Scorpions live!
Από τον Αντώνη Μουστάκα, 02/06/2004 @ 06:08
30/05/04, Θέατρο Λυκαβηττού, Αθήνα
‘’Υπάρχουν ακόμα αυτοί;’’ ‘’Πού τους θυμήθηκες;’’ ‘’Καλά πόσο χρονών έχουν φτάσει;’’ Αυτές οι φράσεις ήταν οι συνηθισμένες αντιδράσεις στο άκουσμα ότι την Κυριακή το βράδυ δεν θα είμαι διαθέσιμος για οποιαδήποτε δουλειά-ασχολία και για κανέναν αφού θα βρισκόμουν από νωρίς στο Λυκαβηττό για ένα από τα γεγονότα της χρονιάς, την ‘’επιστροφή’’ (με εισαγωγικά και χωρίς) των Scorpions στην Ελλάδα. Δεν θα σας γράψω τι είδους απαντήσεις έδωσα στα παραπάνω ερωτήματα, έτσι κι αλλιώς οι Γερμανοί έδωσαν τις δικές τους με πολύ καλύτερο τρόπο από το δικό μου! Θα σας εξιστορήσω όμως πολύ υποκειμενικά τι έζησα το βράδυ της 30ης Μαίου 2004 μεταξύ 19:15 & 23:45 για όσους δεν μπόρεσαν να βρεθούν σε αυτή τη γιορτή. Οι υπόλοιποι δεν χρειάζονται αυτό το κείμενο.
Έφτασα στο Λυκαβηττό αρκετά νωρίς, περίπου 2 ώρες πριν την έναρξη της συναυλίας. Το πάρκινγκ του θεάτρου σχεδόν είχε γεμίσει και υπήρχαν ήδη γύρω στα 400 άτομα που είχαν στοιβαχτεί μπροστά από την είσοδο. Ο καιρός ήταν ιδανικός για συναυλία αφού ναι μεν είχε αρκετό ήλιο αλλά όχι ιδιαίτερη ζέστη. Οι πόρτες άνοιξαν γύρω στις 19:45 και σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να μπαίνει στο χώρο της συναυλίας. Οι μικρότεροι ηλικιακά οπαδοί φρόντισαν να πιάσουν τις πρώτες θέσεις μπροστά στη σκηνή, ενώ οι υπόλοιποι έσπευσαν να πιάσουν τις πιο καλές θέσεις στις κερκίδες. Με γοργούς ρυθμούς ο Λυκαβηττός γέμισε με κόσμο κάθε ηλικίας από πιτσιρίκους μέχρι και ηλικιωμένους, ενώ τα βραχάκια πάνω από το θέατρο από νωρίς είχαν καταληφθεί από όσους δεν πρόλαβαν να πάρουν εισιτήριο τις προηγούμενες ημέρες. Λίγο μετά τις 21:00 δεν υπήρχαν πλέον κενές θέσεις και ο κόσμος άρχισε να φωνάζει ρυθμικά το γκρουπ για να βγει στη σκηνή.
Οι Γερμανοί, κύριοι στο ραντεβού τους, ανέβηκαν στην ώρα τους στη σκηνή με πρώτο τον κιθαρίστα Matthias Jabs και έπειτα την υπόλοιπη ομάδα.Ο Klaus Meine μας καλωσόρισε με άπταιστα ελληνικά ενώ η προηχογραφημένη εισαγωγή μας προετοίμασε για το “New Generation” το οποίο έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τη νέα γενιά (!) και παρέσυρε το κοινό στον ωραίο ρυθμό του. Ο ήχος ήταν από την αρχή πολύ καθαρός και δυνατός, ενώ οι κιθάρες ακούγονταν αρκετά πιο heavy από ότι στο album κάτι που προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ. Ακολούθησε το “Love ‘Em Or Leave ‘Em” και έπειτα από μια μικρή παύση ο Klaus μας ανακοίνωσε ότι ακολουθούν κάποια κλασσικά κομάτια. Οι πρώτες νότες του “Bad Boys Running Wild” γέμισαν χαμόγελα τις “παλιοσειρές” στις κερκίδες γιατί ήταν φανερό ότι οι περισσότεροι τους δεν γνωριζαν τα τραγούδια του “Unbreakable”. Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή: “We’ll Burn The Sky” από το album “Taken By Force” του 1977 και μετά από ένα επιφώνημα έκπληξης το κοινό στην αρένα απογειώθηκε τραγουδώντας τη καταπληκτική αυτή σύνθεση του Rudolf Schenker στίχο-στίχο μέχρι το τέλος: “I know we've never been apart, your love sets fire to my heart, we'll burn the sky when it's time for me to die, we'll burn the sky...”! Φοβερή εκτέλεση από το γκρουπ με τον Meine να τα δίνει όλα στο μικρόφωνο.
