While She Sleeps: «Ζούμε για να είμαστε στη σκηνή»

Πάνε δέκα χρόνια από τότε που το "Four Walls" πήρε παραμάζωμα τον σύγχρονο heavy μικρόκοσμο και δύο περισσότερα από τις μέρες που το κουιντέτο από το Sheffield έγραφε το όνομά του στον χάρτη του σκληρού ήχου με το "This Is The Six". Πέντε δίσκους αργότερα, οι While She Sleeps συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία τους, χωρίς την παραμικρή όρεξη για να χαμηλώσουν τους τόνους ή να συμβιβαστούν σε όποιο επίπεδο. Από την ουσιαστικά ανεξάρτητη νοοτροπία ως τις υπέρ-γεμάτες ενέργεια ζωντανές εμφανίσεις τους κι από εκεί στην ανανεωμένη πρόταση του "Self Hell", ο μπασίστας του σχήματος Aaran McKenzie μας έδωσε την πλήρη εικόνα, και κάτι παραπάνω.

Πάντα είχατε μια hands-on προσέγγιση σε ό,τι κάνετε. Από την οπτική σου, ποιο είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα και ποια η μεγαλύτερη πρόκληση που έρχεται με αυτό;

Πάντα ήμασταν πολύ hands-on ως μπάντα, αυτός είναι ο μόνος τρόπος που ξέρουμε να λειτουργούμε. Ξεκινήσαμε να βλέπουμε πιο σοβαρά το όλο πράγμα γύρω στο 2009 ή το 2010, και αναμενόμενα κάποια πράγματα βρέθηκαν στο δρόμο μας, δισκογραφικές και management και όλα τα σχετικά. Εκείνη την εποχή, όντας πολύ αφελείς, αρχίσαμε να δίνουμε το μωρό μας σε άλλους ανθρώπους, και πολύ συχνά νιώθαμε σαν κάτι να χανόταν. Δεν νιώθαμε ότι μας φρόντιζαν σωστά, οπότε σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι αν είναι να κάνεις κάτι, πρέπει να το κάνεις μόνος σου.

Κανείς δεν θα ενδιαφερθεί για το συγκρότημά σου περισσότερο από εσένα. Πάντα είχαμε αυτή τη νοοτροπία. Τότε, όταν αρχίσαμε να φτιάχνουμε το όνομά μας και να ζούμε αυτές τις καταστάσεις, κατά κάποιο τρόπο μας ενδυνάμωσε ακόμα περισσότερο. Πολύς κόσμος βλέπει τις εταιρίες, το management και όλα αυτά, και τα κοιτάζει με θαυμασμό (σσ. 'put it on a pedestal'), σαν ένα επίτευγμα. Θέλω να πω, σίγουρα ήταν πράγματα που μας βοήθησαν, αλλά την ίδια στιγμή συνειδητοποιήσαμε πολύ γρήγορα ότι κανείς δεν θα νοιαστεί όσο εσύ ο ίδιος.

Ξέρεις, ο Mat (Welsh) είναι ο μάνατζερ μας, εγώ φτιάχνω τα βίντεο, ο Sean (Long) γράφει λίγο-πολύ όλη τη μουσική, αν και πλέον όλοι συμμετέχουμε, απλά στα περασμένα χρόνια εκείνος ήταν που κατά κύριο λόγο δημιουργούσε την περισσότερη μουσική, και ο Mat με τον 'Sav' (Adam Savage) τρέχουν το merch. Ως άνθρωποι δεν τα πάμε καλά όταν καθόμαστε και δεν έχουμε κάτι να κάνουμε, και παρότι είναι πολύ δουλειά, δεν θα το αλλάζαμε με τίποτα· διαφορετικά θα τρελαινόμασταν και η τέχνη μας δεν θα ήταν πραγματική αντανάκλασή μας.

Αν έχω καταλάβει καλά, αλλάξατε κάποια πράγματα στη διαδικασία αυτή τη φορά σε σχέση με παλιότερα.

