Αφιέρωμα στους Love

Την ίδια εποχή στο Los Angeles κάνει τα πρώτα του βήματα και ένα άλλο σημαντικό συγκρότημα, οι Byrds. Ο Arthur Lee παρακολουθεί μία συναυλία τους και μαγεύεται από τον τρόπο με τον οποίο οι Byrds παντρεύουν τον ήχο του Bob Dylan, και της ευρύτερης αμερικάνικης παράδοσης, με τους Beatles και αποφασίζει μαζί με τον Bryan Mclean, ο οποίος ήταν roadie των Byrds, να φτιάξουν μια μπάντα η οποία θα εξερευνήσει αυτόν τον νέο ήχο που έφερναν οι Byrds. Στο συγκρότημα έρχονται να προστεθούν οι Ken Forssi στο μπάσο, John Echols στην κιθάρα και ο Don Conka στα τύμπανα. Αρχικά η μπάντα ονομάστηκε Grass Roots αλλά λόγω της ύπαρξης ενός άλλου συγκροτήματος με το ίδιο όνομα, το group πήρε το όνομα Love, ένω την ίδια εποχή ο Don Conka φεύγει από τη μπάντα, ουσιαστικά απολύεται, και τη θέση του παίρνει ο Alban "Snoopy" Pfisterer. Με αυτή τη σύνθεση οι Love αρχίζουν να κάνουν ζωντανές εμφανίσεις στο L.A και γίνονται η μόνιμη μπάντα του Bido Lito's στο Hollywood, αρχίζοντας να συγκεντρώνουν ένα μεγάλο κοινό γύρω τους λόγω των πολύ καλών εμφανίσεων τους.

Παράλληλα, η δισκογραφική εταιρία Electra στην προσπάθεια της να ξεφύγει από τον χαρακτηρισμό της folk εταιρίας και να ανοιχτεί σε πιο rock συγκροτήματα, στέλνει μουσικούς παραγωγούς στα club για να ανακαλύψουν νέα ταλέντα τα οποία θα πλαισιώσουν τον κατάλογο της. Έτσι ο πρόεδρος της Electra Jack Holzman βλέπει τους Love στο Bido Lito's και κλείνει συμβόλαιο μαζί τους. Για την ιστορία, να πούμε ότι ο Arthur Lee ήταν αυτός που παρότρυνε τον Jack Holzman να υπογράψει συμβόλαιο με τους Doors.

Έτσι οι Love με δισκογραφικό συμβόλαιο στο χέρι μπαίνουν στο Sunset Sound Recorders Studio του Ηollywood στο τέλος του 1965 για να ηχογραφήσουν το ντεμπούτο album τους το οποίο κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 1966 και έφερε το όνομα τους. Ο δίσκος ήταν ένα πολύ δυνατό ντεμπούτο, πολύ κοντά στον ήχο των Byrds, αλλά σαφώς πιο προσανατολισμένο προς την Βρετανική σκηνή. Το "Love" περιείχε το πολύ δυνατό single "My Little Red Book", διασκευή στο κομμάτι του Burt Bacharach, που έγινε γνωστό από τη φωνή του Tom Jones (και έκανε μικρή επιτυχία), ενώ το "Signed D.C", αναφορά στον Don Conka, παιζόταν συχνά από τα ραδιόφωνα. Το ντεμπούτο album των Love, βοηθούμενο από τα δύο προαναφερθέντα κομμάτια, κατάφερε να πουλήσει 100.000 αντίτυπα τον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας του.

Τον Ιούνιο του 1966 οι Love μπαίνουν στο studio για να ηχογραφήσουν το επόμενο single τους με τίτλο "Seven & Seven Is". Το κομμάτι είναι γραμμένο από τον Arthur Lee και οι στίχοι του μεταφέρουν εικόνες από την παιδική του ηλικία και την οικογενειακή του ζωή. Το κομμάτι αρχικά ήταν γραμμένο στο ύφος του Bob Dylan, μετά όμως από την προσθήκη της σκληρής γραμμής του μπάσου από τον Ken Forssi και της φαζαρισμένης σερφάδικης κιθάρας του John Echols, το κομμάτι μετετράπη σε μια ηλεκτρική καταιγίδα, προάγγελο του τι θα συμβεί τα επόμενα χρόνια στον ευρύτερο χώρο του rock. Το "Seven & Seven Is" κατάφερε τον Ιούλιο του 1966 να φτάσει στο #33 των αμερικανικών επιτυχιών και είναι η τελευταία φορά που τη θέση του παραγωγού των Love κατέχει ο Jack Holzman.