Συνέχισαν με το “The Zoo” σε μια 8λεπτη εκτέλεση με τους Scorps μαζεμένους γύρω από τα drums του James Kottak αφήνοντας μόνο τον Jabs να σολάρει και τελικά να μας οδηγεί και στην επόμενη δικιά του σύνθεση “Deep And Dark ”. Συνέχισαν με το instrumental “Coast To Coast” από το “Lovedrive” και έπειτα σειρά είχαν 2 μπαλάντες. Το πολύ γνωστό “Holiday” που τραγουδήθηκε το περισσότερο από τον κόσμο και το καινούργιο “She Said”. Αυτά τα 2 τραγούδια αποτέλεσαν ουσιαστικά μια ανάσα, ένα διάλειμα πριν συνεχιστούν τα δυνατά τραγούδια του set list. Ξεκινώντας με το αγαπημένο μου τραγούδι από το νέο άλμπουμ “Through My Eyes” και το “Remember The Good Times” το οποίο παίχτηκε πολύ πιο δυναμικά από τη studio εκδοχή του, το πάρτυ συνεχίστηκε κανονικά: Τα “Tease Me Please Me” , “Blackout”, “Blood Too Hot” και “Big City Nights” με σφήνες τα συνηθισμένα σόλο μπάσου, ντραμς και κιθάρας μας οδήγησαν στο πρώτο “αντίο” των σκορπιών με φρενήρη ρυθμό και ατελείωτο κέφι. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και η δυναμική παρουσία των Pawel Maciwoda στο μπάσο και του James Kottak στα drums, ειδικά ο δεύτερος ήταν πολύ εκδηλωτικός και ξεσήκωσε τον κόσμο κατά τη διάρκεια του σόλο του.
Οι φωνές των οπαδών απαιτούσαν την επιστροφή των Scorpions κάτι που έγινε 1-2 λεπτά αργότερα μέσα σε πολύ ζεστό χειροκρότημα. Ακολούθησαν μοναδικές και συγκινητικές στιγμές με 7000 κόσμο να τραγουδά το “Still Loving You” και το “Wind Of Change” μαζί με τον Meine ο οποίος έδωσε ρέστα σε αυτά τα 2 κομμάτια-ύμνους του ρεπερτορίου τους. Είχε φτάσει όμως η ώρα να σηκωθεί και ο τελευταίος θεατής από τη θέση του. Η κιθάρα του Rudolf Shenker έδωσε το σύνθημα και το “Rock You Like A Hurricane” απογείωσε το θέατρο του Λυκαβηττού, ο κόσμος πηδούσε πάνω - κάτω από τις κερκίδες εως τα βραχάκια ενώ ταυτόχρονα οι κραυγές του σκέπαζαν σχεδόν τη μουσική από τα ηχεία. Περιττό να σας γράψω τι γινότανε στις πρώτες σειρές. Για το τέλος μας κράτησαν την υπέροχη μπαλάντα “When The Smoke Is Going Down”: “This is the place where I belong, I really love to turn you on, I've got your sound still in my ear, While your traces disappear, I climb the stage again this night, 'Cause the place seems still alive, When the smoke is going down” και με αυτούς στους στίχους μας αποχαιρέτησαν.
Συνολικά η συναυλία ήταν πάρα πολύ καλή. Όπως είναι φανερό το βάρος δώθηκε στο “Unbreakable” με 7 συνολικά τραγούδια ενώ την τιμητική του είχε το “Love At First Sting” από το οποίο ακούσαμε 4! Ο ήχος τους πλησίασε το τέλειο και αν εξαιρέσουμε ένα κορυφαίο λάθος του ηχολήπτη ο οποίος πάτησε το “mute” για 2 δευτερόλεπτα κατά τη διάρκεια του “Blackout” (!), όλα κύλησαν υπέροχα. Οι Scorpions παρουσιάστηκαν πολύ δυνατοί, ανανεωμένοι και μας πρόσφεραν κάτι πολύ απλό στη θεωρία αλλά δύσκολο στη πράξη: Μια μεγάλη ροκ συναυλία, μια εμπειρία που θα μπορεί κάποιος να κουβαλά στο μυαλό του και να είναι περήφανος για αυτή και μετά από πολλά χρόνια. Πως επιτυγχάνεται αυτό; Ξέχωρα από την απόδοσή και την εμπειρία ενός συγκροτήματος, αυτό που τελικά μετατρέπει μια απλή συναυλία σε Γεγονός είναι το ρεπερτόριό του. Όταν προσφέρεις στο κοινό μαζεμένους τόσους ύμνους της ροκ μουσικής και ταυτόχρονα μπορείς να μετρήσεις και πολλούς ακόμα που δεν ακούστηκαν (γιατί πολύ απλά θα χρειαζόντουσαν 3 ώρες ακόμη) τότε καταλαβαίνεις το μέγεθος του πολύ μεγάλου συγκροτήματος που λέγεται Scorpions. Πόσα συγκροτήματα θα είχαν την πολυτέλεια να αφήνουν έξω από μια εμφάνισή τους το “In Trance” , το “No One Like You” ή το “Born To Touch Your Feelings”; Νομίζω πολύ λίγα. Σε συνδυασμό με το πολύ καλό νέο τους άλμπουμ θα έλεγα ότι μετά από 32 χρόνια το τσίμπημα των “Σκορπιών” είναι ακόμη πολύ δυνατό!