Χμ, δεν πιστεύω ότι απαραίτητα αλλάξαμε πράγματα. Ο δίσκος ακούγεται κάπως διαφορετικός και έχει μεγαλύτερο εύρος, αλλά νομίζω ότι κάθε άλμπουμ μας ξεχωριστά είναι σαν μία φυσική εξέλιξη του προηγούμενου. Τα μουσικά γούστα μας είναι διαφορετικά από παλιότερα. Βρισκόμαστε σε διαφορετικά σημεία στις ζωές μας, οπότε κάθε δίσκος είναι σαν ένα στιγμιότυπο, τι μουσικές ακούμε, πώς είμαστε τη συγκεκριμένη στιγμή· στο "Self Hell" δεν ισχύει κάτι διαφορετικό. Είναι σαν ένας συνδυασμός από τις εμπειρίες μας, μεταφρασμένος σε μουσική.

Ξέρεις, τα synth είναι εκεί, αλλά ο Sean περνάει αυτή τη μεγάλη φάση με τα synth από την εποχή του "So What?". Είναι απόλυτα λογικό να υπάρχουν αυτοί οι ήχοι στα άλμπουμ μας, γιατί είναι κάτι που υπάρχει στο μυαλό του και βγαίνει στον τρόπο που γράφει. Είναι μία εξέλιξη κατά κάποιον τρόπο, κι επίσης όσο περνάει ο καιρός γινόμαστε πιο συνεργατικοί. Ο Sean ήταν ο βασικός συνθέτης για καιρό, αυτή τη φορά όμως δουλέψαμε όλοι μαζί και ο καθένας μας είχε μουσική και στιχουργική συνεισφορά, περισσότερο από ποτέ.

Οπότε, η διαδικασία παρέμεινε ίδια, ακόμα ηχογραφούμε στην αποθήκη μας, ακριβώς όπως κάνουμε από το "You Are We" και μετά, και δεν γράφουμε με ένα συγκεκριμένο στυλ κατά νου, γράφουμε χωρίς κάποιο συγκεκριμένο στόχο αν προτιμάς, απλά αφήνουμε τα πράγματα να εξελιχθούν με φυσικό τρόπο στο στούντιο. Αν κάποιος έχει μία ιδέα ή ένα σημείο, χτίζουμε γύρω από αυτό, και αυτό ανθίζει σε οτιδήποτε είναι γραφτό να γίνει. Δεν υπάρχει κάποια πρόθεση από πίσω, είναι απλά ό,τι βγαίνει φυσικά από μέσα μας.

Είναι ο ορισμός του να ξεπουλιέσαι, αν δεν γράφεις για σένα

Καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λες, ειδικά το «χωρίς κάποιο συγκεκριμένο στόχο», αλλά και πάλι, ο ήχος σας είναι πάντα εκεί κι αναγνωρίσιμος.

Νομίζω πως ό,τι και να κάναμε, αν ας πούμε γράφαμε ένα pop τραγούδι ή ένα country, επειδή θα το γράψουμε εμείς, θα έχει ένα Sleeps στοιχείο μέσα του. Υπάρχουν στιγμές στο δίσκο που δεν θυμίζουν τίποτα από όλα όσα έχουμε κάνει στο παρελθόν, αλλά αυτό είναι κάτι καλό. Υπάρχουμε δεκαοχτώ χρόνια κι έχουμε άλλα πέντε άλμπουμ, έξι αν μετρήσεις το "The North Stands For Nothing". Θέλει ο κόσμος μία από τα ίδια; Πιστεύω ότι, ιδιαίτερα με το διαδίκτυο όπως είναι σήμερα, είναι μία κατάσταση που δεν μπορείς να κερδίσεις· ο κόσμος απλά λατρεύει τον αρνητισμό και νιώθει σαν να έχει την ιδιοκτησία για πράγματα που δεν είναι δικά του.

Για να μην παρεξηγηθώ, είμαστε πραγματικά ευγνώμονες στους οπαδούς μας και δεν θα βρισκόμασταν εδώ χωρίς τον κόσμο που μας υποστηρίζει, αλλά δεν το χρωστάμε σε κανέναν να πάμε προς κάποια κατεύθυνση. Γράφουμε τα τραγούδια που θέλουμε να γράψουμε, όπως κάναμε πάντα. Ποτέ δεν γράψαμε για κάποιον άλλο, και είμαστε πραγματικά τυχεροί που κάποιοι άνθρωποι βρέθηκαν στο δρόμο και μας ακολούθησαν. Κάνουμε αυτό που θέλουμε να κάνουμε, και νομίζω ότι αυτό είναι που θέλει να δει ο κόσμος, πραγματικά. Είναι ο ορισμός του να ξεπουλιέσαι, αν δεν γράφεις για σένα.