Οι Love επηρεασμένοι από τον ήχο του John Coltrane, ο οποίος επηρέασε πολλά rock και ψυχεδελικά group της εποχής, θέλουν με την επόμενη δουλειά τους να παντρέψουν το rock με jazz φόρμες. Έτσι για τις ανάγκες του δίσκου, δύο νέα μέλη μπαίνουν στη μπάντα: ο πνευστός Tjay Cantrelli και ο drummer Michael Stuart που παίρνει τη θέση του Alban "Snoopy" Pfisterer, ο οποίος περνάει στα πλήκτρα. Στη θέση του παραγωγού έρχεται ένας νεαρός, ο Paul Rothchild, γνωστός και για τις παραγωγές του στους Doors, ο οποίος μόλις είχε αποφυλακιστεί έπειτα από ποινή για κατοχή μαριχουάνας, και οι ηχογραφήσεις ξεκινούν στα studio της RCA, όπου την ίδια εποχή ηχογραφούσαν και οι Doors. Αποτέλεσμα αυτών των ηχογραφήσεων είναι το "Da Capo" το οποίο αποτέλεσε μία πρωτοπορία για την εποχή του, έχοντας ίσες δόσεις από jazz, blues και rock στοιχεία. Από το jazz rock του "Stephanie Knows Who", που γράφτηκε για μια κοπέλα η οποία πήγαινε και ερχόταν μεταξύ των Lee και Mclean, ως το δεκαεννιάλεπτο "free-form" τζαμάρισμα του "Revelations" όπου κλείνει το δίσκο, οι Love κάνουν ένα ηχητικό ταξίδι ανάμεσα στη lounge-latin αισθητική του "Que Vida" -το οποίο κυκλοφόρησε σε single χωρίς να γνωρίσει ιδιαίτερη επιτυχία και πλέον είναι το πιο σπάνιο single της Electra-, την pop πολυχρωμία του "Orange Skies", την ώμη δύναμη του "Seven & Seven Is", τις μυστήριες μελωδίες του "The Castle" και την ψυχεδέλεια του “She Comes In Colours”.

Να μείνουμε όμως λίγο στο "Revelations" που αποτελεί το πρώτο κομμάτι στην ιστορία του rock, το οποίο καταλαμβάνει μια ολόκληρη πλευρά δίσκου. Το κομμάτι αρχικά λεγόταν "Muddy Waters" και ήταν ένα τζαμάρισμα που έκαναν στη σκηνή οι Love, κατά το οποίο ένας-ένας αποχώρουσαν από τη σκηνή μετά το solo του, αφήνοντας μόνο στο τέλος τον drummer να σολάρει και έπειτα ένα-ένα τα μέλη του συγκροτήματος να επιστρέφουν στη σκηνή. Την παραπάνω ιδέα οι Love την είχαν συλλάβει από τις εμφανίσεις του John Coltrane με τη μπάντα του και την χρησιμοποίησαν από τη μία σαν show και από την άλλη για να μπορούν να κάνουν ένα μικρό διάλειμμα κατά τη διάρκεια των συναυλιών. Σύμφωνα με δηλώσεις του John Echols, η studio εκτέλεση που υπάρχει στο δίσκο δε μπορεί να μεταφέρει ούτε στο ελάχιστο την τραχύτητα και τον ενθουσιασμό της ζωντανής εκτέλεσης του "Revelations".

Το 1967 είναι η χρονιά όπου κυκλοφορούν το "Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band" οι Βeatles και το "Pet Sounds" οι Beach Boys, δύο δίσκοι που έμελλε να αλλάξουν την πορεία της rock. Στον απόηχο αυτών των δίσκων κυκλοφορεί και το "Forever Changes", το αριστούργημα των Love και σίγουρα ένας από τους πλέον επιδραστικούς δίσκους στην ιστορία της rock μουσικής.

Τα πράγματα όμως δεν ήταν και τόσο καλά για τους Love. Ο Alban "Snoopy" Pfisterer απολύεται από τη μπάντα ενώ ο Tjay Cantrelli αποχωρεί. Τα μέλη των Love έχουν αποξενωθεί μεταξύ τους. Η αιτία; Το χρήμα. Όπως λέει ο Arthur Lee, το χρήμα είχε διαφθείρει τη μπάντα και τα μέλη της δεν είχαν πλέον τον ίδιο ενθουσιασμό. Δεν ήταν πλέον τα παιδιά που ενεργοποιούνταν από την αγάπη τους για τη μουσική. Έτσι, μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα, αποκομμένος από το group και με την ιδέα ότι θα πεθάνει εκείνο τον καιρό και πως αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια, ο Lee αρχίζει να δουλεύει τα κομμάτια του "Forever Changes". Ο Lee επιθυμεί τα κομμάτια του δίσκου να είναι κατά βάση ακουστικά ή όπως έλεγε "να μπορούν να παιχτούν ζωντανά στο σαλόνι του ακροατή".

Οι ηχογραφήσεις του δίσκου έγιναν στο Sunset Sound Recorders του Hollywood το καλοκαίρι του 1967. Την παραγωγή του δίσκου ήταν να κάνει αρχικά ο Neil Young που εκείνο τον καιρό ηχογραφούσε στο ίδιο studio με το συγκρότημα του, τους Buffalo Springfield, όμως κάποια προσωπικά προβλήματα τον εμπόδισαν, αν και υπάρχει η φήμη ότι έχει βάλει το χεράκι του στο "The Daily Planet". Τελικά την παραγωγή του δίσκου ανέλαβε ο Arthur Lee με τον Bruce Botnick, ενώ κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων τα μέλη άρχισαν να έρχονται πιο κοντά και πάλι.

Είναι πάντως μοναδικός ο πλούτος του "Forever Changes", τόσο μουσικά, όσο και στυλιστικά . Τραγούδια που φλερτάρουν με το flamenco, folk-rock, μπαλάντες και baroque ενορχηστρώσεις μεταφέρουν άλλωτε είκονες ελπίδας, χαράς, αγωνίας και άλλωτε απογοήτευσης. Όλα όσα δηλαδή υπήρχαν και προβλημάτιζαν το Arthur Lee τις τελευταίες, όπως πίστευε, στιγμές της ζωής του. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1967 και δυστυχώς έφτασε μέχρι το #154 του πίνακα των επιτυχίων. Απογοητευμένοι από τη χλιαρή υποδοχή που είχε το "Forever Changes" από το κοινό, διαλύονται. Βέβαια η ιστορία δικαίωσε το "Forever Changes" και αυτό φαίνεται από το ότι πολλά σύγχρονα συγκροτήματα το κατατάσσουν ως μια από τις βασικές τους επιρροές, και από τον κόσμο ο οποίος πλαισιώνει με την αγάπη και τον ενθουσιασμό του τον Arthur Lee στις συναυλίες που κάνει ακόμη και σήμερα.

Το 1968 ο Arthur Lee μαζί με τους Jay Donnellan (κιθάρα), Frank Fayad (μπάσο) και George Suranovich (τύμπανα) ξαναφτιάχνει τους Love. O καρπός τους ήταν το "Four Sail" το οποίο απομακρυνόταν από τις βρετανικές επιρροές του Lee και ο ήχος του γίνεται πιο rock. O δίσκος δεν έχει καμία τύχη και ο Lee υπογράφει στην Blue Thumb όπου το 1969 κυκλοφορεί το διπλό "Out Here" με sessions από τις ηχογραφήσεις του "Four Sail".

Το 1970 ο κιθαρίστας Jay Donnellan πηδάει από το τραίνο των Love για να πάρει τη θέση του ο Gary Rowles. O δίσκος που κυκλοφορεί ονομάζεται "False Start" και είναι ίσως η χειρότερη στιγμή στην καριέρα των Love. Βέβαια στο "False Start" περιλαμβάνεται και το κομμάτι "The Everlasting First", προϊόν της συνεργασίας του Arthur Lee με τον Jimi Hendrix, το οποίο όμως δε σώζει την κατάσταση. Φήμες θέλουν τους δύο μουσικούς να έχουν ετοιμάσει ολόκληρο δίσκο μαζί και αυτός να παραμένει ανέκδοτος. Κρίμα γιατί θα είχε ενδιαφέρον να δούμε πιο ολοκληρωμένα το τι θα συνέβαινε με το γάμο των ηλεκτρικών καταιγίδων του Hendrix και το λυρισμό του Lee.

Ο δίσκος είναι μια εμπορική αποτυχία και ο Lee το 1972 κυκλοφορεί τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο "Vindicator". Το album θυμίζει τις παλιές καλές μέρες των Love. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας o Lee ξαναφτιάχνει τους Love το 1974 μαζί με τους Melvan Whittington (κιθάρα), Robert Rozelle (μπάσο), Joe Blocker (μπάσο), John Sterling (κιθάρα) όπου και κυκλοφορούν το αδιάφορο "Reel-To-Real", ενώ το 1977 έγινε μια προσπάθεια επανένωσης μαζί με τον Brian Mclean, η οποία όμως δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.

Το ενδιαφέρον για τους Love αναζωπυρώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '80 μέσω της συλλογής "Best Of Love" που κυκλοφόρησε από τη Rhino, με αποτέλεσμα το κοινό να ανακαλύψει ξανά τους Love και το "Forever Changes" να παίρνει επιτέλους τη θέση που του αξίζει στην ιστορία της μουσικής. Βέβαια σε αυτό βοήθησε και η γενικότερη αναβίωση του garage και της ψυχεδέλειας από ένα κύμα νέων μουσικών που αναβίωσαν τiς μουσικές των '60s στις αρχές της δεκαετίας του '80. Και ενώ αναγνωρίζεται η αξία των Love, ο Arthur Lee κυκλοφορεί τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο με τίτλο το όνομα του -ίσως με αυτό τον τρόπο να ήθελε να δηλώσει ένα νέο ξεκίνημα- το 1982.

Κατά τη δεκαετία του '90 ο Lee έχει προβλήματα και το 1996, έπειτα από ένα επεισόδιο στο σπίτι του, κατηγορείται για οπλοκατοχή και οπλοχρησία και φυλακίζεται.

Το 2002 αποφυλακίζεται και αποφασίζει να ξανασχηματίσει τους Love και να αρχίσει τις περοδείες. Τον Lee πλαισίωσαν οι Baby Lemonade, οι οποίοι αποτελούνταν από τους Mike Randle (κιθάρα), Rusty Squeezebox (κιθάρα), Dave Chapple (μπάσο) και David "Daddyo" Green (τύμπανα). Οι Baby Lemonade ήταν η ιδανική περίπτωση για να γίνουν οι νέοι Love, αφού ηχητικά ήταν το alter ego τους, έστω και αν το όνομα τους το πήραν από κομμάτι του Syd Barrett. Τελικά ο χρόνος είχε αποκαταστήσει πλήρως την αξία του Arthur Lee και των Love, με αποτέλεσμα η περιοδεία να έχει τεράστια επιτυχία. Αποτέλεσμα ήταν η κυκλοφορία (το 2003) του ζωντανά ηχογραφημένου "Forever Changes Concert" στο οποίο αναπλάθεται ζωντανά η μαγική καλειδοσκοπική ατμόσφαιρα του "Forever Changes", 26 χρόνια μετά την κυκλοφορία του.

Τον τελευταίο καιρό, στην παρέα των Love προστέθηκε και ο παλιός συνεργάτης του Lee, και αυθεντικός κιθαρίστας των Love, John Echols.

· Love (1966)

· Da Capo (1967)

· Forever Changes (1967)

· Four sail (1969)

· Out Here (1969)

· False Start (1970)

· Vindicator (1972) – Arthur Lee solo

· Reel-To-Real (1974)

· Best Of Love (1980)

· Arthur Lee (1982) – Arthur Lee solo

· The Forever Changes Concert (2003)