The Meteors, The Acid Visions @ Gagarin 205, 24/05/23

Έχω παρατηρήσει ότι οι συναυλίες συγκροτημάτων της συνομοταξίας των Meteors είναι κατά κανόνα από ένα επίπεδο και πάνω. Με τέτοιες προσδοκίες πήγα και στο Gagarin για τους Λονδρέζους που έχουν συνδυάσει επιτυχημένα το punk με το rockabilly και ήταν από αυτούς που οδήγησαν το άρμα του pshychobilly. Μπορεί σήμερα πλέον ο P. Paul Fenech να μη φτύνει αίματα κοτόπουλου από σκηνής, αλλά παραμένει δραστήριος και αξιόλογος πάνω σε αυτήν.

Οι δικοί μας The Acid Visions ήταν αυτοί που άνοιξαν τη βραδιά λίγο μετά τις εννιάμιση, στην πρώτη τους μάλιστα ζωντανή εμφάνιση ever. Βέβαια, μπορεί να έπαιξαν πρώτη φορά μπροστά σε κόσμο ως The Acid Visions, όμως ουσιαστικά είναι μετεξέλιξη των έμπειρων The Sound Explosion των Στέλιου Ασκοξυλάκη και Δημήτρη Δημοτρόπουλου. Η πεντάδα έπαιξε κυρίως διασκευές από το δεύτερο μισό των ‘60s και από το revival αυτού του ήχου στα ‘80s. Η farfisa είναι το πιο ξεχωριστό χαρακτηριστικό αυτού του ήχου κι αυτό φάνηκε τόσο στο "Even I Tell Lies" των Σουηδών The Crimson Shadows, όσο και στο "She Told Me Lies" των Chesterfield Kings.

Σε λίγο λιγότερο από 40 λεπτά χωρέσανε περίπου 15 τραγούδια, από τα οποία εννοείται ότι δε θα μπορούσαν να λείψουν κλασσικά κομμάτια. Έτσι, ακούστηκαν σε πολύ καλές εκτελέσεις το "(I’m Not Your) Stepping Stone" στην έκδοση των Monkees, το "Night Of The Sadist" των Larry & The Blue Notes και, βέβαια, το "She’s Wicked" των The Fuzztones, οι οποίοι μάλιστα είχαν παίξει στον ίδιο χώρο μόλις λίγους μήνες πριν. Οι The Acid Visions παρουσίασαν και δύο δικά τους κομμάτια, τα "Come On Baby" και "She’s Wild", που είναι σε παρόμοιο ύφος. Το δεύτερο μάλιστα, ήταν και αυτό που έκλεισε την εμφάνισή τους.

Ο ιδιαίτερος κύριος P. Paul Fenech και οι δύο συνεργάτες του σε τύμπανα και (ηλεκτρικό) μπάσο, πάτησαν με αυτοπεποίθηση τη σκηνή του Gagarin κατά τις 10:30. Από κάτω είχαμε μαζευτεί όσοι χρειαζόταν για να είναι ο χώρος γεμάτος, αλλά και άνετος ταυτόχρονα. Μετά από μια μικρή εισαγωγούλα, οι εκ των πρωτεργατών του psychobilly άρχισαν να μας βαράνε με το ένα τραγούδι πίσω από το άλλο, σχεδόν χωρίς κενά διαστήματα ανάμεσα στις εκτελέσεις και χωρίς πολλά λόγια. Action, not words!

Η ορμή του "Shout So Loud!" και του "Maniac" άρχισε να μας παρασέρνει από νωρίς. Λένε ότι στις συναυλίες των Meteors μπορείς να ιδρώσεις, μπορείς να ξεφύγεις, αλλά ευτυχώς σπάνια τραυματίζεσαι και το ζευγάρι που ήδη ξεβιδωνόταν μπροστά μου έγινε η προσωποποίηση αυτού του πράγματος. Παρ’ όλο που η μπάντα είναι απλώς ένα τρίο, ο ήχος ακουγόταν αρκετά «γεμάτος». Η κιθάρα του Fenech είχε αρκετά συχνά και έναν surf τόνο, ενώ οι αλλαγές του από ρυθμικά σε lead μέρη ήταν αξιοσημείωτες – ας μην ξεχνάμε ότι ήταν και μόνος του.

Κάπου εκεί παρατήρησα, από τα πλάγια που καθόμουν, ότι ο ντράμερ ήταν πολύ ψηλός. Κοιτάζοντας λίγο πιο προσεκτικά, διαπίστωσα ότι ο Lobo Fenrir τελικά απλώς έπαιζε ...όρθιος και έβγαλε όλη τη συναυλία έτσι. Οι ρυθμοί και τα γεμίσματά του δεν ήταν επ’ ουδενί αργής ταχύτητας ή εύκολης εκτέλεσης κι όμως τα έβγαζε όλα με φαινομενική άνεση. Προφανώς το παλιότερο υλικό (από τους δύο πρώτους δίσκους) τιμήθηκε περισσότερο, όμως ακούσαμε λίγο απ’ όλα, πάντα όμως με θεματολογία που κινείται από λυκανθρώπους σε νεκροταφεία και από παράνοια σε αλυσοπρίονα.

Το "Rhythm Of The Bell" είχε evil φωνητικά από τον Fenech και καταιγιστικά τύμπανα. Οργισμένο και με ενθουσιώδη συμμετοχή από μέρους μας ήταν το "Fuck Your World", ενώ το "Chainsaw Boogie" ήταν το ίδιο, μείον τη συμμετοχή. Το "Domino" του Roy Orbison έγινε περίπου αγνώριστο και το "Insane" έφερε μια αύρα από τα ‘60s. Από διασκευές είχαμε επίσης το υπερκλασσικό "Rawhide", που στο δικό μου μυαλό πάντα το παίζουν οι Blues Brothers στο Bob's Country Bunker και το "I Hate… People" των Anti-Nowhere League, με κατάλληλο sing-along.

Το κλείσιμο ήρθε με τις παλιατζούρες "The Crazed" και "Wreckin’ Crew" μετά από μια περίπου ώρα και μας άφησε ζεσταμένους και ορεξάτους για λίγο περισσότερο χτύπημα και χορό. Αργότερα μάθαμε ότι ο P. Paul Fenech είχε χτυπήσει το πόδι του και η συναυλία έγινε παρά τις οδηγίες του γιατρού του να την ακυρώσει. Ο άνθρωπος έδωσε ό,τι είχε κι αυτό ήταν αρκετό και ικανοποιητικό – είχε και τόσα σκαλιά να ανέβει μέχρι τα παρασκήνια! Κατά τη διάρκεια της συναυλίας κανείς δεν πήρε είδηση ότι είχε πρόβλημα και τελικά η αρχική παρατήρηση επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά. Άξιοι οι Meteors, σταθερή αξία κι αυτοί.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά (*Δεν υπάρχει φωτογραφικό υλικό από τους Meteors μετά απο αίτημα τους)