Υπάρχουν άνθρωποι που πάντα θα βρουν τρόπο να είναι αρνητικοί για κάτι που κάνεις, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα με το internet. Και νομίζω ότι ο ήχος μας είναι ακόμα πολύ Sleeps, ξέρεις, έχουμε το πιο βαρύ τραγούδι που έχουμε γράψει ποτέ σε αυτό τα δίσκο και έχουμε επίσης το πιο μελωδικό, πιο φορτισμένο τραγούδι και όλα όσα υπάρχουν ανάμεσα. Είναι ένα άλμπουμ με δώδεκα κομμάτια, συμβαίνουν πολλά πράγματα εκεί μέσα, είναι σαν ένα ταξίδι, και γράφουμε συγκεκριμένα με το σκεπτικό ότι είναι κάτι που ακούγεται από την αρχή ως το τέλος. Κανένα μεμονωμένο τραγούδι δεν αντιπροσωπεύει το σύνολο, πρέπει να το δεις έτσι.

Θα κάνουμε αυτό που θέλουμε και θα το έχουμε φωτεινό και δυνατό, γαμώτο!

Άρα, να φανταστώ ότι περιμένατε το σούσουρο που ακολούθησε όταν βγάλατε το ομώνυμο κομμάτι;

Θα ήθελα πολύ να ήξερα τι θα έλεγε ο κόσμος για το "Self Hell" αν δεν το είχαμε συνδυάσει με ένα τόσο flamboyant video (σσ. αμετάφραστο, το clip βρίσκεται εδώ). Όπως ανέφερα πριν, παίζουμε εδώ και δεκαοχτώ χρόνια, κι έχουμε κάνει κάθε metalcore, κάθε στυλ γενικά βίντεο που θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει. Ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που τα βίντεο αυτή τη φορά είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Προσπαθούμε να γίνουμε όσο δημιουργικοί γίνεται και να δοκιμάσουμε πράγματα που δεν έχουμε ξανακάνει.

Με το ομώνυμο απλά σπάγαμε πλάκα, ήταν κάπως σαν «θα έχουμε κόσμο να χορεύει, θα χορέψουμε κι εμείς, θα ντυθούμε τρελά, θα κάνουμε αυτό που θέλουμε και θα το έχουμε φωτεινό και δυνατό, γαμώτο!» Νομίζω ότι ο κόσμος είδε αυτό και φοβήθηκε, γιατί όταν ακούω το ίδιο το τραγούδι, είναι heavy. Ίσως κάποιοι να μην πήραν από το ρεφραίν αυτό που ήθελαν, γιατί δεν είναι ένα τυπικό Sleeps ρεφραίν, αλλά... προσπαθούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, ξέρεις. Θα το λάτρευα να έβλεπα αντιδράσεις αν το είχαμε βγάλει με ένα πιο "Sleeps Society" οπτικό κομμάτι.

Αλλά ναι, σίγουρα τα ξέραμε όταν το κυκλοφορούσαμε με αυτό το βίντεο ότι κατά πάσα πιθανότητα θα ανακάτευε κάπως τα πράγματα. Είναι και κάτι σαν απόδειξη, ότι το έχουμε παίξει πλέον αρκετές φορές ζωντανά το κομμάτι και ο κόσμος το αγαπάει, είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που δουλεύει καλύτερα live απ' ότι studio, και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει πρόσφατα και με τους Parkway (Drive). Μπορείς να το ακούσεις ότι στοχεύουν σε αυτά τα μεγάλα φεστιβάλ, και όταν τους βλέπεις από κοντά είναι φοβεροί, πιστεύω ότι το "Self Hell" είναι σε αυτή την κατηγορία.