Set list:
New Generation
Love ‘em Or Leave ‘em
Bad Boys Running Wild
We’ll Burn The Sky
The Zoo
Deep And Dark
Coast To Coast
Holiday
She Said
Through My Eyes
Remember The Good Times
Tease Me Please Me
Bass solo/ Drum solo
Blackout
Blood Too Hot
Matthias Jabs guitar solo
Big City Nights
Encores:
Still Loving You
Wind Of Change
Rock You Like A Hurricane
When The Smoke Is Going Down
“If your blood is so hot, stand up and rock with me. Raise your hands up in the air, I swear to you that I'II be there, I swear it, in the name of ROCK”
31/05/04, PAOK Sports Arena, Θεσσαλονίκη
Ούτε μήνας δεν έχει περάσει από την κυκλοφορία του νέου δίσκου του Γερμανικού supergroup με το όνομα "Unbreakable" και οι Scorpions επισκέφτηκαν ξανά τη χώρα μας με σκοπό να παρουσιάσουν το album ζωντανά στο κοινό τους. Σίγουρα οι φίλοι του συγκροτήματος ήταν τρομερά ανυπόμονοι να φτάσει η 31η του Μαΐου, αφού κάθε εμφάνιση των Σκορπιών αποτελεί πόλο έλξης για πάρα πολύ κόσμο. Αυτό συνέβη και φέτος.
Με το δίσκο να πηγαίνει πολύ καλά στην Ελλάδα αφού την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του βρέθηκε στην πρώτη θέση των πωλήσεων, ήταν αναμενόμενο το κλειστό της Πυλαίας να πνιγεί από κόσμο. Αν και η συναυλία είχε προγραμματιστεί να γίνει στο θέατρο Γης, τελικά ο χώρος άλλαξε. Σύμφωνα με τους διοργανωτές αυτό οφείλεται σε πρόβλεψη της ΕΜΥ για βροχή, αλλά το μυαλό του καθενός σίγουρα μπορεί να υποθέσει πως η αλλαγή έγινε για να χωρέσει περισσότερος κόσμος. Άλλωστε είναι γνωστές οι λανθασμένες προβλέψεις της Didi music για τη Θεσσαλονίκη στο παρελθόν (βλέπε HTP).
Επειδή όμως δεν ακούνε όλοι Rock Radio και πολύς κόσμος είχε προμηθευτεί τα εισιτήριά του 15 και πλέον μέρες νωρίτερα, πολλοί ήταν αυτοί που στήθηκαν έξω από το θέατρο Γης. Το αποτέλεσμα ήταν η συναυλία να αρχίσει στις 10, με μισή ώρα καθυστέρηση. Εν τω μεταξύ ο χώρος είχε ήδη γεμίσει αποπνικτικά, τα παιδιά μέσα στο παρκέ ήταν στριμωγμένοι σαν σαρδέλες ενώ στις κερκίδες δεν υπήρχαν πλέον θέσεις! Ένα από τα πιο αρνητικά ήταν όμως ο έλεγχος που γινόταν στην είσοδο, μην τυχόν και έχουμε φωτογραφική μηχανή και πάθει κάτι η συναυλία από το φλας. Είναι ο,τι πιο ηλίθιο στις μέρες μας, τη στιγμή που σχεδόν κάθε κινητό έχει δυνατότητα φωτογράφησης, να ανοίγουν τις τσάντες μας στην είσοδο!
Ας τα αφήσουμε αυτά όμως. Πάμε στη συναυλία. Τη στιγμή που ο κόσμος είχε αρχίσει να δυσανασχετεί και μόλις το ρολόι έδειχνε δέκα και κάτι, τα φώτα έσβησαν και σε δευτερόλεπτα οι Scorpions κυριολεκτικά "έσκασαν μύτη" με το riffακι από το "New Generation". Αρκετά λογικό, ήταν το ιδανικό για να προετοιμάσουν τον κόσμο για τη συνέχεια. Αυτό που σίγουρα δεν είχαν υπ' όψιν τους οι περισσότεροι έιναι πως αυτή η συναυλία θα ήταν διαφορετική απ' ό,τι μας είχαν συνηθίσει οι Scorpions τελευταία.
Ο Claus Meine μας καλησπέρισε ("Kalispera Thesaloniki", "Pos Iste?") για να αποθεωθεί. Αφού είπε δυο λόγια για τους Έλληνες και μας ευχαρίστησε για την επιτυχία του δίσκου, έδωσε το έναυσμα για να αρχίσει το επόμενο κομμάτι: "Love 'Em Or Leave 'Em"! Το κοινό είχε ήδη αρχίσει να παραληρεί. Οι περισσότεροι ήξεραν ακόμα και τα λόγια. Και το σκληρό ροκ συνεχίστηκε με "Bad Boys Running Wild" και "Deep and Dark".
Όλοι θα περίμεναν μια μπαλάντα για να ισορροπήσουν λίγο τα πράγματα. Δεν ήταν όμως οποιαδήποτε μπαλάντα! Ήταν το κομμάτι που γράφτηκε 27 χρόνια πριν, όταν ο Uli Roth ήταν ακόμα μέλος του συγκροτήματος, από το δίσκο "Taken by Force", το καταπληκτικό "We'll Burn the Sky"! Και οι Σκορπιοί συνέχισαν να προκαλούν ανατριχίλες στον κόσμο με κομματάρες από το "unbreakable", όπως τα "She Said", "Through my Eyes", "Remember the Good Times", "Blood Too Hot". Ειδικά για το Ελληνικό κοινό, που λατρεύει το κομμάτι αυτό, ακούστηκε το "Holiday". Αυτό που σε εμένα δεν άρεσε ήταν πως έπαιξαν μόνο το μισό, αφού λίγο πριν αρχίσει το σημείο "Longing for the sun κλπ" ο Meine έκανε ένα παιχνίδι με το κοινό, που προσπαθούσε να επαναλάβει μετά από εκείνον, αλλά εκεί που περιμέναμε να "σκάσει" το καλό (!), άρχισαν να παίζουν το "She Said". Μάταια περιμέναμε να το συνεχίσουν! Εμένα προσωπικά μου έριξε λίγο την ψυχολογία...
