Goat, Las Llamas, Trembling Bells @ SWG3 (Γλασκώβη), 28/09/14

Είμαστε ρε παιδί μου παράξενα όντα, περίεργα. Ακούμε τον ντόρο, τρέχουμε να δούμε τι γίνεται. Ενθουσιάζονται οι πολλοί, χαζός είσαι να μην θες να ενθουσιαστείς και εσύ; Κάπως έτσι λοιπόν βρέθηκα στη συναυλία των Goat στη Γλασκώβη, γεμάτος αγνή αρχέγονη περιέργεια.

Τη μουσική τους την είχα ακούσει, αλλά δεν με έκανε να χορεύω σαν βουντουσάμανος πάνω στα τραπέζια. Οι έθνικ φόρμες μου καλάρεσαν, αλλά δεν μπορούσα να προσπέρασω τα φωνητικά που ύστερα από κάποια νούμερα στο κοντέρ, με κούραζαν και τους σιχτίριζα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο δηλαδή που περισσότερη εντύπωση μου κάνουν τα instrumental κομμάτια των δίσκων τους.

Όπως και να 'χει, ας περάσουμε στα της συναυλίας.

Το venue, το SWG3, είναι ένας κουλτουρέ καλλιτεχνικός πολυχώρος. Να φανταστείς, όταν τελειώνουν τα εξάμηνα εκεί είναι μία απο τις γκαλερί της παραδίπλα σχολής καλών τεχνών. Δεν είναι δύσκολο λοιπόν να φανταστεί κανείς τους συνηθισμένους θαμώνες. Μεγάλος χώρος, ανοιχτός, μπετόν.

Τη βραδιά άνοιξαν οι ντόπιοι Trembling Bells. Ως πειραματική φολκοψυχεδελική μπάντα αυτοσυστήνονται, και δεν έχω λόγω να διαφωνήσω.



Μια χαρούλα ταίριαξαν στο ύφος της βραδιάς, άλλα μιας και δεν είναι τόσο μέσα στα μέσα μου ακούσματα, έριξα κάποια διακριτικά χασμουρητά. Τεχνικά ήταν ωραιότατοι, και κάποιες αλλαξοκωλιές στα όργανα που κάναν -και δη όταν μπήκε ο drummer στα φωνητικά αντί της ψαλμωμπροστιάρισσας- ήταν πολύ ευχάριστες και μη-αναμενόμενες.

Στη συνέχεια, στη σκηνή ανέβηκαν οι Lay Llamas, μπάντα που, μόλις τώρα μαθαίνω, έρχεται από την Σικελία. Δαύτοι ήταν πιο κοντά στα μουσικά μου γούστα (τείνω να καταλήξω πως μάλλον οι ψηλοί, γυναικείοι αφρικανοαμανέδες είναι αυτοί που μου κάθονται στο λαιμό) και αυτομάτως τους βρήκα πολύ πιο ενδιαφέροντες.



Έχοντας υποθέτω και αυτοί ως ραχοκοκκαλιά την ψυχεδέλεια, πλημμύρισαν το χώρο με ογκώδες ήχο πασπαλισμένο με ωραιότατα ηλεκτρονικά στοιχεία, παραμορφωμένα ατμοσφαιρικά φωνητικά, στομφώδες (αλλά συγκρατημένο) μπάσο και πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες στα τύμπανα. Τα κομμάτια τους επί το πλείστον βασίζονταν στην επανάληψη και το build-up, των οποίων το αποτέλεσμα ήταν επί το πλείστον πολύ ευχάριστο. Κάποιες πιο παραδοσιακές πινελιές (βλ. Φλογέρες, μαράκες, κλπ) έδινε ιδιαίτερο τόνο στη μουσική τους και ταίριαζε γάντι και με το main act.

