Γιάννης Αγγελάκας Και Οι Επισκέπτες, Διώνη @ Fuzz Club, 29/01/10

Λίγες ώρες πριν την πρώτη εμφάνιση του Γιάννη Αγγελάκα και των Επισκεπτών στο αθηναϊκό κοινό μετά από αρκετό χρονικό διάστημα και το rocking.gr ανακοινώνει πως οι δύο βραδιές είναι sold out, πράγμα που αν δεν κάνω λάθος συμβαίνει πρώτη φορά για τους Επισκέπτες και είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό αν αναλογιστεί κανείς ότι το Fuzz Club είναι ο πιο μεγάλος κλειστός χώρος /stage που έχει αυτή τη στιγμή η Αθήνα. Μαθαίνοντας το γεγονός, σκέφτηκα πως αυτό σαφέστατα είναι μια δικαίωση για τον καλλιτέχνη, που εδώ και χρόνια επιμένει πως είναι ο Αγγελάκας των Επισκεπτών, που παλαιότερα είχε τις Τρύπες και όχι ο Αγγελάκας από τις Τρύπες που πλέον κάνει κάτι άλλο. Η εμφάνιση που θα ακολουθούσε, θα συνηγορούσε σε αυτή μου την διαπίστωση.

Το ρολόι δείχνει 21:30 και στη σκηνή ανεβαίνουν οι Επισκέπτες, ακολουθούμενοι από τον Αγγελάκα και το πολυφωνικό σχήμα των Διώνη, για να αρχίσουν το set τους με δύο κομμάτια από το soundtrack της ταινίας «Ψυχή Βαθειά» του Παντελή Βούλγαρη. Το στήσιμό τους στη σκηνή είναι το αναμενόμενο, με τον Αγγελάκα να βρίσκεται στο κέντρο, οι Διώνη να στέκονται στα αριστερά του και ο Ντίνος Σαδίκης (που κράταγε τη δεύτερη φωνή σε όλο το set, παίζοντας παράλληλα μπαγλαμά) στα δεξιά του. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σταθούμε, όχι μόνο στις εξαιρετικές φωνές των Διώνη, αλλά και στην γλυκύτατη σκηνική τους παρουσία. Τραγούδησαν με πάθος, μας συγκίνησαν και άνοιξαν το πρόγραμμα του Αγγελάκα με τον πιο ωραίο τρόπο. Άξιες και ταλαντούχες. Εύγε.

Το set συνεχίστηκε με κομμάτια από τον πρώτο (και εξαιρετικό) δίσκο των Επισκεπτών. Ο Αγγελάκας στεκόταν στη σκηνή άνετος και πληθωρικός, όπως τον έχουμε συνηθίσει όσοι τον έχουμε ξαναδεί και ενώ στην αρχή ήταν κάπως πιο μουδιασμένος και τρέκλιζε πάνω στους ρυθμούς των τραγουδιών του, όσο προχωρούσε η βραδιά λυνόταν και άρχιζε να χορεύει τους σούφι χορούς του, μαζί με τον αεικίνητο και παθιασμένο Σαδίκη. Δυστυχώς ο ήχος δεν υπήρξε σύμμαχός του για την πρώτη ώρα, καθώς ειδικά οι φωνές είχαν πρόβλημα, αλλά ο Αγγελάκας με διαρκείς υποδείξεις στον ηχολήπτη κατάφερε να τον διορθώσει και να τον βελτιώσει κατά τη διάρκεια της βραδιάς.

Παράλληλα οι πολυμελείς Επισκέπτες έδιναν με την απόδοσή τους και τη δεξιοτεχνία τους μια διαφορετική χροιά στα κομμάτια που εκτελούσαν, ειδικά όταν επρόκειτο για διασκευές. Το όλο performance πλαισίωναν τα φώτα και τα video που έπαιζαν όχι μόνο στην πλάτη του συγκροτήματος, αλλά και στους δύο πλάγιους τοίχους του Fuzz, συμπληρώνοντας την όλη μυστικιστική εικόνα του καλικάτζαρου Γιάννη και των ξωτικών του, οι οποίοι για άλλη μια φορά άλλαξαν τις ενορχηστρώσεις των παλαιότερων κομματιών από το παρελθόν του Αγγελάκα, δίνοντάς τους νέα πνοή και νέο ενδιαφέρον, ιδιαίτερα για αυτούς που είχαν δει τους Επισκέπτες και στο παρελθόν.