Λίγα πράγματα ακούσαμε από παλιότερους δίσκους, με σημαντικότερο το "Blackout", και σίγουρα όχι μπαλάντες. Σπουδαίο σημείο ήταν όταν ακούστηκε το instrumental "Coast to Coast" από το δίσκο "Lovedrive" (το κομμάτι αυτό μάλιστα το παίζει ο Michael Schenker στο δίσκο). Δεν περίμενα να το ακούσω και έμεινα πολύ ικανοποιημένος.
Είδαμε ένα καταπληκτικό solo από το rhythm section, με το νέο μπασίστα Pawel Maciwoda να δίνει ολόληρη παράσταση, στο τέλος έπεσε κάτω και ήρθε ένας από το road crew και τον μάζεψε! Συνέχισε μόνος του ο Kottak, κάνοντας απίστευτα πράγματα, έπαιζε με τα πόδια ενώ έβγαζε την μπλούζα του, σηκώθηκε όρθιος και χτυπούσε μέχρι και τις σκαλωσιές και ένα γκογκ που είχε στηθεί πίσω του. Πίστεψα πως σε λίγο θα σκαρφάλωνε και θα κοπανούσε και τους προβολείς του σταδιού! Κάποια στιγμή σήκωσε ένα ποτήρι και το κατέβασε σαν σφηνάκι λέγοντας "Geia mas!", για να του απαντήσει ο κόσμος με ένα απίστευτο χειροκρότημα.
Το solo του Jabs δεν ήταν ακριβως solo, παρα μια επίδειξη κιθαριστικής τεχνικής, ή καλύτερα "πόσο-μυστήριους-ήχους-μπορείς-να-βγαλεις-από-μια-κιθάρα". Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ γιατί μου φάνηκε κουραστικό. Στο encore η μπάντα ικανοποίησε λίγο και τους υπόλοιπους που δεν ήρθαν για το "Unbreakable". Άρχισαν με το "Still Loving You", ακολούθησε το "Wind of Change" (σιγά που δε θα το παίζανε), και κυριολεκτικά τα "έσπασαν" και ξεσήκωσαν τον κόσμο με το "Rock You Like a Hurricane". Έκλεισαν με το "When the Smoke is Going Down", με τους αναπτήρες να ξανα-ανάβουν (χμ...). Ακολούθησε κανένα πεντάλεπτο με τους Σκορπιούς να υποκλίνονται και να ποζάρουν όλοι μαζί για φωτογραφίες (τι ειρωνία...). Ανανέωσαν το ραντεβού για το προσεχές μέλλον ("Thesaloniki s'agapo, I'll be back"), και αποχώρησαν, κλείνοντας έτσι μια από τις πιο δυνατές συναυλίες της χρονιάς. Η ώρα ήταν 12 παρά 10.
Σίγουρα πολύς κόσμος θα απογοητεύτηκε από αυτό που είδε. Κυρίως τα πολλά μικρά παιδιά που είχαν έρθει στο PAOK Sports Arena. Δεν ακούστηκαν πολλές μπαλάντες, και αν δεν υπήρχε το encore, παίζει και να έφευγαν τσαντισμένοι! Καλό θα ήταν να αναρωτηθούν γιατί έδωσαν 35-40 ευρώ. Για να ακούσουν ένα τραγούδι; Ο δίσκος κάνει 10 ευρώ, πάρτε τον και την άλλη φορά μην έρθετε στη συναυλία, να είμαστε και πιο άνετα. Το λέω αυτό γιατί άκουσα διαμαρτυρίες, ακόμα και μπινελίκια!
Οι υπόλοιποι το απολαύσαμε. Ακούσαμε τους Σκορπιούς να παίζουν αυτό που είναι γεννημένοι να παίζουν, δηλαδή σκληρο ροκ! Η εμφάνισή τους εφηβική, ο Meine έκανε επίδειξη της φωνής του και απορώ πως δεν βαρέθηκε να μοιράζει μπαγκέτες στον κόσμο, ο Rudolf Schenker έκανε όλη την ώρα χαβαλέ και κουνούσε τα χέρια του. Ο μόνος που κρατούσε χαμηλούς τόνους ήταν ο Matthias Jabs. Ακούστηκαν και πικρόχολα σχόλια ("ψόφησαν οι παππούδες"), κυρίως από ανθρώπους λίγο πιο μεγάλης ηλικίας (ζηλιάρηδες!), αλλά η μπάντα δεν έδειξε την ηλικία της σε καμια περίπτωση. Άλλωστε το γεγονός ότι έπαιξαν κυρίως καινούρια τραγούδια μας λέει μερικά πράγματα.
Άψογοι. Σεβάστηκαν το κοινό που τους ακολουθεί πιστά τόσα χρόνια. Μακάρι όλοι τους οι δίσκοι από δω και μπρος να είναι αντίστοιχου επιπέδου με το "Unbreakable", για να μπορούμε να απολαμβάνουμε τόσο ζωντανές εμφανίσεις. Και δεν θα αντέξω να ρίξω και τη σπόντα μου: Άντε βρε, να δούμε τι θα μας παίξουν και οι Placebo και οι HIM...