Μόνο μου παράπονο για τη μπάντα -που εντάξει, μάλλον δικό μου κόμπλεξ είναι στην τελική- έχει να κάνει με την καλλιτεχνική τους προσέγγιση. Κοιτάζοντας ρε παιδί μου κάποια στοιχεία στο προλινκαρισμένο bandcamp (στην παραπάνω παράγραφο ντε), διαβάζεις κάτι φράσεις τύπου «Brainmatic Panorama» και «a slow march for psychedelic warriors on the unknown planet»  για να περιγράψουν τη μουσική τους. Ε να, εδώ μου κάθονται κάτι τέτοια και δεν τα μπορώ. Τελοσπάντων.

Ήρθε η ώρα όμως για το κυρίως πιάτο. Μαύρες κελεμπίες, μάσκες, μπούρκες, σαγιονάρες. Τα πέντε μουσικά μέλη των Goat (δύο κιθάρες, τύμπανα, μπάσο και τουμπερλέκι) ανέβηκαν επί σκηνής, πίσω πίσω. Ο μπροστινός χώρος ήταν ρεζερβέ για τον πανζουρλισμό της λειτουργίας.



Δύο γυναικείες φιγούρες, ξυπόλητες εμφανίστηκαν χορεύοντας. Τα πρόσωπα τους ήταν κρυμμένα πίσω από μάσκες, διακοσμημένες με φτερά, κρόσσια και άλλα διάφορα λαμπερά και φανταχτερά. Στα χέρια κρατούσαν και οι δύο από ένα ξύλινο ραβδό, επίσης διακοσμημένο με φτερά και κορδέλες. Χορός ανελέητος, τραημπαλιάρικος και δαιμονισμένος, άρρηκτα δεμένος και συσχετισμένος με τις μουσικές που έβγαζε η πεντάδα. Ξαναλέω  τα φωνητικά αυτά κανονικά με κουράζουν, ζωντανά τα βρήκα αρκετά φρέσκια και μάλλον έχει να κάνει με το πόσο εντυπωσιάστηκα που βγαίνουν έτσι, καρμπόν με το στούντιο δηλαδή.



Οι πέντε από πίσω, αγάλματα. Αν δεν έβλεπα τα δάχτυλα στις ταστιέρες να κουνιούνται θα ορκιζόμουν πως ήταν ακίνητοι. Όλη η προσοχή ήταν στραμμένη στα καθέκαστα εκεί μπροστά. Δεν ξέρω τι και πόσα ναρκωτικά είχαν πάρει οι ιέρειες του Τράγου, αλλά τέτοιο χτύπημα, χορό και χοροπηδητό δεν έχω ξαναδεί σε συναυλία. Βουντού ειν’αυτά; Μαντζούνια αφρικάνικα, της Πολυνησίας ή της Αϊτής; Δεν έχω ίδεα, πάντως τα μάγια έπιασαν και οι Γλασκωβίτες από κάτω τρίπαραν κάμποσο (ή απλά μαστούρωσαν ντελικάτα απ' έξω). Χορός, προσκυνήματα, δεήσεις.

Στην περίπου μιάμιση ώρα που ήταν επί σκηνής, οι Goat πέρασαν από όλο το φάσμα της δισκογραφίας τους, προσαρμόζοντας αρκετά τα κομμάτια από τη στουντιακή τους μορφή, επεκτείνοντάς τα, βάζοντας περισσότερα εφέ (το wah και το flanger λύγισε από το βάρος της σαγιονάρας) και κάνοντας τα πιο προσιτά στο σόου των κυριών.

Η αλήθεια είναι πως περίμενα μία γενικότερη αδιαφορία, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν βαρέθηκα ούτε λεπτό. Οι ακούραστες ιέρειες, οι δυνατοί μουσικοί, η όλη μυσταγωγική ατμόσφαιρα συνέβαλαν σε μία πολύ διασκεδαστική εμπειρία. Και τι εμπειρία; Ποιός μπορεί να πει πως σε συναυλία τον κοίταξε η τραγουδίστρια μέσα από τη μάσκα της και εκείνος χέστηκε πάνω του;

Κείμενο / φωτογραφίες: Ιάσονας Τσιμπλάκος