ΣΟΚ!!!!! Δεν θα πιστέψετε αυτό που έγραψε το Rocking.gr για τους...

Η γενιά των κεφαλαίων χαρακτήρων και των πέντε θαυμαστικών αξίζει την αγάπη μας

Από τον Μάνο Πατεράκη, 12/06/2015 @ 10:16
Σε περασμένο Footnotes, εκείνο όπου έκραζα τους μεταλλάδες στον τίτλο και ολάκερη την κενωνία στο κυρίως άρθρο, σας είχα υποσχεθεί ότι θα μιλήσω για «τη γενιά των κεφαλαίων χαρακτήρων και των πέντε θαυμαστικών», ένα νέο είδος ανθρώπου που έχει βρει δίοδο μέσω των οπτικών ινών του διαδικτύου στις οθόνες μας. Δεν το ξέχασα.

«Μια ολόκληρη λεγεώνα ανθρώπων που δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα να συγκεντρωθεί και να διαβάσει κείμενο άνω της μισής παραγράφου...»

Αυτή η νέα εξέλιξη του homo sapiens διαδίδεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και δίνει διέξοδο σε μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας να εκφραστεί, να ενημερωθεί, να επικοινωνήσει, να ξεσπάσει, να γίνει κοινωνός των δικών του ιδανικών. Γιατί, την ίδια στιγμή που εσύ βρίσκεσαι εδώ και διαβάζεις ένα άρθρο με μέδουσες στο εξώφυλλο (προβληματίσου), δύο χιλιάδες συν-ψηφοφόροι σου μέσα σε μια ώρα κάνουν like σε ένα πιξελιασμένο quote στη σελίδα του David Avramidis ότι «μας θέλετε γυναίκες & όχι γυναικούλες... ε λοιπόν σας θέλουμε άντρες & όχι μαλάκες». Σοβαρά.

Και αν θεωρούσαμε πρόβλημα το παιχνίδι των εντυπώσεων, μέσω της εικόνας της τηλεόρασης και των περιορισμένων χρόνων των πάνελ, δεν μπορούμε παρά να αγαπήσουμε το παρόν και την ...ενημέρωση σε τίτλους. Αν το αναλογιστείς, είναι αναπόφευκτη η σημερινή κατάληξη. Μια ολόκληρη λεγεώνα ανθρώπων που δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα να συγκεντρωθεί και να διαβάσει κείμενο άνω της μισής παραγράφου ουδέποτε στη ζωή της, είναι λογικό να βρίσκει τη Γη της Επαγγελίας σε μια φωτεινή εφημερίδα όπου αρκεί να διαβάσεις πέντε τίτλους για να έχεις άποψη για τα φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας, για τα οποία θα κληθείς να συζητήσεις.

«Απλά, είναι πιο φασαριόζοι και φαίνονται περισσότερο. Οι σοβαροί σχολιάζουν από μέσα τους. Ίσως.»

Και τα δεκάδες, εκατοντάδες «ενημερωτικά» site δεν θα παραλείψουν να μπουν με τα μούτρα στον λασπότοπο του παιχνιδιού. Υπερμεγέθεις τίτλοι, για να χωρέσει μέσα και το σχόλιο ρε παιδιά, πολλά θαυμαστικά, ερωτηματικά, κεφαλαία γράμματα και ένα λούνα παρκ βαρύγδουπων, επιβλητικών εκφράσεων για να σου γουρλώσουν τα μάτια.

Φυσικά, από κάτω, στα σχόλια, οι συνομιλητές τους βρίσκονται ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος. Δεν μπορείς να καταλάβεις ποιος εκπαίδευσε ποιόν. Δεν γνωρίζεις ποιος είναι αντικατοπτρισμός ποιανού και όσο ψάχνεις να βρεις την άκρη του κουβαριού τόσο τυλίγεσαι μέσα του. Ώρες-ώρες πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να με πείσει ότι αυτοί δεν αποτελούν το 80% του κόσμου εκεί έξω, όπως βλέπουμε στο internet. Απλά, είναι πιο φασαριόζοι και φαίνονται περισσότερο. Τους ξεβράζει το κύμα του wi-fi. Οι σοβαροί σχολιάζουν από μέσα τους. Ίσως.