‘’Υπάρχουν ακόμα αυτοί;’’ ‘’Πού τους θυμήθηκες;’’ ‘’Καλά πόσο χρονών έχουν φτάσει;’’ Αυτές οι φράσεις ήταν οι συνηθισμένες αντιδράσεις στο άκουσμα ότι την Κυριακή το βράδυ δεν θα είμαι διαθέσιμος για οποιαδήποτε δουλειά-ασχολία και για κανέναν αφού θα βρισκόμουν από νωρίς στο Λυκαβηττό για ένα από τα γεγονότα της χρονιάς, την ‘’επιστροφή’’ (με εισαγωγικά και χωρίς) των Scorpions στην Ελλάδα. Δεν θα σας γράψω τι είδους απαντήσεις έδωσα στα παραπάνω ερωτήματα, έτσι κι αλλιώς οι Γερμανοί έδωσαν τις δικές τους με πολύ καλύτερο τρόπο από το δικό μου! Θα σας εξιστορήσω όμως πολύ υποκειμενικά τι έζησα το βράδυ της 30ης Μαίου 2004 μεταξύ 19:15 & 23:45 για όσους δεν μπόρεσαν να βρεθούν σε αυτή τη γιορτή. Οι υπόλοιποι δεν χρειάζονται αυτό το κείμενο.
Έφτασα στο Λυκαβηττό αρκετά νωρίς, περίπου 2 ώρες πριν την έναρξη της συναυλίας. Το πάρκινγκ του θεάτρου σχεδόν είχε γεμίσει και υπήρχαν ήδη γύρω στα 400 άτομα που είχαν στοιβαχτεί μπροστά από την είσοδο. Ο καιρός ήταν ιδανικός για συναυλία αφού ναι μεν είχε αρκετό ήλιο αλλά όχι ιδιαίτερη ζέστη. Οι πόρτες άνοιξαν γύρω στις 19:45 και σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να μπαίνει στο χώρο της συναυλίας. Οι μικρότεροι ηλικιακά οπαδοί φρόντισαν να πιάσουν τις πρώτες θέσεις μπροστά στη σκηνή, ενώ οι υπόλοιποι έσπευσαν να πιάσουν τις πιο καλές θέσεις στις κερκίδες. Με γοργούς ρυθμούς ο Λυκαβηττός γέμισε με κόσμο κάθε ηλικίας από πιτσιρίκους μέχρι και ηλικιωμένους, ενώ τα βραχάκια πάνω από το θέατρο από νωρίς είχαν καταληφθεί από όσους δεν πρόλαβαν να πάρουν εισιτήριο τις προηγούμενες ημέρες. Λίγο μετά τις 21:00 δεν υπήρχαν πλέον κενές θέσεις και ο κόσμος άρχισε να φωνάζει ρυθμικά το γκρουπ για να βγει στη σκηνή.
Οι Γερμανοί, κύριοι στο ραντεβού τους, ανέβηκαν στην ώρα τους στη σκηνή με πρώτο τον κιθαρίστα Matthias Jabs και έπειτα την υπόλοιπη ομάδα.Ο Klaus Meine μας καλωσόρισε με άπταιστα ελληνικά ενώ η προηχογραφημένη εισαγωγή μας προετοίμασε για το “New Generation” το οποίο έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τη νέα γενιά (!) και παρέσυρε το κοινό στον ωραίο ρυθμό του. Ο ήχος ήταν από την αρχή πολύ καθαρός και δυνατός, ενώ οι κιθάρες ακούγονταν αρκετά πιο heavy από ότι στο album κάτι που προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ. Ακολούθησε το “Love ‘Em Or Leave ‘Em” και έπειτα από μια μικρή παύση ο Klaus μας ανακοίνωσε ότι ακολουθούν κάποια κλασσικά κομάτια. Οι πρώτες νότες του “Bad Boys Running Wild” γέμισαν χαμόγελα τις “παλιοσειρές” στις κερκίδες γιατί ήταν φανερό ότι οι περισσότεροι τους δεν γνωριζαν τα τραγούδια του “Unbreakable”. Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή: “We’ll Burn The Sky” από το album “Taken By Force” του 1977 και μετά από ένα επιφώνημα έκπληξης το κοινό στην αρένα απογειώθηκε τραγουδώντας τη καταπληκτική αυτή σύνθεση του Rudolf Schenker στίχο-στίχο μέχρι το τέλος: “I know we've never been apart, your love sets fire to my heart, we'll burn the sky when it's time for me to die, we'll burn the sky...”! Φοβερή εκτέλεση από το γκρουπ με τον Meine να τα δίνει όλα στο μικρόφωνο.
Συνέχισαν με το “The Zoo” σε μια 8λεπτη εκτέλεση με τους Scorps μαζεμένους γύρω από τα drums του James Kottak αφήνοντας μόνο τον Jabs να σολάρει και τελικά να μας οδηγεί και στην επόμενη δικιά του σύνθεση “Deep And Dark ”. Συνέχισαν με το instrumental “Coast To Coast” από το “Lovedrive” και έπειτα σειρά είχαν 2 μπαλάντες. Το πολύ γνωστό “Holiday” που τραγουδήθηκε το περισσότερο από τον κόσμο και το καινούργιο “She Said”. Αυτά τα 2 τραγούδια αποτέλεσαν ουσιαστικά μια ανάσα, ένα διάλειμα πριν συνεχιστούν τα δυνατά τραγούδια του set list. Ξεκινώντας με το αγαπημένο μου τραγούδι από το νέο άλμπουμ “Through My Eyes” και το “Remember The Good Times” το οποίο παίχτηκε πολύ πιο δυναμικά από τη studio εκδοχή του, το πάρτυ συνεχίστηκε κανονικά: Τα “Tease Me Please Me” , “Blackout”, “Blood Too Hot” και “Big City Nights” με σφήνες τα συνηθισμένα σόλο μπάσου, ντραμς και κιθάρας μας οδήγησαν στο πρώτο “αντίο” των σκορπιών με φρενήρη ρυθμό και ατελείωτο κέφι. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και η δυναμική παρουσία των Pawel Maciwoda στο μπάσο και του James Kottak στα drums, ειδικά ο δεύτερος ήταν πολύ εκδηλωτικός και ξεσήκωσε τον κόσμο κατά τη διάρκεια του σόλο του.
Οι φωνές των οπαδών απαιτούσαν την επιστροφή των Scorpions κάτι που έγινε 1-2 λεπτά αργότερα μέσα σε πολύ ζεστό χειροκρότημα. Ακολούθησαν μοναδικές και συγκινητικές στιγμές με 7000 κόσμο να τραγουδά το “Still Loving You” και το “Wind Of Change” μαζί με τον Meine ο οποίος έδωσε ρέστα σε αυτά τα 2 κομμάτια-ύμνους του ρεπερτορίου τους. Είχε φτάσει όμως η ώρα να σηκωθεί και ο τελευταίος θεατής από τη θέση του. Η κιθάρα του Rudolf Shenker έδωσε το σύνθημα και το “Rock You Like A Hurricane” απογείωσε το θέατρο του Λυκαβηττού, ο κόσμος πηδούσε πάνω - κάτω από τις κερκίδες εως τα βραχάκια ενώ ταυτόχρονα οι κραυγές του σκέπαζαν σχεδόν τη μουσική από τα ηχεία. Περιττό να σας γράψω τι γινότανε στις πρώτες σειρές. Για το τέλος μας κράτησαν την υπέροχη μπαλάντα “When The Smoke Is Going Down”: “This is the place where I belong, I really love to turn you on, I've got your sound still in my ear, While your traces disappear, I climb the stage again this night, 'Cause the place seems still alive, When the smoke is going down” και με αυτούς στους στίχους μας αποχαιρέτησαν.
Συνολικά η συναυλία ήταν πάρα πολύ καλή. Όπως είναι φανερό το βάρος δώθηκε στο “Unbreakable” με 7 συνολικά τραγούδια ενώ την τιμητική του είχε το “Love At First Sting” από το οποίο ακούσαμε 4! Ο ήχος τους πλησίασε το τέλειο και αν εξαιρέσουμε ένα κορυφαίο λάθος του ηχολήπτη ο οποίος πάτησε το “mute” για 2 δευτερόλεπτα κατά τη διάρκεια του “Blackout” (!), όλα κύλησαν υπέροχα. Οι Scorpions παρουσιάστηκαν πολύ δυνατοί, ανανεωμένοι και μας πρόσφεραν κάτι πολύ απλό στη θεωρία αλλά δύσκολο στη πράξη: Μια μεγάλη ροκ συναυλία, μια εμπειρία που θα μπορεί κάποιος να κουβαλά στο μυαλό του και να είναι περήφανος για αυτή και μετά από πολλά χρόνια. Πως επιτυγχάνεται αυτό; Ξέχωρα από την απόδοσή και την εμπειρία ενός συγκροτήματος, αυτό που τελικά μετατρέπει μια απλή συναυλία σε Γεγονός είναι το ρεπερτόριό του. Όταν προσφέρεις στο κοινό μαζεμένους τόσους ύμνους της ροκ μουσικής και ταυτόχρονα μπορείς να μετρήσεις και πολλούς ακόμα που δεν ακούστηκαν (γιατί πολύ απλά θα χρειαζόντουσαν 3 ώρες ακόμη) τότε καταλαβαίνεις το μέγεθος του πολύ μεγάλου συγκροτήματος που λέγεται Scorpions. Πόσα συγκροτήματα θα είχαν την πολυτέλεια να αφήνουν έξω από μια εμφάνισή τους το “In Trance” , το “No One Like You” ή το “Born To Touch Your Feelings”; Νομίζω πολύ λίγα. Σε συνδυασμό με το πολύ καλό νέο τους άλμπουμ θα έλεγα ότι μετά από 32 χρόνια το τσίμπημα των “Σκορπιών” είναι ακόμη πολύ δυνατό!
