι από το "Gypsy" και μέχρι το σφύριγμα της λήξης κυριολεκτικά δεν πήραμε ανάσα, καθώς οι κομματάρες διαδέχονταν η μία την άλλη. Η συναυλία δηλαδή απογειώθηκε στο δεύτερο μισό της και, δεδομένου ότι η απόδοση των μουσικών ήταν σταθερά τρομερή, αυτό ήταν ξεκάθαρα θέμα setlist - πιστεύω μάλιστα ότι είναι επιλογή της μπάντας να οδηγεί τις συναυλίες της εκεί.

Δεν είναι πολύ συχνό φαινόμενο το να πετυχαίνουμε στη χώρα μας συναυλίες σε μικρό κλειστό χώρο με τη μπάντα να τα έχει κουβαλήσει σχεδόν τα πάντα μαζί της προκειμένου να κάνει το show της όσο πιο κοντά σε αυτό που η ίδια θεωρεί ιδανικό. Αυτές οι σημαντικές τεχνικές λεπτομέρεις σε συνδυασμό με τη σχεδόν εφηβική όρεξη του συγκροτήματος, το εξαιρετικό παίξιμό του και τις ποιοτικές επιλογές που έχει στη διάθεσή του για να παρουσιάσει ζωντανά εγγυώνται ότι οι παρευρισκόμενοι θα περάσουν σίγουρα πολύ ωραία και την επόμενη φορά.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας