Arð: «Το "Take Up My Bones" είναι η ιστορία του 200-ετούς ταξιδιού του φερέτρου του Cuthbert»

  Μέχρι πέρσι, γνωρίζαμε τον Mark Deeks ως μέλος των αξιόλογων Βρετανών black metallers Winterfylleth - έγινε μέλος τους το 2016 και είναι μαζί τους μέχρι σήμερα. Πέραν αυτού, είχε συμμετάσχει ως guest και σε δύο split των φοβερών Ουκρανών blacksters, Drudkh. Φέτος, έκανε το προσωπικό του ντεμπούτο με τους Arð και μας καθήλωσε στη χριστιανο-επική μυθοπλασία του "Take Up By Bones". Ως εκ τούτου, επικοινωνήσαμε μαζί του για να μάθουμε τι ακριβώς υπάρχει μέσα στο φέρετρο του St. Cuthbert…

Καλησπέρα Mark! Ας ξεκινήσουμε από την αρχή... Ποιοί είναι οι δεσμοί σου με το αγγλοσαξονικό βασίλειο της Νορθουμβρίας;

Είναι η περιοχή που αποκαλώ πατρίδα μου. Γεννήθηκα στην πόλη του Newcastle-upon-Tyne, η οποία είναι στην πραγματικότητα λίγα μίλια έξω από την επαρχία της σύγχρονης Northumberland, αλλά ήταν ακριβώς στο μέσο του αρχαίου αγγλοσαξονικού βασιλείο της Νορθουμβρίας. Είναι μια περιοχή βουτηγμένη στην ιστορία, με πολλά κάστρα, εκπληκτικά τοπία και πανέμορφες παραλίες, αν και δυστυχώς δεν συνοδεύονται από ζεστό καιρό!

Αποφάσισες να συνδέσεις έντονα τους Arð με ένα συγκεκριμένο concept, την ιστορία των λειψάνων του St. Cuthbert. Θα ήθελες να μοιραστείς με τους αναγνώστες μας τα πιο σημαντικά σημεία αυτής της ιστορίας;

Η ιστορία του St. Cuthbert είναι υψίστης σημασίας στην ιστορία της Νορθουμβρίας. Ήταν ένας ερημίτης και θεραπευτής στην Ιερή Νήσο του Lindisfarne στο τέλος του 7^ου αιώνα. Λέγεται πως είχε διαισθανθεί τον θάνατό του και είχε πει στους ακολούθους του «θα ήθελα να πάρετε τα κόκαλά μου από αυτό το μέρος» (Σημ: "Take Up My Bones" είναι ο τίτλος του δίσκου) αντί να αφήσουν ό,τι συνέβη στο σώμα του μετά τον θάνατο να γίνει αντικείμενο έριδων και διχασμού. Μετά τον θάνατό του, τα λείψανα του Cuthbert έγιναν από τα πιο πολύτιμα αντικείμενα των ακολούθων του. Σύμφωνα με την παράδοση, το φέρετρό του ανοίχτηκε αρκετές φορές και οι άνθρωποι διαπίστωσαν πως δεν είχε αποσυντεθεί, το οποίο θεωρήθηκε σημάδι της αγιοσύνης του. Έναν αιώνα μετά, όταν οι Βίκινγκς εισέβαλαν στην Αγγλία, μπήκαν μέσω του Lindisfarne. Λίγα χρόνια πιο μετά, οι ακόλουθοι του Cuthbert αισθάνθηκαν πως είχε έρθει η ώρα να φύγουν, παίρνοντας μαζί τους τα πιο πολύτιμα αντικείμενά τους, συμπεριλαμβανομένων και των λειψάνων του Cuthbert. Για διακόσια χρόνια, ταξίδευαν στην βορειο-ανατολική Αγγλία, από μέρος σε μέρος, προστατεύοντας τους θησαυρούς τους. Το σύμβολο του Cuthbert έγινε συνώνυμο της προστασίας και πολλοί θρύλοι για το ταξίδι του φέρετρού του άρχισαν να ξεπηδούν. Το "Take Up My Bones" είναι η ιστορία του 200-ετούς ταξιδιού του φερέτρου του Cuthbert, μέχρι τον τελικό τόπο αναπαύσεώς του, στον καθεδρικό του Ντάραμ.

Το εξώφυλλο του δίσκου είναι εντυπωσιακό και προφανώς συνδεδεμένο με το concept που μας εξιστόρησες. Όμως, τι ακριβώς βλέπουμε;

Ευχαριστώ. Είναι ένας πίνακας που φτιάχτηκε ειδικά για τον δίσκο, από τον Gabriel Danilchik των Archangel Impressions. Η σκηνή αναπαριστά μια πραγματική τοποθεσία στην Νορθουμβρία, που οι ντόπιοι αποκαλούν Σπηλιά του Cuddy. Για όλους τους υπόλοιπους, είναι η Σπηλιά του Cuthbert. Λέγεται πως ήταν μια από τις τοποθεσίες όπου οι ακόλουθοι του Cuthbert έμειναν κατά το μεγάλο τους ταξίδι με το φέρετρο, φυλλάσσοντας τα λείψανα του Αγίου. Είναι ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός μέχρι και σήμερα.

Οι αρχικές επιρροές μου για τους Arð ήταν οι Tenhi και οι Kauan

Η μεσαιωνική εποχή της Αλβιώνας είναι ένα κοινό θέμα για πολλές ταινίες, βιβλία, σειρές... Είναι κάτι τέτοιο που σε έχει εμπνεύσει ή σου αρέσει;

Λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω, αλλά είμαι αλήθεια αδαής όσον αφορά στις ταινίες, την τηλεόραση ή τα βιβλία. Έχω περάσει τη ζωή μου τόσο εθισμένος στη μουσική, που ποτέ δεν είχα τον χρόνο ή την τάση να εξερευνήσω άλλες μορφές της τέχνης.

Πώς σου ήρθε η ιδέα, λοιπόν, να δημιουργήσεις τους Arð;

Πάντα με εξίταρε το πώς κάποιοι μουσικοί επιλέγουν να δείξουν το πού βρίσκονται μέσω της δουλειάς τους. Μερικές φορές, αυτό γίνεται μόνο με τους στίχους, χρησιμοποιώντας αρχαία ποίηση, μυθολογία ή ιστορίες του παρελθόντος. Άλλες φορές προσθέτουν και ένα οπτικό στοιχείο, μέσω του artwork, χρησιμοποιώντας ενδεχομένως μια εικόνα από ένα συγκεκριμένο αξιοθέατο. Κάποιες μπάντες προσθέτουν και κάποια μουσική αναφορά, ίσως με τη χρήση ενός παλιού παραδοσιακού τραγουδιού, για παράδειγμα. Το όνομα Arð σημαίνει «πατρίδα» στην αρχαία διάλεκτο της Νορθουμβρίας και ήξερα πως ήθελα τους Arð να αντιπροσωπεύουν τις περιοχές απ’ όπου προέρχονται. Μουσικά, περισσότερο από καθετί άλλο, αυτή ήταν η ευκαιρία μου να γίνω για πρώτη φορά εγωιστής. Επαγγελματικά, έχω περάσει τη ζωή μου φτιάχνοντας μουσική που όριζαν άλλοι άνθρωποι. Στους Winterfylleth υπάρχουν πέντε άνθρωποι, των οποίων πρέπει να έχεις κατά νου τις απόψεις όταν δημιουργείς. Για μια φορά, ήθελα να φτιάξω κάτι που θα ήταν κοντά στη μουσική μου καρδιά. Ήθελα να παίρνω εγώ την τελική απόφαση για τα πάντα, με σθένος και χωρίς συμβιβασμούς. Εδώ και πολύ καιρό ήμουν λάτρης της αργής και στενάχωρης μουσικής, τα πάντα από Tenhi μέχρι Skepticism. Αυτό είναι το γούστο μου.

Ο ήχος των Arð περιγράφεται ως «μοναστηριακό doom», το οποίο είναι περιέργως ταιριαστό. Ποιές θα περιέγραφες ως τις επιρροές σου σ’ αυτήν την απόλυτα προσωπική επιλογή; Εγώ για παράδειγμα ακούω ένα vibe στα χνάρια των Warning…

Το να συγκρίνουν τη μουσική των Arð με εκείνη των Warning είναι τιμή μου, ευχαριστώ. Για να είμαι ειλικρινής, οι αρχικές επιρροές μου όταν αποφάσιζα να αρχίσω όλο αυτό ήταν δύο συγκροτήματα που, ίσως, μπορείς να τα αποκαλέσεις doom-οειδή, κυρίως στις ατμόσφαιρές τους παρά στον ήχο τους. Πρόκειται για τους Tenhi και τους Kauan. Είμαι μεγάλος οπαδός και των δύο. Αν κάποιος αναγνώστης αυτής της συνέντευξης δεν τους ξέρει, θα πρότεινα να ξεκινήσει με το "Maaäet" των Tenhi και το "Sorni Nai" των Kauan (Σημ.: Αμφότερα μεγάλες δισκάρες). Και τα δύο έχουν τεράστιο συναισθηματικό φορτίο και τρομερές ατμόσφαιρες.

Έχεις κανένα νέο δίσκο σε αυτά τα μονοπάτια που σου άρεσε;

Υπάρχει πάντα τόση υπέροχη μουσική που κυκλοφορεί που είναι αδύνατο να συμβαδίσεις μαζί της και πραγματικά να αισθανθείς ότι ξέρεις πραγματικά τους δίσκους που θες να ανακαλύψεις. Σίγουρα, όμως, μπορώ να απαριθμήσω μερικά τέτοια άλμπουμ που αξίζουν τα καλά μας λόγια: To "Ultracrepidarian" των TodoMal, το "Time Turns Eternal" των Dream Unending, το "Carnal Confessions" των Fvneral Fvkk (μην τους αποπαίρνετε από το όνομά τους, είναι ένας από τους αγαπημένους μου doom δίσκους των τελευταίων ετών!), το "Misery Wizard" των Pilgrim και το "The Incubus Of Karma" των Mournful Congregation.

Σ’ αυτούς τους doom και doom-οειδείς ήχους, αν παρατηρήσεις, η θεματολογία γύρω από τις θρησκείες και τον Χριστιανισμό, ειδικότερα, είναι πολύ συχνή. Ακόμα και στο δικό σας άλμπουμ... Το διάλεξες για την πνευματικότητα που αποπνέει ή είναι κάτι περισσότερο για σένα;

Ο δίσκος δεν είναι θρησκευτικός υπό καμία έννοια. Οι Χριστιανοί θεωρούν τη μεταφορά και την προστασία των λειψάνων του St. Cuthbert ως μια πράξη ύψιστης αφοσίωσης. Στην πραγματικότητα, κάνουν ετήσια αναπαράσταση του προσκυνήματος του St. Cuthbert μέχρι και σήμερα. Ωστόσο, εγώ ήθελα να παρουσιάσω μια εναλλακτική οπτική της ιστορίας: μήπως το να προστατεύουν τον Cuthbert δεν ήταν ευλογία, τελικά; Μήπως ήταν κατάρα στην πραγματικότητα; Επιλέξαμε αυτό το θέμα διότι είναι εμβληματικό για την ιστορία της Νορθουμβρίας και οι Arð πάντα θα την εκπροσωπούν με τον έναν τρόπο ή τον άλλο. Φυσικά, το γεγονός ότι πρόκειται για μια περιπέτεια μοναχών που περιφέρονται στην επαρχεία για διακόσια χρόνια με το φέρετρο ενός νεκρού αγίου το κάνει ιδανικό για έναν doom δίσκο!

Hail στην ελληνική σκηνή! Είμαι τεράστιος οπαδός των Rotting Christ, Dead Congregation, Acherontas και Kawir

Ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία του δίσκου είναι οι στοιχειωτικές μελωδίες του πιάνου, σαν αυτή στο "Raise Then The Incorrupt Body". Ωστόσο, είναι η ενορχήστρωση αυτή που τις κάνει να ξεχωρίζουν. Τελικά, πόσο εύκολο είναι να παίζεις σχεδόν τα πάντα μόνος σου; Χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια;