Set list:
New Generation
Love ‘em Or Leave ‘em
Bad Boys Running Wild
We’ll Burn The Sky
The Zoo
Deep And Dark
Coast To Coast
Holiday
She Said
Through My Eyes
Remember The Good Times
Tease Me Please Me
Bass solo/ Drum solo
Blackout
Blood Too Hot
Matthias Jabs guitar solo
Big City Nights
Encores:
Still Loving You
Wind Of Change
Rock You Like A Hurricane
When The Smoke Is Going Down
“If your blood is so hot, stand up and rock with me. Raise your hands up in the air, I swear to you that I'II be there, I swear it, in the name of ROCK”
31/05/04, PAOK Sports Arena, Θεσσαλονίκη
Ούτε μήνας δεν έχει περάσει από την κυκλοφορία του νέου δίσκου του Γερμανικού supergroup με το όνομα "Unbreakable" και οι Scorpions επισκέφτηκαν ξανά τη χώρα μας με σκοπό να παρουσιάσουν το album ζωντανά στο κοινό τους. Σίγουρα οι φίλοι του συγκροτήματος ήταν τρομερά ανυπόμονοι να φτάσει η 31η του Μαΐου, αφού κάθε εμφάνιση των Σκορπιών αποτελεί πόλο έλξης για πάρα πολύ κόσμο. Αυτό συνέβη και φέτος.
Με το δίσκο να πηγαίνει πολύ καλά στην Ελλάδα αφού την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του βρέθηκε στην πρώτη θέση των πωλήσεων, ήταν αναμενόμενο το κλειστό της Πυλαίας να πνιγεί από κόσμο. Αν και η συναυλία είχε προγραμματιστεί να γίνει στο θέατρο Γης, τελικά ο χώρος άλλαξε. Σύμφωνα με τους διοργανωτές αυτό οφείλεται σε πρόβλεψη της ΕΜΥ για βροχή, αλλά το μυαλό του καθενός σίγουρα μπορεί να υποθέσει πως η αλλαγή έγινε για να χωρέσει περισσότερος κόσμος. Άλλωστε είναι γνωστές οι λανθασμένες προβλέψεις της Didi music για τη Θεσσαλονίκη στο παρελθόν (βλέπε HTP).
Επειδή όμως δεν ακούνε όλοι Rock Radio και πολύς κόσμος είχε προμηθευτεί τα εισιτήριά του 15 και πλέον μέρες νωρίτερα, πολλοί ήταν αυτοί που στήθηκαν έξω από το θέατρο Γης. Το αποτέλεσμα ήταν η συναυλία να αρχίσει στις 10, με μισή ώρα καθυστέρηση. Εν τω μεταξύ ο χώρος είχε ήδη γεμίσει αποπνικτικά, τα παιδιά μέσα στο παρκέ ήταν στριμωγμένοι σαν σαρδέλες ενώ στις κερκίδες δεν υπήρχαν πλέον θέσεις! Ένα από τα πιο αρνητικά ήταν όμως ο έλεγχος που γινόταν στην είσοδο, μην τυχόν και έχουμε φωτογραφική μηχανή και πάθει κάτι η συναυλία από το φλας. Είναι ο,τι πιο ηλίθιο στις μέρες μας, τη στιγμή που σχεδόν κάθε κινητό έχει δυνατότητα φωτογράφησης, να ανοίγουν τις τσάντες μας στην είσοδο!
Ας τα αφήσουμε αυτά όμως. Πάμε στη συναυλία. Τη στιγμή που ο κόσμος είχε αρχίσει να δυσανασχετεί και μόλις το ρολόι έδειχνε δέκα και κάτι, τα φώτα έσβησαν και σε δευτερόλεπτα οι Scorpions κυριολεκτικά "έσκασαν μύτη" με το riffακι από το "New Generation". Αρκετά λογικό, ήταν το ιδανικό για να προετοιμάσουν τον κόσμο για τη συνέχεια. Αυτό που σίγουρα δεν είχαν υπ' όψιν τους οι περισσότεροι έιναι πως αυτή η συναυλία θα ήταν διαφορετική απ' ό,τι μας είχαν συνηθίσει οι Scorpions τελευταία.
Ο Claus Meine μας καλησπέρισε ("Kalispera Thesaloniki", "Pos Iste?") για να αποθεωθεί. Αφού είπε δυο λόγια για τους Έλληνες και μας ευχαρίστησε για την επιτυχία του δίσκου, έδωσε το έναυσμα για να αρχίσει το επόμενο κομμάτι: "Love 'Em Or Leave 'Em"! Το κοινό είχε ήδη αρχίσει να παραληρεί. Οι περισσότεροι ήξεραν ακόμα και τα λόγια. Και το σκληρό ροκ συνεχίστηκε με "Bad Boys Running Wild" και "Deep and Dark".
Όλοι θα περίμεναν μια μπαλάντα για να ισορροπήσουν λίγο τα πράγματα. Δεν ήταν όμως οποιαδήποτε μπαλάντα! Ήταν το κομμάτι που γράφτηκε 27 χρόνια πριν, όταν ο Uli Roth ήταν ακόμα μέλος του συγκροτήματος, από το δίσκο "Taken by Force", το καταπληκτικό "We'll Burn the Sky"! Και οι Σκορπιοί συνέχισαν να προκαλούν ανατριχίλες στον κόσμο με κομματάρες από το "unbreakable", όπως τα "She Said", "Through my Eyes", "Remember the Good Times", "Blood Too Hot". Ειδικά για το Ελληνικό κοινό, που λατρεύει το κομμάτι αυτό, ακούστηκε το "Holiday". Αυτό που σε εμένα δεν άρεσε ήταν πως έπαιξαν μόνο το μισό, αφού λίγο πριν αρχίσει το σημείο "Longing for the sun κλπ" ο Meine έκανε ένα παιχνίδι με το κοινό, που προσπαθούσε να επαναλάβει μετά από εκείνον, αλλά εκεί που περιμέναμε να "σκάσει" το καλό (!), άρχισαν να παίζουν το "She Said". Μάταια περιμέναμε να το συνεχίσουν! Εμένα προσωπικά μου έριξε λίγο την ψυχολογία...
