Black Pony Festival (Furor, Sober On Tuxedos, Devil Made Me Do It κ.ά.) @ An Club, 18/05/18

Το φεστιβάλ είναι μια παρεξηγημένη έννοια εντός των συνόρων. Πιστεύω, όμως, ότι ακόμα και οι πιο παράξενοι οφείλουν το σεβασμό τους σε μικρές, ανεξάρτητες τέτοιου είδους απόπειρες. Πόσο μάλλον, όταν είναι αποδεδειγμένο ότι η οργάνωσή τους είναι προσεγμένη σε βαθμό που απουσιάζει από άλλα, μεγαλύτερα events. Όσοι έχουν βρεθεί στο παρελθόν σε κάποιο από τα Mono Metal Festival θα μπορούν να σας επιβεβαιώσουν ότι ανήκει ανάμεσα στις συγκεκριμένες περιπτώσεις. Έχοντας κατά νου ότι πίσω από το Black Pony βρίσκεται η συγκεκριμένη ομάδα, δεν είναι να απορείς που τα πάντα κύλησαν άψογα· ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι το ξεκίνημα της βραδιάς έπεσε πάνω στο τελείωμα του πρώτου ημιτελικού της Ευρωλίγκας (κρίμα ρε Ζαλγκίρις).

Το βαρύ φορτίο της έναρξης έπεσε στους RNR Freakshow. Οι όποιες ανησυχίες είχα για το χρονοδιάγραμμα της βραδιάς μειώθηκαν στο ελάχιστο από νωρίς, καθώς η τετράδα ήδη από τις 20:45 είχε πάρει τις θέσεις της στη σκηνή και ήταν έτοιμη για να ξεκινήσει το σετ της. Αυτό, βέβαια, τους έφερε αντιμέτωπους με το ζήτημα του λίγου και διασκορπισμένου κόσμου. Κάτι το μεταξύ φίλων και γνωστών κλίμα, κάτι το ευθύ heavy rock ύφος της μπάντας, όμως, τα πάντα δούλεψαν κάτι παραπάνω από απλά ικανοποιητικά. Οι Motörhead ρυθμοί έγιναν αιτία για τις πρώτες μπύρες, στο "So What?" αρκετοί σβέρκοι ζεστάθηκαν για τα καλά και η βραδιά είχε ξεκινήσει με κάθε επισημότητα.

Δεύτεροι κατά σειρά ανέβηκαν στη σκηνή οι Hypnotic Nausea και η ατμόσφαιρα για τα επόμενα περίπου τριάντα λεπτά άλλαξε απότομα. Σε απολύτως alternative λογική (shout-out στην ταιριαστή λόγω ημέρας Joy Division μπλουζά), η ένταση παρέμεινε ψηλά, οι τόνοι έπεσαν, τα πετάλια ανέλαβαν δράση, τα μικρόφωνα σίγησαν και τα πρώτα post-rock-πηγαδάκια έκαναν την εμφάνισή τους. Είναι ενδεικτικό ότι τα μοναδικά φωνητικά ακούστηκαν προς το τέλος του σετ, ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή τον πρώτο λόγο είχαν το μετρημένο rhythm section, οι stoner-ίζουσες γραμμές και τα μελωδικά, στα όρια του ambient ανά στιγμές, περάσματα. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω μια στιγμή, αυτή θα ήταν το καινούριο "Outside", παρότι σε γενικές γραμμές δεν υπήρξε η παραμικρή υποψία αδυναμίας.

Τη σκυτάλη πήραν οι Beyond Perception, οι οποίοι με τη σειρά τους επανέφεραν τις ταχύτητες, το distortion και το γρέζι. Προς έκπληξη κανενός ο ήχος ήταν αισθητά λιγότερο προσεγμένος σε σύγκριση με τις δύο προηγούμενες μπάντες, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία είχε. Έτσι κι αλλιώς στην προκειμένη περίπτωση, ο βρώμικος ήχος είναι σχεδόν απαραίτητος και το βάρος πέφτει στα riff, τα σκληρά φωνητικά και τα groove. Κι από αυτά, το υλικό του σχήματος είναι γεμάτο. Ιδιαίτερα ως προς το τελευταίο, ακόμα και στα περίπου ακραία σημεία, τα γεμίσματα θα έκαναν και τον πιο δύσκολο να θέλει να κουνηθεί. Και πάντα με τέρμα στην ένταση χτυπήματα· δεν ήταν τυχαίο το συμβάν με το cymbal που πέταξε από το κοπάνημα.