Είμαι πρώτα και πάνω απ’ όλα πιανίστας. Οπότε, από εκεί ξεκινούν όλα τα τραγούδια. Εκεί αισθάνομαι πιο άνετα. Πάντα ξεκινάω ηχογραφώντας πολλούς αυτοσχεδιασμούς. Αυτή η διαδικασία κρατάει συχνά πολλούς μήνες και πρόκειται για αμιγώς σόλο πιάνο. Όταν έρχεται η ώρα να συνθέσω «πραγματικά», τότε πρέπει να ενώσω τα σημεία από αυτές τις ηχογραφήσεις που ξεχωρίζουν περισσότερο και αξίζουν να αναπτυχθούν. Έπειτα, βάζω από πάνω τους τα υπόλοιπα όργανα και τη φωνή, ένα προς ένα. Σίγουρα, παίρνει αρκετό χρόνο να τα κάνεις ντέμο με αυτόν τον τρόπο, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος που μπορώ να δουλέψω. Συχνά αντιλαμβάνομαι πως άπαξ και μια σύνθεση έχει αρχίσει να σχηματίζεται, δεν μπορώ με τίποτα να σταματήσω, μέχρις ότου τελειώσω το τραγούδι έτσι όπως το έχω στο μυαλό μου. Πρέπει να συνεχίζω να προσθέτω επίπεδα μουσικής, πριν τα ξεχάσω όλα!

Έχεις PhD στη φιλοσοφία, στο θέμα «Εθνική Ταυτότητα στο Heavy Metal της Βόρειας και Ανατολικής Ευρώπης». Αυτό είναι ένα trivia που σου ...κολλάει. Πες μας μερικά καλά και μερικά κακά παραδείγματα αυτού.

Δεν θα ήθελα να αποκαλέσω τον τρόπο που άλλοι μουσικοί εκφράζουν την καταγωγή τους «καλό» ή «κακό». Παρόλα αυτά, μπορώ σίγουρα να προτείνω μερικές εξαιρετικές μπάντες που έχουν αυτό το στοιχείο στη μουσική τους. Μιλάμε για τους Drudkh, Windir, Falkenbach, Oakenshield, Wodensthrone, Wolcensmen, Primordial, Skyforger, Metsatoll, Conc An Tursa… Θα μπορούσα να συνεχίσω να λέω ονόματα όλη μέρα!

Πες μας πέντε δίσκους που άκουγες πρόσφατα, ανεξαρτήτως ύφους.

Το "Arctic Thunder" των Darkthrone, το "Memoria Vetusta I: Fathers Of The Icy Age" των Blut Aus Nord, το ομώνυμο των Borknagar, το "The Long Defeat" των Deathspell Omega και το "Tectonics" των Precambrian.

Τι να περιμένουμε από τους Arð στο μέλλον; Θα γίνετε «κανονική» μπάντα με την οποία θα ασχολείσαι όταν δεν είσαι απασχολημένος με τους Winterfylleth; Επίσης, θα ήταν οι συναυλίες στον ορίζοντα για σένα;

Υπάρχει, σίγουρα, μέλλον για τους Arð, όσον αφορά την πρόθεση να κυκλοφορήσουμε κι άλλα άλμπουμ. Ωστόσο, δεν νομίζω να τους θεωρούσα ποτέ κανονικό συγκρότημα, καθότι είναι περισσότερο η προσωπική μου μουσική διέξοδος. Μ’ αρέσει να έχω την άνεση να φέρνω διαφορετικούς guest μουσικούς όπως τους χρειάζομαι. Παρεμπιπτόντως, οι ρόλοι των Dan (Capp), Callum (Cox) και Jo (Quail) στον δίσκο ήταν ανεκτίμητοι. Αν μπορούσα να τους έχω ξανά σε επόμενους δίσκους θα ήταν τέλειο.Τώρα, όσον αφορά τα live, ποτέ δεν ήταν σκοπός των Arð να περιοδεύσουν. Είναι κυρίως στούντιο μπάντα. Αλλά, αν έρθουν ποτέ ευκαιρίες με τη σωστή ατμόσφαιρα στον σωστό χώρο, τότε υπάρχει σίγουρα η πιθανότητα για μερικές cool ανεξάρτητες εμφανίσεις.

Τα τελευταία λόγια σου ανήκουν, για να απευθυνθείς στους Έλληνες που ακούν τη μουσική σου.

Hail στην ελληνική μεταλλική σκηνή! Είμαι τεράστιος οπαδός συγκροτημάτων όπως οι Rotting Christ, Dead Congregation, Acherontas και Kawir. Υπάρχει κάτι απόλυτα χαρακτηριστικό και ξεχωριστό στην ατμόσφαιρα των ελληνικών μπαντών και το λατρεύω! Ευχαριστώ από τη μεριά μου για το ενδιαφέρον για τη μουσική των Arð. Βουτήξτε μέσα στην ιστορία. Είναι ένας δίσκος που φτιάχτηκε με σκοπό να είναι μια γενικότερη εμπειρία.