«Πιστεύω ότι έχουμε περισσότερους αναγνώστες που γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ ενυπόγραφου άρθρου και ανυπόγραφης αναπαραγωγής είδησης»

Όλα αυτά έχουν φτάσει μέχρι και το δικό μας το χωριό της μουσικής δημοσιογραφίας, λίγο ή πολύ. Έχω έτοιμα τα παραδείγματα του «πολύ», αλλά θα ήταν αντιδεοντολογικό να κατονομάσω. Ίσως, σε κάποια από τις ραδιοφωνικές μου εκπομπές, σε ανυποψίαστο χρόνο. Ωστόσο, πραγματικά, είμαστε σε καλύτερη μοίρα ως μουσική δημοσιογραφία, παρ' όλα τα στραβά μας και τα ανάποδά μας. Σαν «κλάδος», πιστεύω ότι έχουμε περισσότερους αναγνώστες που γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ ενυπόγραφου άρθρου και ανυπόγραφης αναπαραγωγής είδησης, έστω και αν υπάρχουν σποραδικά σχόλια που επιμένουν για το αντίθετο.

Και, για να κλείσουμε, καλά όλα τα παραπάνω. Μπορώ να τα χωνέψω. Λίγο mind training θέλει, που λεν' και έξω. Μπορώ να ανεχτώ τα πέντε θαυμαστικά, ακόμα και τα έξι αγγλικά ερωτηματικά. Ας είναι γαλαντόμοι στα σημεία στίξης τους. Αυτά τα δύσμοιρα τα αποσιωπητικά, μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί τα σταματάνε στις δύο τελείες;

Footnotes

♠ Από το περασμένο άρθρο μέχρι σήμερα, πέρασε κοτζάμ Rockwave και Plissken χωρίς να πω τίποτα. Για Black Keys, να δηλώσω πως πέρασα καλά. Τα πάντα είναι θέμα προσδοκιών. Ήταν όπως τους περίμενα, ο κόσμος είχε παλμό, οπότε why not? Από την άλλη, οι πολυαγαπημένοι μου Black Angels με απογοήτευσαν και, βλέποντας κόσμο να τους εκθειάζει, ίσως φταίνε οι προσδοκίες μου. Ίσως και όχι. Το Plissken, βέβαια, ανταποκρίθηκε πλήρως και ήταν για ακόμη μια φορά το ιδανικότερο φεστιβάλ της χρονιάς. Εμπορικά, πραγματικά απορώ πώς τα βγάζει πέρα. Μόνο τα μέλη των 60 συγκροτημάτων και οι προσκεκλημένοι να έκοβαν βόλτες στον χώρο, τον γέμιζαν. Λίγο μας ενδιαφέρει αυτό, φυσικά. Μακάρι να συνεχίσει την εκπληκτική του προσπάθεια. Παρεμπιπτόντως, εξαιρετικοί Trail Of Dead και Metz.

♠ Κάπου εκεί έξω ίσως και να βρείτε το φετινό "Mozaic" των Sunset In The 12th House. Στηρίχτε το. Σοπωδήποτε.

♠ «My opinion is just a point of view» που λεν' και οι Fates Warning, αλλά η αντικειμενική αλήθεια είναι μόνο μία: τι να φτουρήσει ένα φεστιβάλ σε ανοιχτό χώρο συγκρινόμενο με ένα ιδρωμένο live σε κλειστό venue να βλέπεις τη φλέβα στο κρόταφο να πάλλεται; Η μέρα με τη νύχτα. Καλές οι μεγάλες συναυλίες, αλλά μόνο για social events. Να, το 'πα. Εεε μα.....!!!!!
  • SHARE
  • TWEET