Και όπως είπες, είναι μέρος του δίσκου. Από την άλλη βέβαια, όταν έκανα την πρώτη ολοκληρωμένη ακρόαση, υπήρξαν αρκετά τραγούδια που με ξάφνιασαν. Υπήρξε κάτι αντίστοιχο για σένα όταν γράφατε;

Κατά μία έννοια· ξέρεις, πάντα έχουμε εκείνες τις στιγμές για ανάσες στους δίσκους μας, και παρόλο που έχουμε πειραματιστεί με αρκετά στυλ, χωρίς να λέω ότι αυτό το άλμπουμ είναι διαφορετικό, αλλά σε αυτά τα τραγούδια που καθαρίζουν την παλέτα, στο "No Feeling Is Final" και το "Out Of The Blue", το πήγαμε παραπέρα και ήταν κάτι πολύ ωραίο. Δεν ήταν κάτι καινούριο, το κάναμε όμως με διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι στο παρελθόν, και δούλεψε καλά.

Δεν μπαίνουμε ποτέ στο στούντιο με τελειωμένα τραγούδια

Και το "Radical Hatred / Radical Love". Αυτό ήταν ένα τραγούδι που έφερε στο τραπέζι ο Loz (Lawrence Taylor), το είχε γράψει σε ακουστική και δεν θέλαμε να το μεταφράσουμε σε ένα τυπικό Sleeps τραγούδι. Θέλαμε πάρα πολύ να κρατήσουμε αυτή την ακουστική αίσθηση, να παραμείνει απογυμνωμένο· δεν είχαμε κάνει ποτέ κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν, είναι σίγουρα κάτι πολύ διαφορετικό για μας, αλλά πιστεύω ότι είναι υπέροχο. Κάνει αυτό που θέλει να κάνει, και νομίζω ότι αυτή είναι μια αντιπροσωπευτική εικόνα της νοοτροπίας μας σε αυτό το άλμπουμ.

Δεν μπαίνουμε ποτέ στο στούντιο με τελειωμένα τραγούδια, ξέρεις, τα χτίζουμε, και κάποιες φορές ας πούμε μπορεί να λείψω για μερικές μέρες ενώ ο Sean ηχογραφεί, και επιστρέφοντας θα έχει ετοιμαστεί ένα ολόκληρο τραγούδι. Είναι πάντα μία ωραία έκπληξη όταν συμβαίνει αυτό. [Γέλια] Αλλά ναι, νομίζω ότι κάθε τραγούδι έχει διαφορετικές γεύσεις και όταν βρίσκεσαι τόσο βαθιά μέσα σε αυτή τη διαδικασία, προφανώς θα ενθουσιαστείς με το πώς θα βγουν κάποια πράγματα καθώς προχωράει, αλλά στην πραγματικότητα τίποτα δεν μπορεί να σε ξαφνιάσει.

Τώρα, ίσως να είμαι τελείως λάθος, αλλά αφού κάτι ανέφερες πριν, οφείλω να πάω εκεί· με τον τρόπο του, το "Self Hell" μου θύμισε αρκετά το "So What?" Πώς νιώθεις κοιτώντας πίσω σε αυτό;

Ήταν μία πολύ χαοτική εποχή. Όλοι μας περνούσαμε διαφορετικές καταστάσεις όταν φτιαχνόταν εκείνος ο δίσκος. Εγώ ας πούμε παντρεύτηκα, και υποτίθεται ότι ο γάμος θα γινόταν αφού θα είχαμε τελειώσει με αυτό, αλλά Sleeps είμαστε, τα πάντα πήγαν πίσω, οπότε ένα μέρος του το έχασα τελείως. Ο Mat είχε σκωληκοειδίτιδα και χρειάστηκε να μπει χειρουργείο. Ο Sean είχε χωρίσει πρόσφατα, και νομίζω ότι ακούγοντας τη μουσική μπορείς να καταλάβεις τον πόνο που κουβαλάει.

Ήταν ένας δίσκος που σχεδόν μας διέλυσε, γιατί έπρεπε να τον κάνουμε, αλλά συνέβαιναν τόσα πολλά στις πραγματικές μας ζωές, που... Κοιτώντας πίσω, είναι τέλειο που μπορούμε να το κάνουμε αυτό και να έχουμε κάτι σαν χρονοκάψουλες. Σχεδόν μπορείς να ακούσεις τι ζούσες εκείνες τις στιγμές, σε κάθε δίσκο. Ακούγοντας το "Brainwashed" για παράδειγμα, μπορώ να ακούσω πόσο νέοι και νευριασμένοι ήμασταν. Όσο προχωράνε τα χρόνια, γινόμαστε περισσότερο ενδοσκοπικά, πιο ολοκληρωμένα ανθρώπινα όντα, κι αυτή είναι η φυσική εξέλιξη, σωστά;

Αλλά νομίζω ότι, επειδή γράφουμε και κυκλοφορούμε μουσική από τότε που ήμασταν έφηβοι μέχρι τώρα, που είμαστε στα μέσα των 30 και πλησιάζουμε τα 40, είναι πολύ κουλ. Όταν ακούω αυτά τα άλμπουμ, είναι κάπως σαν μια μυρωδιά που μπορεί να σε γυρίσει πίσω σε μία συγκεκριμένη στιγμή της ζωής σου. Όταν ακούω αυτά τα άλμπουμ, χάνομαι μέσα τους, είναι τρελό. Αλλά ναι, όταν ακούω το "So What?", ακούω σε μεγάλο βαθμό τις δυσκολίες που περνούσαμε τότε.

Δεν είμαστε οικογένεια εξ αίματος, αλλά είμαστε κυριολεκτικά οικογένεια

Με όλα αυτά τα πάνω και τα κάτω, πόσο δύσκολο είναι να κρατήσετε τις φιλίες σας, ζώντας μέσα στη μπάντα;

Σίγουρα, υπάρχουν περίοδοι που εσωτερικά είναι δύσκολες, περισσότερο παλιότερα, και όταν λέω «παλιότερα»... τα τελευταία χρόνια είμαστε όσο πιο δεμένοι έχουμε υπάρξει ποτέ, δείχνουμε περισσότερη κατανόηση ο ένας στον άλλο, αλλά όπως συμβαίνει με κάθε ανθρώπινο ον που έχει φίλους και οικογένεια, πάντα θα υπάρχουν πράγματα που θα σε ενοχλούν πάνω τους, δεν ισχύει κάτι διαφορετικό με μας. Έχοντας περάσει όσα έχουμε περάσει, όμως, δεν μπορούμε να μην είμαστε φίλοι.

Θα είμαστε φίλοι όλη μας τη ζωή, μέχρι να είμαστε παλιόγεροι, έχουμε ζήσει τόσα πολλά και είμαστε αχώριστοι πια. Δεν είμαστε οικογένεια εξ αίματος, αλλά είμαστε κυριολεκτικά οικογένεια, αν με καταλαβαίνεις. Ακόμα κι αν οι Sleeps δεν συνεχίσουν στο κοντινό μέλλον, ή στο μακρινό, θα παραμείνουμε φίλοι. Είναι τόσο απλό, κι ας είναι δύσκολο, γιατί ξέρεις, το ξεκινάς όλο αυτό όταν είσαι νέος, και πριν το καταλάβεις βρίσκεσαι σε μία δουλειά με τους φίλους σου.

Είναι πολύ δύσκολο να το κοντρολάρεις αρχικά, γιατί τότε το κάνεις για πλάκα, και έχει ακόμα, μην παρεξηγηθώ, είναι η καλύτερη δουλειά στον κόσμο, αλλά σε ξαφνιάζει γιατί δεν σκέφτεσαι πώς θα εξελιχθεί. Και αν θέλεις να το κρατήσεις ζωντανό, μετατρέπεται σε πλήρη ενασχόληση, κι αναγκαστικά πρέπει να υπολογίσεις το οικονομικό, δεν γίνεται να επιβιώσει διαφορετικά. Αυτό είναι το δύσκολο μέρος, αλλά έχουμε ξεπεράσει την αφέλεια και τις δυσκολίες, και είμαστε καλύτερα από ποτέ.

Δεδομένης της φύσης των ζωντανών σας εμφανίσεων, και το γεγονός ότι περιοδεύετε συνεχώς, ποιο είναι το μυστικό για να κρατιέται η ενέργεια εκεί πάνω κάθε βράδυ;

Το να αγαπάς πραγματικά, πραγματικά όμως, και να έχεις πάθος· νομίζω ότι αν δεν έχεις κάτι από τα δύο, δεν γίνεται να το καταφέρεις. Και δεν είναι μόνο ο εξοντωτικός αριθμός από σόου που έχουμε παίξει ανά τα χρόνια, είναι η ενέργεια που απαιτείται βράδυ μετά το βράδυ. Είναι σαν μία μορφή γιόγκα ή γαμημένου διαλογισμού για εμάς, ξέρεις· θέλω να πω, μιλώντας κυριολεκτικά, είναι το ακριβώς αντίθετο από τη γιόγκα, γιατί κοπανιόμαστε και κάνουμε headbanging και πιθανότατα ένα σωρό πράγματα που δεν είναι ό,τι καλύτερο για τα σώματά μας, τα νιώθουμε ήδη, αλλά είναι το γαμημένο πάθος μας, man.

Οι συναυλίες μας είναι κατά κάποιον τρόπο σαν θεραπεία

Όταν βγαίνουμε στη σκηνή και βλέπουμε τον κόσμο που νιώθει αυτό που κάνουμε, είναι δύσκολο να μην πάρουμε ενέργεια, και πραγματικά δεν νιώθω ότι είναι κάτι περισσότερο. Κυριολεκτικά, ζούμε για αυτό. Ζούμε για να βρισκόμαστε στη σκηνή και να δίνουμε τους καλύτερους εαυτούς μας για τον κόσμο μας, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει γύρω μας. Έχουμε περάσει άσχημες καταστάσεις, έχουν συμβεί δύσκολα προσωπικά πράγματα κι έχουμε λάβει τραγικά οικογενειακά νέα πριν από συναυλίες, αλλά βγαίνουμε στη σκηνή και τα χρησιμοποιούμε. Δεν θα απογοητεύσουμε τους οπαδούς μας. Είναι αυτό που χρειαζόμαστε σε τέτοιες στιγμές.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην δώσω το 100% μου σε μία συναυλία, γιατί για κάποιον από τον κόσμο που έρχεται να μας δει, αυτή πιθανότατα είναι η μία γαμημένη βραδιά που παίρνει από τη βδομάδα του, πιθανότατα η ζωή του είναι γεμάτη στρες, και έρχεται για να εκτονωθεί. Δεν θα θέλει να μας δει να παίζουμε χάλια, και πλέον είναι γνωστό πόση ενέργεια βγάζουμε live, οπότε δεν θέλουμε να απογοητεύσουμε κανένα. Είναι αυτό ακριβώς, και όπως είπα, οι συναυλίες μας είναι κατά κάποιον τρόπο σαν θεραπεία, και προσωπικά είμαι όλο κάρμα όταν βγαίνουμε περιοδεία. [Γέλια]

Στο πέρασμα των χρόνων, έχετε γυρίσει κάποια φανταστικά βίντεο κλιπ, και για τα γούστα μου το "To The Flowers" πιθανόν να είναι το καλύτερο.

Σε ευχαριστώ, το εκτιμώ πραγματικά.

Ως κάποιος που έχει βρεθεί και στις δύο πλευρές, μπροστά και πίσω από την κάμερα, θα χαιρόμουν αν μπορούσες να μοιραστείς λίγη από την εμπειρία σου.

Πάντα αγαπούσα την τέχνη του κινηματογράφου, αλλά πάνε οχτώ χρόνια από τότε που πραγματικά ξεκίνησα το ταξίδι μου στον κόσμο των visuals, και ειλικρινά ήταν μεγάλη βοήθεια το ότι είχα την μπάντα για να εκπαιδευτώ, κατά κάποιον τρόπο. Στην αρχή έφτιαχνα περιεχόμενο για το συγκρότημα, και ήταν πραγματικά χάλια, ωστόσο τότε τα στάνταρ ήταν πολύ χαμηλότερα απ' όσο τώρα. Έζησα εκείνη την εποχή που το πράγμα βελτιωνόταν, κι εγώ βελτιωνόμουν μαζί του. Μέχρι τη στιγμή που οι μπάντες πια είχαν κινηματογραφιστές και content creators, είχα γίνει ΟΚ.

Για κάποιο καιρό, όλα μας τα βίντεο τα γύριζε ο Tom Welsh, ο αδερφός του Mat. Έβγαινε μαζί μας σε περιοδείες, κι αυτό είναι κάτι που λέω συχνά, αλλά πιστεύω ότι ήμασταν μπροστά. Όταν κυκλοφορούσαμε studio documentaries, tour diaries και τα σχετικά πίσω στο 2010 με 2013, δεν έβλεπες πολλούς να κάνουν κάτι αντίστοιχο. Λίγο αργότερα, ο Tom έπιασε δουλειές και τον χάσαμε, ξεκίνησε το δικό του ταξίδι και έβγαζε τα προς το ζην κάνοντας αυτό που αγαπούσε. Εγώ τότε πρακτικά προσπαθούσα να γεμίσω το κενό που άφησε, για αυτό και είπα ότι εκπαιδευόμουν με τη μπάντα, προσπαθούσα να κάνω ό,τι μπορούσα.

[Το βίντεο του "To The Flowers"] είναι ωμό, αλλά πιστεύω ότι η τέχνη έτσι πρέπει να είναι

Εν τέλει, απλά βελτιώθηκα, αγόρασα δικές μου κάμερες και ξεκίνησα να φτιάχνω βίντεο για άλλα συγκροτήματα, κι αυτό εξελίχθηκε σε ντοκιμαντέρ και άλλα τέτοια. Έχω δουλέψει με αρκετό κόσμο πλέον, και τώρα βρίσκομαι στο επίπεδο που δημιουργώ ταινίες μικρού μήκους, προσπαθώ να ανέβω παραπάνω ώστε να σκηνοθετήσω και να φτιάξω κανονικές ταινίες, που είναι ο τελικός στόχος. Είναι κάτι που ήθελα να κάνω από πάντα, και είμαι ευγνώμων που μπορώ ακόμα να γυρίζω clips και να εξασκούμαι με τη μπάντα, γιατί έχω δύο κολώνες στη ζωή μου· τους While She Sleeps και τον κινηματογράφο. Όταν συνδυάζονται αυτά, είναι τέλειο.

Νομίζω ότι το πρώτο μου ήταν το "Haunt Me", και ξέρεις, πάντα αναλάμβανα τα βίντεο που δεν είχαμε μπάτζετ, επειδή ακόμα δεν ήμουν αρκετά καλός. [Γέλια] Συνεργαζόμασταν ακόμα με τον Tom, αλλά μετά με το "Eye To Eye" κάνα-δυο χρόνια πίσω, ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα με σοβαρό μπάτζετ και το είδα σαν μία ευκαιρία. Λατρεύω πώς είχε βγει στο τέλος, και ήταν σαν να άναψε ένα λαμπάκι, είδαμε ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι που να μοιάζει με μεγάλη παραγωγή, χωρίς άπειρα χρήματα. Για το "To The Flowers" είμαι πραγματικά περήφανος, και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Νομίζω ότι καταφέραμε αυτό που θέλαμε να πετύχουμε. Θέλαμε να φτιάξουμε κάτι που να μοιάζει με ανεξάρτητο φιλμ (σσ. 'indie film'), και προφανώς η ιστορία που παρουσιάζεται είναι τραγική, αλλά θέλαμε να αποτυπώσουμε την πραγματική ζωή και... [Παύση] Δεν υπάρχει πάντα χαρούμενο τέλος, αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί, αλλά ακόμα και στις πιο σκοτεινές μέρες, πάντα υπάρχει μία αχτίδα ελπίδας. Δεν πρέπει να εγκαταλείπεις αυτή την ελπίδα και δεν πρέπει ποτέ να χάνεις τη θέληση να ζεις, ανεξάρτητα από το τι περνάς. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που μπορείς να μιλήσεις, υπάρχουν γραμμές βοήθειας, υπάρχει κόσμος εκεί έξω.

Κανείς δεν θέλει ο κόσμος να πεθαίνει, νομίζω ότι μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε σε αυτό, και ιδιαίτερα όταν μιλάμε για αυτοκτονία. Συγγνώμη για την τραβηγμένη απάντηση, αλλά πραγματικά είχαμε άγχος για αυτό το βίντεο, γιατί είναι ωμό, αλλά πιστεύω ότι η τέχνη έτσι πρέπει να είναι. Και πιστεύω ότι αν κοιτάξεις πίσω από τις γραμμές (σσ. 'if you take it with a with a pinch of salt'), ότι αυτό είναι μία υπαρκτή πιθανότητα, αν το δεις ως μία προειδοποίηση και σε κάνει να νιώσεις κάτι, μετά από αυτό ίσως μπορείς να αναθεωρήσεις κάποια πράγματα, ίσως μπορεί να σωθεί μία ζωή, ποιος ξέρει.