Χωρίς πολλές καθυστερήσεις, οι Devil Made Me Do It πήραν τις θέσεις τους και το επόμενο μισάωρο ήταν αφιερωμένο στο alternative metal, με την πιο διαδεδομένη μορφή του. Κι αν έχω ένα μικρό παράπονο για τα ρυθμικά, που σχεδόν καλύπτονταν από τις κιθάρες, δεν ισχύει το ίδιο για τα φωνητικά, που από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο ξεχώριζαν πεντακάθαρα. Τα εξαμερικανισμένα, zeroes-flavoured κοψίματα έκαναν χωρίς κόπο αρκετά κεφάλια να κουνιούνται, ενώ ρεφραίν σαν αυτό του "No Face" θεωρώ ότι είναι αδύνατο να άφησαν έστω κι έναν από τους παρευρισκόμενους ασυγκίνητο. Στην επανεκτέλεση, δε, της μεγαλύτερης επιτυχίας των Godsmack νομίζω ότι άκουσα και κάμποσες φωνές, μαζί με τη δική μου.

Τα 3/5 των DMDI παρέμειναν στη σκηνή και το πρώτο guest πέρασμα της βραδιάς ήρθε από τους Unsin, οι οποίοι επέστρεψαν στην ενεργό δράση με αλλαγές μετά από ένα αξιοσημείωτο διάστημα απουσίας. Αυτό, ωστόσο δεν φαίνεται να τους έχει πτοήσει, καθώς το σχήμα δείχνει να έχει βρει τις ισορροπίες του και να συνεχίζει από εκεί που είχε αφήσει το πρώτο ΕΡ τους. Με δεδομένη την αλλαγή σελίδας και το υπερβολικά σύντομο σετ, η απουσία του παλιότερου υλικού είναι απολύτως κατανοητή, ενώ σε κάθε περίπτωση η απόδοση του "I Ain't Sorry" άφησε πολλές ελπίδες για τη συνέχεια.

Πλησιάζοντας προς το κλείσιμο της βραδιάς, οι Sober On Tuxedos απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι έχουν κερδίσει επάξια μια θέση ανάμεσα στις πιο φεστιβαλικές μπάντες που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή τριγύρω. Το attitude, οι ευθείς συνθέσεις, τα δυνατά riff, οι δουλεμένες γραμμές, είναι δύσκολο να μην περάσεις καλά βλέποντάς τους ζωντανά. Αν στα παραπάνω προστεθεί και ο Στέλιος Μαγαλιός που επί σκηνής μοιάζει να βρίσκεται στο φυσικό του χώρο, το αποτέλεσμα γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο. Το χειροκρότημα δικαίως μεγάλωσε στο "Outcome" και το κλείσιμο με το "Before I Forget" ήταν απρόσμενα ταιριαστό αλλά όχι αναπάντεχο.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει και στο πέρασμα του Αντώνη Βλάχου, που μετά τους χαιρετισμούς και τις ευχαριστίες του μας χάρισε ένα full-on Rage Against The Machine πέρασμα.

Ήταν περασμένες δώδεκα αφού οι Furor ετοίμασαν τον εξοπλισμό τους και το "Imperial March" σήμανε την έναρξη του σετ τους. Ήδη από το "No Love Lost" η μπάντα έδειχνε να έχει ζεσταθεί για τα καλά, με τα riff να διαδέχονται το ένα το άλλο, τα ρυθμικά να ακολουθούν από κοντά και τα σκισμένα φωνητικά να ξεχωρίζουν τόσο όσο. Γενικά, παρά τον απαιτητικό ήχο της τετράδας, τα πάντα ακούγονταν καθαρά και στο ζωντανό πλαίσιο έκαναν τα κομμάτια να βγάζουν ακόμα περισσότερη ενέργεια σε σύγκριση με τις στουντιακές εκδοχές τους. Αν υπήρξε ένα στοιχείο που δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου, αυτό ήταν η συμμετοχή του κοινού. Όχι ότι υπήρξε κάποια αλλαγή, αλλά η αντίθεση με τα όσα γίνονταν πάνω στη σκηνή ήταν πραγματικά μεγάλη. Όπως και να 'χει, το break του "Juliet" και τα κοψίματα του "Architect The Invisible" ήταν αρκετά για να καλύψουν οποιοδήποτε κενό.

Δεν ξέρω πόσες πιθανότητες υπάρχουν κάποια στιγμή ο εγχώριος εναλλακτικός (με την ευρεία έννοια, όχι με εκείνη της ταμπέλας) σκληρός ήχος να μπορέσει να μεγαλώσει αρκετά ώστε να ξεφύγει από το underground, αλλά είμαι βέβαιος ότι για να τα καταφέρει, ενέργειες όπως το Black Pony είναι απαραίτητες.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά