The Ocean Collective: «Γράφουμε γι' ανθρώπινα ζητήματα, όχι για πέτρες!»

Ο Robin Staps σε μια απολαυστική συνέντευξη, μας μυεί στα άδυτα του πολυεπίπεδου κόσμου των The Ocean και του δημιουργικού εαυτού του

Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 29/03/2019 @ 16:42

Οι The Ocean Collective ήταν ανέκαθεν μια ξεχωριστή και σπουδαία μπάντα, η διάρκεια και η συνέπεια τους όμως μοιάζει να τους καταξιώνει όλο και περισσότερο με κάθε νέο δίσκο. Κι αν στην αρχή πολλοί ίσως νόμιζαν ότι πρόκειται για σπασίκλες με την γεωλογία και οπαδούς των παράξενων τίτλων, σταδιακά καταλαβαίνουμε ότι η κολεκτίβα από το Βερολίνο διέπεται από μια πληθώρα ιδεών και αισθητηριακών αναζητήσεων.

Λίγη ώρα πριν το πρόσφατο live τους στο Δουβλίνο, η ύψους 174 εκατοστών αφεντιά μου κάθεται σε ένα σχετικά ήσυχο σημείο backstage του Voodoo Lounge μαζί με τον μαυροντυμένο ημί-γίγαντα Robin Staps. Ο Robin είναι αρκετά τυπικά ευγενικός, αφού όμως η συζήτηση μας ανοίγει απελευθερώνει σταδιακά έναν χαρισματικό εαυτό. Λαλίστατος, γελαστός, ευθύς και αναλυτικός σε σκέψη και λόγο, ο Robin δεν διστάζει να μοιραστεί οτιδήποτε έχει να κάνει με τους The Ocean και τον ίδιο του τον εαυτό.

Ακολουθούν τα κύρια σημεία μιας απολαυστικής κουβέντας που πρόλαβε να χωρέσει τα διάφορα δημιουργικά στάδια δυο The Ocean δεκαετιών, τους Katatonia και τον Chomsky, τον Tarkovsky και τους Προσωκρατικούς φιλοσόφους, την μουσική βιομηχανία, τον πλανήτη, τη μοναξιά... Ακούγοντας τον κατάλαβα περισσότερο κάποιους από τους λόγους που οι The Ocean είναι τόσο σπουδαίοι.

The Ocean Collective

Εντάξει, για μένα είναι το αγαπημένο μου The Ocean άλμπουμ, είδα όμως ότι γενικώς πολύς κόσμος το αποθέωσε. Έχουν περάσει τέσσερις μήνες από την κυκλοφορία του "Phanerozoic I: Palaeozoic", εσείς τι έχετε εισπράξει γενικά;

Κοίταξε, δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο ή όχι, μάλλον δεν σκέφτομαι έτσι. Το "Phanerozoic" ήταν για εμάς πιο πολύ μια μεγάλη αποστολή, το να καταφέρουμε να παντρέψουμε τα δύο, ας πούμε, άκρα μας. Την επιθετικότητα του ήχου μας όπως εκφράστηκε στο "Precambrian" και την πιο μελωδική και βαθιά μας πλευρά που βγάλαμε στο "Pelagial". Αυτός ήταν ο στόχος, ένα άλμπουμ που θα ακούγεται «μεγάλο» και θα βρίσκεται κάπου ανάμεσα. Βέβαια, η υποδοχή ήταν πραγματικά πάρα πολύ καλή. Από τις πρώτες μέρες της περιοδείας ακούσαμε το κοινό να τραγουδάει τους στίχους από το νέο άλμπουμ, μας έκανε εντύπωση αυτό, ξέρεις δεν είναι πολύ συνηθισμένο αυτό για τους The Ocean.