Το κοινό που κατέκλεισε το Fuzz ήταν για πρώτη φορά το κοινό των Επισκεπτών και όχι το κοινό των Τρυπών. Αφενός μεν ήταν πολυπληθέστερο από τις άλλες φορές και αφετέρου έδειχνε με τις αντιδράσεις του ότι είχε έρθει να δει και να απολαύσει τον καλλιτέχνη Αγγελάκα σε ότι έχει κάνει τα τελευταία χρόνια και όχι τον τραγουδιστή των Τρυπών, με την κρυφή ελπίδα ότι θα άκουγε ζωντανά το "Ταξιδιάρα Ψυχή". Σαφέστατα οι ιαχές «μα είναι ωραία στον παράδεισο» δεν έλειψαν ούτε αυτή τη φορά (και την πρώτη φορά που ακούστηκαν ο Αγγελάκας έδειξε αν όχι ενοχλημένος, τουλάχιστον κάπως απογοητευμένος) αλλά αυτή τη φορά αφενός μεν ήταν λιγότερες αλλά και αφετέρου πιστεύω πως περισσότερο δήλωναν την αγάπη του κοινού για το παρελθόν του Γιάννη και λιγότερο την απαίτησή του να παίξει κάτι από το παρελθόν.

Ο Αγγελάκας, αφού πλέον κατάλαβε με αυτή του την εμφάνιση ότι ο κόσμος τον έχει επιτέλους δεχθεί ως μεμονωμένο καλλιτέχνη, πέρα από τα τρία δεδομένα κομμάτια των Τρυπών που παίζει τα τελευταία χρόνια, μας επεφύλαξε για το encore και ένα ξεχωριστό δώρο. Με τη συνοδεία του Ντίνου Σαδίκη στον μπαγλαμά, απέδωσε εξαιρετικά και πολύ διαφορετικά, το "Δεν Χωράς Πουθενά", και έκανε ολόκληρο το Fuzz να τραγουδήσει... την ψυχή του. Αναμφίβολα η καλύτερη στιγμή της συναυλίας και σαφέστατα μια μεγαλειώδης στιγμή που δεν ξέρω πότε θα επαναληφθεί πάλι, καθώς ο Αγγελάκας συνειδητά δεν παίζει κομμάτια των Τρυπών πλέον.

Ακόμα και ο συνήθως «μουτρωμένος» Αγγελάκας, κατά τη διάρκεια του κομματιού χαμογελούσε με την ψυχή του, νιώθοντας αν μη τι άλλο δικαιωμένος. Στα προσωπικά παράπονα τώρα, αναρωτιέμαι γιατί ενώ παίζει το εξαίσιο "Όταν Χαράζει" του Θανάση, «κόβει» επανειλημμένος την μελωδία από τις κιθάρες στην εκτέλεσή του με τους Επισκέπτες. Διασκευή μεν, αλλά προσωπικά θα μου άρεσε να άκουγα το κομμάτι και σε μια κανονική εκτέλεση, καθώς ούτε ο ίδιος ο Παπακωνσταντίνου δεν το παίζει κανονικά.

Μετά από δυόμιση ώρες συναυλία και με τον Σαδίκη να τραγουδά πανέμορφα το "Μια Όμορφη Μελαχρινή" του Μάρκου Βαμβακάρη και να ακολουθεί το "Θα Ανατέλλω", η συναυλία τελείωσε αφήνοντας Επισκέπτες και «επισκέπτες» αμφότερους ικανοποιημένους. Έχω δει τον Αγγελάκα τρεις φορές ζωντανά και η συγκεκριμένη υπήρξε η καλύτερη. Εν αναμονή του νέου δίσκου του με τους Επισκέπτες δε μπορούμε παρά να ελπίζουμε ότι ο Γιάννης έχει να μας δώσει ακόμα περισσότερα, σεβόμενος το παρελθόν του, αλλά κοιτάζοντας το σήμερα και το αύριο της ελληνικής μουσικής. Μεγάλη εμφάνιση από ένα μεγάλο Έλληνα δημιουργό.


Setlist:

Δε Ξέρω Πως Συμβαίνει (με Διώνη)
Έρημα Βουνά (με Διώνη)
Άγρια Των Άστρων Μουσική
Παροιμίες Απ' Tον Κρόνο
Επισκέπτες
Όταν Χαράζει (Θανάσης Παπακωνσταντίνου)
Πάει
Η Αγάπη Ορμάει Μπροστά
Αιρετικό
Μέσα Ο Αέρας Που Φυσά
Ακούω Την Αγάπη (Τρύπες)
Καλά Που Έγινα Σπουδαίος Και Τρανός
Από Εδώ Και Πάνω
Σιγά Μην Κλάψω
-------------------------------------------------------
Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα
Γιορτή (Τρύπες)
Χωρίς Κανόνα (Αγγελάκας/Βελιώτης)
Δε Χωράς Πουθενά (Τρύπες)
Ω, Δεσποινίς Μου Ουτοπία
Ορχηστρικό
Μια Όμορφη Μελαχρινή (Μάρκος Βαμβακάρης)
Θα Ανατέλλω (Τρύπες)