A Place To Bury Strangers, Grooms @ Gagarin 205, 07/11/15

Η βραδιά ξεκίνησε ακριβώς στις 22:00, όπως μας έλεγε και το πρόγραμμα. Οι Grooms είναι τρεις τύποι από το Brooklyn της Νέας Υόρκης, αν και ο κιθαρίστας / τραγουδιστής / ιδρυτής τους, Travis Johnson, είναι από το Dallas. Για 40 λεπτά άφησαν καλές εντυπώσεις, θυμίζοντας ένα σωρό μπάντες που λάτρεψαν -και εμείς το ίδιο- στα '90s. Τα φωνητικά πάντα μελωδικά, χωρίς κραυγές, σε αντίθεση με τα συνεχή ξεσπάσματα θορύβου.



Λίγο Pavement, λίγο Trail Of Dead και Nirvana (τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά) για να πάρετε μια ιδέα. Πιο δυνατοί από όσα ακούγονται στις ηχογραφήσεις τους, υπάρχουν εδώ και έξι χρόνια, έχουν τρεις δίσκους, αλλά δείχνουν να εξερευνούν ακόμα την ταυτότητά τους. Ή βέβαια αυτός είναι ο σκοπός, να μην έχουν! Φώναξαν και τον ντράμερ τον A Place To Bury Strangers, Robi Gonzalez, για να ένα διπλό σφυροκόπημα μαζί με τον εξαιρετικό δικό τους.

Στις 23:00 (πάλι ακριβώς με το πρόγραμμα) το Gagarin δεν είχε γεμίσει, είχε τον κόσμο που πήγαινες άνετα όπου ήθελες, χωρίς καν να σπρώξεις. Είχε αρκετούς νεαρούς που θα έβλεπαν για πρώτη φορά τους A Place To Bury Strangers, στην πέμπτη επίσκεψή τους. «Καλέ, αυτός που τους έφτιαχνε κιθάρες και πετάλια, θα τραγουδήσει κιόλας;» αναφώνησε νεαρή και μελλοντική (;) indie rocker, όταν είδε τον Oliver Ackermann να μας χαιρετά, παίρνοντας θέση δεξιά της σκηνής.



Η νεοϋορκέζικη μπάντα δείχνει και ακούγεται σαν μην έχει αλλάξει πολύ από την πρώτη φορά που τους είδαμε στο Rodeo το 2009 όταν τα αυτιά μας... άλλαξαν σχήμα. Κι όμως, πλέον δεν είναι εκκωφαντικοί και θα πρέπει να σταματήσουν άπαντες το κλισέ «η πιο δυνατή μπάντα του πλανήτη». Δυνατή είναι, αλλά και πολλά περισσότερα πράγματα την ίδια στιγμή.

Τους είδα και τις τέσσερις προηγούμενες φορές, κάθε φορά είναι το ίδιο καλοί. Το live τους όμως δεν συγκρίνεται με άλλα, όχι βάσει αξίας ή διασκέδασης, αλλά δικής τους προσέγγισης. Με το που ξεκινούν, δείχνουν χαμένοι, αποκλειστικά αφοσιωμένοι στα όργανά τους, ο Ackermann στα δεκάδες πετάλια, στα reverd, effects σε κιθάρα και φωνή.



Δεν είναι λίγες οι φορές που δεν μπορείς να αναγνωρίσεις το τραγούδι, αλλά δεν έχει και πολύ σημασία. Κρατούν έναν καταιγιστικό ρυθμό που σε συνδυασμό με το σκοτάδι και τα συνεχή λευκά strobe lights, δεν επιτρέπουν να πάρεις τα μάτια σου από τη σκηνή. Ο Ackermann και ο μπασίστας Dion Lunadon δεν σταματούν να χτυπιούνται, να πετούν τις κιθάρες τους στον αέρα. Δύσκολα περιγράφεις με λέξεις ένα live τους, όσοι τους έχετε δει, μάλλον συμφωνείτε. «Ψυχεδελικό rock 'n' roll με πολύ πειραματισμό», είχαν πει κάποτε. Προσθέστε «ελεγχόμενο noise με πολύ ομορφιά όχι πια βαθιά κρυμμένη».

Το τρομερό "You Are The One" ακούστηκε μεγαλειώδες, το "Deeper" (από το φετινό τους "Transfictiation") αργό και τρομακτικό, και το φινάλε με το "I Lived My Life To Stand In The Shadow Of Your Heart" και τα μικρόφωνα γυρισμένα στα ηχεία, έκανε το πάτωμα να σειστεί...



Στα μέσα της βραδιάς, οι A Place To Bury Strangers έκαναν την απρόσμενη κίνηση να κατέβουν κάτω στο μέσο του Gagarin! Ο ντράμερ έφερε έναν ενισχυτή με κάτι... περίεργα κουμπάκια, που πατούσε ο τραγουδιστής με ένα μικρόφωνο που παραμόρφωνε τη φωνή του. Μη ρωτάτε τι ήταν, ένας επαναλαμβανόμενος χορευτικός ρυθμός, με ένα σωρό φασαρία. Χρωματιστά led φώτα παντού (!), και απόδειξη πως η μπάντα αναζητεί τρόπους να περνάει και αυτή καλά. Ήρθαμε κοντά, αν μη τι άλλο με τα όσα ακούσαμε να ονομάζονται "Lost Out On The Aegean Sea" και "We Are Gods".

Αποχώρησαν στις 12 και 8 πρώτα λεπτά, και ο κόσμος ζητούσε (δίκαια) κι άλλο. Μην ανησυχείτε, του χρόνου εδώ θα 'ναι πάλι.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com