Οι The Ocean έχουν να κάνουν με το concept της αλλαγής

Εγώ ακούω στοιχεία από οτιδήποτε έχετε κάνει σε απόλυτη ισορροπία. Μήπως το συνθετικό σας στυλ τελειοποιήθηκε; Μήπως το "Phanerozoic" θα είναι η βάση για το μέλλον;

Από τη μία ναι, συνθετικά υπάρχει η ισορροπία που σου προανέφερα. Από την άλλη δεν μου αρέσει να σκέφτομαι το μέλλον, δεν ξέρω πως θα παίξουμε και γενικώς οι The Ocean έχουν να κάνουν με το concept της αλλαγής. Έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν πολλοί παράγοντες που δημιουργούν ένα στυλ. Καταρχήν οι μουσικοί, έχουν περάσει τόσοι πολλοί μουσικοί από τους The Ocean, όπως ξέρεις μόνο εγώ είμαι από την αρχή σε όλα τα άλμπουμ. Στο "Phanerozoic" ηχογράφησαν για πρώτη φορά μαζί μας ο Peter και ο Mattias, έφεραν τον δικό τους ήχο κι επιρροές. Κάθε δίσκος είναι εκείνη η περίοδος, ο εξοπλισμός, το concept που σε σπρώχνει σε νέα πράγματα… ναι, είμαστε ικανοποιημένοι από το στυλ μας αλλά το μέλλον μπορεί να φέρει οτιδήποτε.

Θα μπορούσαν δηλαδή να υπάρξουν και δραστικές αλλαγές;

Ναι, θα μπορούσαν! 

Ακούω την μουσική και προσπαθώ να την οπτικοποιήσω

Σχετικά με το πώς συνθέτεις το υλικό σας, τι έρχεται πρώτα; Το εκάστοτε concept ή η μουσική;

Προφανώς σε αυτό το άλμπουμ πρώτα υπήρχε η μουσική και μετά το concept που ήρθε να την ντύσει και αυτό βασικά έχει συμβεί σε όλα μας τα άλμπουμ, με την εξαίρεση του "Pelagial". Εκεί η μουσική γραφόταν έχοντας το concept κατά νου κι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να γίνει, αφού υπήρχε αυτή η βασική ιδέα της προοδευτικής καθόδου από την επιφάνεια προς το βάθος της θάλασσας. Όλα έπρεπε να ταιριάζουν στην κάθοδο, τα κουρδίσματα να γίνονται πιο χαμηλά και τα tempo πιο αργά, έτσι ώστε να περνάει αυτή η αίσθηση και στην μουσική. Σε όλα τα άλλα άλμπουμ και στο καινούριο, η μουσική υπήρχε ήδη εκεί. Ακούγοντας την προσπαθώ να την οπτικοποιήσω και να φανταστώ το concept που της ταιριάζει.

Αυτό μου φαίνεται περίεργο. Ακούγοντας το βασικό riff του "Permian: The Great Dying" για παράδειγμα, νόμιζα ότι σκεφτόσουν να βρεις το τέλειο riff για μήνες, ξέρεις, το τέλειο riff που θα «περιγράψει» μια μαζική εξαφάνιση.

Χαχαχα! Δουλεύει φαντάζομαι και με τους δύο τρόπους! Γενικώς, η διαδικασία μοιάζει με ανεστραμμένο soundtrack, έχω την μουσική και προσπαθώ να φανταστώ την ταινία, τις εικόνες που θα την ντύσουν.

Φαντάζομαι πολλοί θα σε ρωτούν για τον Jonas Renske, ήταν πραγματικά μια θαυμάσια συνεργασία. Ποιο είναι το story της και πως προέκυψε;

Βασικά ήμασταν σε επικοινωνία με τον Jonas πριν καν κυκλοφορήσει το "Precambrian"! Εκείνοι τότε θα κυκλοφορούσαν το "Great Cold Distance" κι έγινα μεγάλος fan του άλμπουμ όταν βγήκε. Ήμουν λοιπόν ήδη οπαδός των Katatonia, επικοινωνούσα με τον Jonas και τον ρωτούσα αν θέλει να συνεισφέρει. Εκείνος ενδιαφερόταν και γνώριζε ήδη την μπάντα αλλά το πλάνο δεν λειτούργησε τότε χρονικά γιατί ήμασταν ήδη στην διαδικασία μίξης του "Precambrian". Μετά για κάποια χρόνια χάσαμε επαφή και η ιδέα κάπως ξεχάστηκε. Πριν δυο χρόνια όμως έτυχε να παίξουμε ως support στους Katatonia στην Ρουμανία και σε εκείνο το gig ξαφνικά σκέφτηκα «Για στάσου», χαχαχα, «κάτι είχαμε πει πως θα κάνουμε μαζί»! άρχισα να ξεθάβω εκείνα τα παλιά email, τα βρήκα και σκεφτήκαμε όλοι ότι θα ήταν πολύ ταιριαστό να κάνει ένα τραγούδι για το "Phanerozoic". Ήταν μάλιστα ξεκάθαρο ότι θα είναι αυτό το τραγούδι, το φανταζόμουν από την αρχή με την φωνή του. Του το ζήτησα και ήταν χαρούμενος να το κάνει, έχοντας αρκετό χρόνο αυτήν την φορά. Του έστειλα το instrumental track και εξήγησα τις βασικές στιχουργικές ιδέες γύρω από το άλμπουμ αλλά ήθελα να γράψει εκείνος τους στίχους και τις μελωδικές γραμμές.

The Ocean Collective

Ααα, ήταν εξ ολοκλήρου δική του δουλειά λοιπόν.

Εξ’ ολοκλήρου δική του. Βασικά αυτό που ακούς στο άλμπουμ είναι κατά 99% αυτό που είχε γράψει στο demo που μας είχε στείλει. Έστειλε το demo ενώ ήμασταν στην Ισλανδία ηχογραφώντας το άλμπουμ και θυμάμαι ότι βάλαμε να το ακούσουμε κι είπαμε όλοι μαζί «Fuck!! Είναι τόσο καλό!» Ακούγεται βέβαια λίγο σαν Katatonia…

Όχι και τόσο! Ακούγεται σαν τέλεια μίξη The Ocean και Katatonia.

Ναι, πραγματικά είναι πολύ ωραία μίξη των δυο. Ήταν επίσης πολύ ωραίο για μένα να μην χρειάζεται να εξηγώ όλην την ώρα σε κάποιον τι να κάνει. Ξέρεις, είχαμε πολλούς guest τραγουδιστές στο "Aeolian", στο "Fluxion", ακόμα και στο "Precambrian" και συνήθως κατέληγα να γράφω εγώ τις μελωδικές γραμμές των φωνητικών. Ήταν η πρώτη φορά που είπα σε κάποιον, «κοίτα, αυτό είναι το τραγούδι, κάνε ό,τι θέλεις» και κατέληξε καταπληκτικά.

Δεν θα ξανακάνουμε άλμπουμ με πολλούς τραγουδιστές γιατί θέλουμε να μπορούμε να παίζουμε το υλικό μας live

Μήπως υπάρχουν πλάνα και για άλλες συνεργασίες στο μέλλον…;

Μμμ, τίποτα σίγουρο ακόμα. Βασικά αρχίζουμε να απομακρυνόμαστε από το να έχουμε πολλούς guest και το line up μας έχει σταθεροποιηθεί . Επίσης δεν νομίζω να ξανακάνουμε άλμπουμ με πολλούς τραγουδιστές γιατί θέλουμε να μπορούμε να παίζουμε το υλικό μας live. Αυτή η πρόκληση υπήρχε στο "Aeolian", ξέρεις καταλήξαμε να χρησιμοποιήσουμε 10-12 διαφορετικούς τραγουδιστές τότε αλλά στα live έπρεπε να συμβιβαστούμε, είχαμε δυο τραγουδιστές εκείνη την περίοδο που έπρεπε να τα κάνουν όλα. Τώρα όμως έχουμε τον Loic, η φωνή του έχει τόση μεγάλη γκάμα που ουσιαστικά δεν χρειαζόμαστε κάποιον άλλο.

Με τον Jonas Renske μοιραζόμαστε μουσικά την ίδια συγκαλυμμένη θλίψη

Έχετε ήδη έναν εκπληκτικό τραγουδιστή, όντως!

Ναι, ναι! Είναι τόσα τα πράγματα που μπορεί να κάνει. Θέλουμε επίσης η φωνή του να είναι άμεσα αναγνωρίσιμη για τους The Ocean. Οπότε αν γίνει καμιά άλλη συνεργασία, ίσως θα είναι για κάποιο μεμονωμένο τραγούδι. Θα ήθελα πάντως να ξαναδουλέψουμε με τον Jonas, νοιώθει και ξέρει πραγματικά από πού ερχόμαστε και αυτό είναι πολύ σπάνιο. Μοιραζόμαστε μουσικά την ίδια συγκαλυμμένη θλίψη ή ότι άλλο είναι αυτό τέλος πάντων και ταιριάζουμε τέλεια. Μακάρι να ξανακάνουμε κάτι μαζί του.

Δεν γράφουμε στίχους για πέτρες!

Πάμε στους στίχους; Θέλω να σε ρωτήσω για κάτι που αισθάνομαι σαν ακροατής. Ξέρουμε ότι τα άλμπουμ σας έχουν συνήθως δύο παράλληλα concept, το επιστημονικό και το φιλοσοφικό μέρος. Μήπως όμως λειτουργούν και σαν μεταφορές για απλά καθημερινά πράγματα; Στο "Permian: The Great Dying" για παράδειγμα, έχω αυτήν την αίσθηση ότι αναφέρονται σε μία σχέση...

Γι αυτό μιλάνε! Όντως, υπάρχει πάντα το απευθείας επίπεδο και το δευτερεύον επίπεδο (σσ: direct level και meta-level), στο "Phanerozoic" όμως υπάρχει και το τρίτο επίπεδο. Το απευθείας προφανώς αναφέρεται σε όλα αυτά τα μεγάλα πράγματα που συνέβησαν στην Γη σε γεωλογικό επίπεδο. Ο Φανερωζωικός Αιώνας είχε τρεις περιόδους, το "Phanerozoic I" καλύπτει την πρώτη και το "Phanerozoic II" θα καλύπτει τις άλλες δύο. Οι υποπερίοδοι δίνουν τους τίτλους των τραγουδιών και τα λοιπά. Αυτή είναι η επιφάνεια. Οι στίχοι όμως δεν μιλάνε για γεωλογία, δεν θα έβγαζαν νόημα! Πρέπει να είναι συναισθηματικοί και να αναφέρονται σε ανθρώπινα ζητήματα. Δεν υπήρχαν άνθρωποι στον Παλαιοζωικό αιώνα, δεν μπορούμε να γράψουμε στίχους για πέτρες, χαχαχα! Το δευτερεύον επίπεδο επικεντρώνεται στην ιδέα της αιώνιας επανάληψης, ότι τα ίδια πράγματα συμβαίνουν ξανά και ξανά, είτε στον κύκλο ζωής ενός ανθρώπου είτε ολόκληρου του πλανήτη. Επιστημονικά υπάρχουν πολλές τέτοιες αποδείξεις για τις επαναλήψεις στην ιστορία της Γης. Τα δύο επίπεδα του concept πατάνε γερά το ένα πάνω στο άλλο, το τρίτο επίπεδο όμως είναι πολύ προσωπικό. Το "The Great Dying" είναι καλό παράδειγμα γιατί αναφέρεται όντως στις τελευταίες στιγμές μιας ρομαντικής σχέσης, το συναίσθημα που έχουν δύο άτομα όταν αντιμετωπίζουν την Αποκάλυψη του χωρισμού τους και αυτό το συναίσθημα ότι είναι οι τελευταίοι επιζώντες στην γη, ο «μεγάλος θάνατος».

Άρα δεν ήμουν τρελός!

Όχι καθόλου, χαχαχα! Υπάρχουν τα τρία επίπεδα του concept, αναμιγνύονται και αναφέρονται συνεχώς το ένα στο άλλο. Και ναι, έτσι γράφω στίχους, είναι συνήθως προσωπικές εμπειρίες που προσπαθώ να τις αποτυπώσω σε ένα μεγαλύτερο περιεχόμενο.

Η φιλοσοφία ήταν πάντα εκεί για εμάς

Αφού ανέφερες την «αιώνια επανάληψη» και αφού ξέρω ότι έχεις σπουδάσει φιλοσοφία, ήθελα να συζητήσουμε για τις μεγάλες ομοιότητες που έχουν οι The Ocean με τους Προσωκρατικούς Φυσικούς αρχαίους φιλοσόφους, ο Ηράκλειτος ξέρεις μίλαγε για την ιδέα της αέναης κίνησης και αλλαγής…

Ναι και ήταν η μεγάλη επιρροή του Nietzsche που είναι η δική μου μεγάλη επιρροή!

...ή ο Θαλής που έλεγε ότι το νερό είναι το βασικό στοιχείο. Μήπως υπάρχει κάτι εκεί για τους The Ocean;

Χαχαχαχα! Εννοείς ένα Προσωκρατικό άλμπουμ;!

Ναι, γιατί όχι;!

Λοιπόν, θα μπορούσε να συμβεί, δεν έχω ακόμα σκεφτεί τι θα κάνω στο επόμενο. Δουλεύω στο μυαλό μου ένα τη φορά, άρα είναι το θέμα ανοιχτό. Πάντως έχεις δίκιο, υπάρχει πάντα μια σημαντική φιλοσοφική πλευρά στα άλμπουμ μας. Τα "Heliocentric/Anthropocentric" άλμπουμ εστίαζαν στις διαφορετικές οπτικές γωνίες της κληρονομιάς του Χριστιανισμού στον κόσμο του μεσαίωνα. Το "Pelagial" ήταν κάπως μη-φιλοσοφικό αφού περιέγραφε αυτό το ταξίδι αλλά το δευτερεύον concept του αφορούσε το "Stalker" του Tarkovsky…

Και αυτός φιλόσοφος ήταν.

… ο οποίος, ναι, ήταν αρκετά φιλοσοφικός. Οπότε φαντάζομαι η φιλοσοφία ήταν πάντα εκεί για εμάς και μάλλον θα συνεχίσει να είναι, απλώς δεν έχω ακόμα αποφασίσει που θα εστιάσω την επόμενη φορά. Θα δούμε. Επίσης έχουμε ασχοληθεί υπερβολικά πολύ με τον Nietzsche, το παραδέχομαι, χαχαχα!

Είναι δύσκολο να τον αποφύγεις!

Ναι! Σε όλα τα άλμπουμ μας έχουμε αναφορές σε εκείνον, σε γραπτά του ή χρησιμοποιώντας παραθέματα του. Είναι τόσο δυνατός με τις λέξεις… και ξέρεις, οι λέξεις του συντονίζονται πολύ με την δύναμη που έχει το δικό μας μουσικό όραμα, μοιάζουν να είναι η τέλεια, συντριπτική φωνή πάνω στα δικά μας μεγάλα riff. Πάντα ένοιωθα έτσι, ακόμα κι όταν ήμουν 16 ετών διάβαζα Nietzsche και σκεφτόμουν «Ουάου, αυτοί θα ήταν τέλειοι στίχοι σε ένα metal τραγούδι», χαχαχα!

Με αυτό το άλμπουμ οι The Ocean έφτασαν στο παρόν

Έχεις γράψει για την προϊστορία, για τον μεσαίωνα… Θα σκεφτόσουν ποτέ να γράψεις κάτι για την σύγχρονη εποχή;

Εννοείς για το παρόν;

The Ocean Collective

Ναι. Κι αν θα γινόσασταν ποτέ λίγο πιο πολιτικοποιημένοι.

Μα αυτό νομίζω ότι κάνουμε ήδη στο "Phanerozoic"! Όλα όσα συνέβησαν στον Παλαιοζωικό Αιώνα με τις μαζικές εξαφανίσεις ειδών και το 95% της ζωής στην Γη να πεθαίνει αναφέρονται και συνδέονται απόλυτα με αυτά που συμβαίνουν αυτήν την στιγμή και με την όλη κουβέντα περί κλιματικής αλλαγής. Προσπαθούμε να το κάνουμε πιο εμφανές χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από σχετικές ομιλίες του Chomsky στα live μας ανάμεσα στα τραγούδια. Φυσικά πίσω στην Πέρμια δεν υπήρχαν άνθρωποι ενώ τώρα υπάρχουν, οι συνέπειες όμως θα είναι παρόμοιες. Το μήνυμα μας είναι ότι δεν χρειάζεται να προσπαθούμε να μαντέψουμε τι θα γίνει στο μέλλον, αρκεί να κοιτάξουμε την ιστορία του πλανήτη και να δούμε τι συνέβη την τελευταία φορά που η θερμοκρασία ανέβηκε κατά πέντε βαθμούς... Νομίζω αυτό το θέμα είναι απολύτως παροντικό και πολιτικοποιημένο. Δεν θέλουμε να το κάνουμε υπερβολικά εμφανές βέβαια, οι στίχοι νομίζω είναι πάντα πιο δυνατοί όταν υπάρχει κάποιο είδος αμφισημίας, κάτι που να απαιτεί μια κάποια ερμηνεία και να μπορεί να αφορά ανθρώπους με διαφορετικές εμπειρίες. Δεν θα δεις ποτέ να δείχνουμε κάτι ξεκάθαρα με το δάχτυλο, δεν είναι το στυλ μας. Αλλά νομίζω ότι με αυτό το άλμπουμ οι The Ocean έφτασαν στον παρόν. Κατά κάποιον τρόπο, χαχαχα!

Χρειάζομαι τον ανοιχτό ορίζοντα και την θάλασσα που πάντα με εμπνέει

Θέλω να ρωτήσω κάτι διαφορετικό, ίσως και λίγο προσωπικό. Είσαι μέρος μιας κολεκτίβας, συνεργάζεσαι με τόσους ανθρώπους, περιοδεύεις συνεχώς… δεν μπορώ καν να φανταστώ πόσους ανθρώπους γνωρίζεις. Νοιώθεις ποτέ ότι πρέπει να αποτραβιέσαι από όλα και να μένεις μόνος για να βρεις ξανά έμπνευση; Κάνεις τέτοιους κύκλους - σαν τα concept σου;

Απολύτως. Είμαι εντελώς έτσι. Το "Phanerozoic" όπως και τα προηγούμενα τέσσερα άλμπουμ έχουν γραφτεί σε απόλυτη μοναξιά και απομόνωση, σε ένα σπίτι δίπλα στον ωκεανό στην Ισπανία. Εκεί πηγαίνω όταν θέλω να γράψω μουσική, δεν μπορώ να το κάνω στα tours ή κοντά σε ανθρώπους, δεν μπορώ να το κάνω ούτε καν στο σπίτι μου. Πηγαίνω εκεί, χρειάζομαι τον ανοιχτό ορίζοντα και την θάλασσα που πάντα με εμπνέει. Χρειάζομαι αυτό το περιβάλλον. Διότι ναι, περιοδεύουμε συνέχεια και δεν είμαι ποτέ μόνος, πάντα περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους. Είναι ωραία με την μπάντα, είμαστε μια οικογένεια και σε αυτό το line up συμπαθούμε πολύ ο ένας τον άλλον, είναι ένα πολύ άνετο σενάριο. Αλλά δεν είμαι ποτέ μόνος! Στριμωχνόμαστε 18 άτομα στο tour bus ή σε μικρά παρασκήνια χωρίς ιδιωτικότητα και προσωπικά είμαι πολύ ιδιωτικό άτομο. Συνήθως όταν γυρνάω από περιοδεία δεν βλέπω κανέναν για λίγο καιρό και κλείνομαι για λίγο στα δικά μου. Τώρα συζώ και με την κοπέλα μου οπότε γίνεται ακόμα πιο δύσκολο να μείνω μόνος! Κάποιες φορές χρειάζεται απλώς να ταξιδέψω.

Οι πιο έντονες στιγμές της ζωής μου ήταν στιγμές που ήμουν μόνος

Οπότε πάντα αναζητάς τον χώρο σου.

Τον χρειάζομαι! Καμιά φορά πρέπει ακόμα και να παλέψω γι' αυτόν. Γύρω μου είναι πολλοί και καλοί άνθρωποι αλλά χρειάζομαι κι εγώ την μοναξιά μου. Προσπαθώ να τους κάνω να το καταλάβουν και καμιά φορά δεν είναι εύκολο, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι. Κάποιοι άνθρωποι μισούν τη μοναξιά, εγώ τη λατρεύω. Οι πιο έντονες στιγμές της ζωής μου ήταν στιγμές που ήμουν μόνος. Και δεν θέλω κανείς να μου το πάρει αυτό!