Λίγα πράγματα ακούσαμε από παλιότερους δίσκους, με σημαντικότερο το "Blackout", και σίγουρα όχι μπαλάντες. Σπουδαίο σημείο ήταν όταν ακούστηκε το instrumental "Coast to Coast" από το δίσκο "Lovedrive" (το κομμάτι αυτό μάλιστα το παίζει ο Michael Schenker στο δίσκο). Δεν περίμενα να το ακούσω και έμεινα πολύ ικανοποιημένος.
Είδαμε ένα καταπληκτικό solo από το rhythm section, με το νέο μπασίστα Pawel Maciwoda να δίνει ολόληρη παράσταση, στο τέλος έπεσε κάτω και ήρθε ένας από το road crew και τον μάζεψε! Συνέχισε μόνος του ο Kottak, κάνοντας απίστευτα πράγματα, έπαιζε με τα πόδια ενώ έβγαζε την μπλούζα του, σηκώθηκε όρθιος και χτυπούσε μέχρι και τις σκαλωσιές και ένα γκογκ που είχε στηθεί πίσω του. Πίστεψα πως σε λίγο θα σκαρφάλωνε και θα κοπανούσε και τους προβολείς του σταδιού! Κάποια στιγμή σήκωσε ένα ποτήρι και το κατέβασε σαν σφηνάκι λέγοντας "Geia mas!", για να του απαντήσει ο κόσμος με ένα απίστευτο χειροκρότημα.
Το solo του Jabs δεν ήταν ακριβως solo, παρα μια επίδειξη κιθαριστικής τεχνικής, ή καλύτερα "πόσο-μυστήριους-ήχους-μπορείς-να-βγαλεις-από-μια-κιθάρα". Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ γιατί μου φάνηκε κουραστικό. Στο encore η μπάντα ικανοποίησε λίγο και τους υπόλοιπους που δεν ήρθαν για το "Unbreakable". Άρχισαν με το "Still Loving You", ακολούθησε το "Wind of Change" (σιγά που δε θα το παίζανε), και κυριολεκτικά τα "έσπασαν" και ξεσήκωσαν τον κόσμο με το "Rock You Like a Hurricane". Έκλεισαν με το "When the Smoke is Going Down", με τους αναπτήρες να ξανα-ανάβουν (χμ...). Ακολούθησε κανένα πεντάλεπτο με τους Σκορπιούς να υποκλίνονται και να ποζάρουν όλοι μαζί για φωτογραφίες (τι ειρωνία...). Ανανέωσαν το ραντεβού για το προσεχές μέλλον ("Thesaloniki s'agapo, I'll be back"), και αποχώρησαν, κλείνοντας έτσι μια από τις πιο δυνατές συναυλίες της χρονιάς. Η ώρα ήταν 12 παρά 10.
Σίγουρα πολύς κόσμος θα απογοητεύτηκε από αυτό που είδε. Κυρίως τα πολλά μικρά παιδιά που είχαν έρθει στο PAOK Sports Arena. Δεν ακούστηκαν πολλές μπαλάντες, και αν δεν υπήρχε το encore, παίζει και να έφευγαν τσαντισμένοι! Καλό θα ήταν να αναρωτηθούν γιατί έδωσαν 35-40 ευρώ. Για να ακούσουν ένα τραγούδι; Ο δίσκος κάνει 10 ευρώ, πάρτε τον και την άλλη φορά μην έρθετε στη συναυλία, να είμαστε και πιο άνετα. Το λέω αυτό γιατί άκουσα διαμαρτυρίες, ακόμα και μπινελίκια!
Οι υπόλοιποι το απολαύσαμε. Ακούσαμε τους Σκορπιούς να παίζουν αυτό που είναι γεννημένοι να παίζουν, δηλαδή σκληρο ροκ! Η εμφάνισή τους εφηβική, ο Meine έκανε επίδειξη της φωνής του και απορώ πως δεν βαρέθηκε να μοιράζει μπαγκέτες στον κόσμο, ο Rudolf Schenker έκανε όλη την ώρα χαβαλέ και κουνούσε τα χέρια του. Ο μόνος που κρατούσε χαμηλούς τόνους ήταν ο Matthias Jabs. Ακούστηκαν και πικρόχολα σχόλια ("ψόφησαν οι παππούδες"), κυρίως από ανθρώπους λίγο πιο μεγάλης ηλικίας (ζηλιάρηδες!), αλλά η μπάντα δεν έδειξε την ηλικία της σε καμια περίπτωση. Άλλωστε το γεγονός ότι έπαιξαν κυρίως καινούρια τραγούδια μας λέει μερικά πράγματα.
Άψογοι. Σεβάστηκαν το κοινό που τους ακολουθεί πιστά τόσα χρόνια. Μακάρι όλοι τους οι δίσκοι από δω και μπρος να είναι αντίστοιχου επιπέδου με το "Unbreakable", για να μπορούμε να απολαμβάνουμε τόσο ζωντανές εμφανίσεις. Και δεν θα αντέξω να ρίξω και τη σπόντα μου: Άντε βρε, να δούμε τι θα μας παίξουν και οι Placebo και οι HIM...
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