Οι φυσικές κυκλοφορίες εν έτει 2019 είναι σκέτη αυτοκτονία!

Να μιλήσουμε λίγο για την εταιρεία σου την Pelagic records; Νομίζω την ξεκίνησες μόνο για τους The Ocean αλλά δείχνει να μεγαλώνει αρκετά. Έχεις πολύ καλό roster εκεί. Πως βλέπεις αυτήν την ενασχόληση; Ξοδεύεις πολύ χρόνο για την Pelagic;

Ω, ναι! Μεγαλώνει αρκετά τα τελευταία τρία χρονιά. Αρχικά ήθελα απλώς να τυπώσω ένα εξαντλημένο cd μας, το "Fluxion", η Metal Blade τότε δεν ήθελε και μου είπαν γιατί δεν το τυπώνεις μόνος; Με βοήθησαν να το στήσω κι έτσι ξεκίνησε. Στην αρχή υπήρχε μόνο σαν στέγη για τις «υπερβολικές» βινυλιακές μας κυκλοφορίες. Σταδιακά όμως αρχίσαμε να υπογράφουμε ένα σημαντικό αριθμό συγκροτημάτων, οι κυκλοφορίες αυξήθηκαν πολύ από το 2016 κι έπειτα και τελικά έγινε full time δουλειά για μένα και τον ντράμερ μας Paul. Προσλάβαμε και ανθρώπους για να βοηθάνε στο τρέξιμο της εταιρείας όταν λείπουμε σε περιοδεία, λογιστικά, αποστολή πακέτων, καταλαβαίνεις. Είναι δύσκολο μερικές φορές αλλά με ανταμείβει, μου αρέσει να είμαι μέρος του κόσμου της μουσικής. Δεν μου αρέσει μόνο να παίζω κιθάρα σε μια metal μπάντα, μου αρέσει το promotion, το marketing, το management. Το διασκεδάζω πολύ, δεν θα το έκανα αλλιώς. Είναι μια διαφορετική όψη του ίδιου νομίσματος. Φυσικά υπάρχει και η χάλια πλευρά αυτής της δουλειάς αλλά εντάξει, τουλάχιστον έχω εγώ τον έλεγχο. Επίσης μαθαίνω πολλά πράγματα κάθε μέρα, πράγματα για την μουσική βιομηχανία για τα οποία δεν είχα ιδέα πριν. Είναι καλό επίσης και για τις μπάντες που είναι μαζί μας γιατί έχουμε κι εμείς δύο οπτικές, της μπάντας και της εταιρείας. Καταλαβαίνω τώρα πράγματα που πριν μου φαίνονταν άδικα, όπως το γιατί οι καλλιτέχνες πληρώνονται τόσα λίγα για δικαιώματα. Τώρα ξέρω τα κόστη και τα τρελά ρίσκα που παίρνουν και τα labels. Ειδικά οι φυσικές κυκλοφορίες εν έτει 2019 είναι σκέτη αυτοκτονία! Τώρα έχω καταλάβει και είμαι συμφιλιωμένος και με πράγματα που παλιά θα μαχόμουν.

Όλα στον κόσμο μοιάζουν να απέχουν μόνο ένα κλικ

Αφού έχεις διπλό ρόλο, είσαι ο κατεξοχήν αρμόδιος να απαντήσεις το εξής: Πώς σου φαίνεται το τοπίο της βιομηχανίας όπως διαμορφώνεται; Όλοι γκρινιάζουν για τις άπειρες μπάντες, το ακραίο promotion και τα social media που βασιλεύουν. Είναι όλο αυτό ένα αδιέξοδο για την μουσική;

Όχι, δεν νομίζω ότι είναι αδιέξοδο. Πάντα θα υπάρχει η μουσική και πάντα θα βρίσκει τον δρόμο της, τον τρόπο να κυκλοφορήσει. Το τοπίο αλλάζει πολύ γρήγορα και όχι πάντα με θετικό τρόπο. Υπάρχουν όμως και ενδιαφέρουσες εξελίξεις. Υπάρχει υπερπροσφορά και μια μεγάλη ροή δίσκων και περιοδειών που συμβαίνουν την ίδια στιγμή, ειδικά Οκτώβρη-Νοέμβρη και Μάρτιο-Απρίλιο, κάνοντας πολύ δύσκολο το να παρακολουθείς τα μικρότερα live, ας πούμε. Είναι δύσκολο όταν έχεις τόσες επιλογές, ειδικά στις μεγάλες πόλεις. Ζω στο Βερολίνο και υπάρχουν μέρες που έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε 3-4 live κάθε νύχτα. Φτάνεις και στο σημείο να μην θες να βγεις κάθε νύχτα οπότε απλώς επιλέγεις. Οι μικρές μπάντες είναι δύσκολο να ακουστούν σε αυτό το τοπίο, δεν μπορούν να κάνουν αυτό που κάναμε εμείς πριν από 15 χρόνια. Όλο αυτό όμως δεν είναι παρά μια ακόμα πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Όλα στον κόσμο μοιάζουν να απέχουν μόνο ένα κλικ. Θεωρητικά υπάρχει αυτό το τεράστιο κοινό κι ο καθένας μπορεί να κυκλοφορήσει την μουσική του μόνος του.

Είναι όντως τεράστιο το κοινό;

Γι αυτό είπα «θεωρητικά». Το κοινό είναι όντως τεράστιο αλλά πρέπει να πληρώσεις για να έχεις πρόσβαση σε αυτό. Αν δεν πληρώσεις για sponsored ads στο Facebook ή το Instagram το κοινό είναι βασικά πάρα πολύ μικρό. Θεωρητικά, ότι ανεβάζεις είναι ελεύθερο να το βρει όλος ο κόσμος. Στην πράξη, χρειάζεσαι χρήματα, όπως και για οτιδήποτε άλλο. Το να βρίσκεις νέους τρόπους να προσελκύεις προσοχή είναι επίσης μια πρόκληση. Για κάποια χρόνια, οι πρεμιέρες τραγουδιών πήγαιναν πολύ καλά αλλά τώρα ολοένα και πέφτουν. Μεγάλα περιοδικά όπως το Pitchfork δεν κάνουν premieres πια. Πρέπει συνεχώς να προσαρμόζεσαι σε κάθε νέα κατάσταση και να βρίσκεις νέους τρόπους. Κάποιες φορές είναι πολύ ενοχλητικό! Είναι γενικώς μια πολύ στρατηγική δουλειά που δεν αφορά το περιεχόμενο αλλά το να μπορείς να είσαι ένα βήμα μπροστά από τις εξελίξεις. Τρώει πολύ χρόνο και θα ήθελα να ασχολούμαστε περισσότερο με το περιεχόμενο αλλά τι να κάνουμε, πρέπει να κολυμπήσουμε!

Δεν θα σε κρατήσω άλλο, μόνο μια τελευταία ερώτηση. Πλησιάζει η επέτειος 20 χρόνων από την δημιουργία της μπάντας, έχετε κάποια πλάνα γι αυτήν;

Πωπω, ναι, πλησιάζει, χαχαχα! Δεν το έχουμε σκεφτεί. Στην εποχή μας μπορούμε να σκαρώνουμε κάποια επετειακή περιοδεία κάθε χρόνο! Πέρσι γιορτάσαμε τα δέκα χρόνια από το "Precambrian", κάτι που είχε νόημα γιατί το "Phanerozoic" συνδέεται θεματικά μαζί του. Του χρόνου είναι δέκα χρόνια από τα "Heliocentric/Anthropocentric" κι ένα χρόνο μετά είναι τα 15 του "Precambrian", είναι λίγο γελοίο! Αλλά τα είκοσι χρόνια της μπάντας είναι όντως κάτι σημαντικό. Έχουμε 1,5 χρόνο ως τότε, θα δούμε αν θα κάνουμε κάτι special γι αυτό!

Λοιπόν man, αυτό ήταν! Ευχαριστούμε πολύ!

Cool! Εμείς ευχαριστούμε!

  • SHARE
  • TWEET