«10+1»: Σύγχρονοι moshing ύμνοι
This is a motherfuckin' invitation
Από τους Νίκο Καταπίδη, Αντώνη Μαρίνη, 27/06/2019 @ 17:39
Το moshing είναι από εκείνα τα πράγματα που είτε τα αγαπάς, είτε τα μισείς. Δεν υπάρχει μέση λύση. Αν ακούς μουσική που συνδέεται μαζί του και το μισείς, μάλλον γέρασες. Αν το μισείς και δε νιώθεις γέρος, μάλλον γέρασες και δεν το πήρες είδηση. Σε κάθε περίπτωση, το pit είναι ένα από τα πιο ξεχωριστά τελετουργικά στη σκληρή μουσική. Είναι τέχνη, κι αν γίνει σωστά μπορεί να κάνει μια μεγάλη συναυλιακή στιγμή αξέχαστη. Αν δεν πιστεύετε εμάς, ρωτήστε κάποιον μεγάλο σοφό με εμπειρία από συναυλίες των Slayer. Κι αν το κλασικό thrash και το hardcore είναι τα πρώτα πράγματα που έρχονται κατά νου όταν μιλάμε για σπρωξίματα, η παράδοση συνεχίζεται. Με αφορμή την επίσκεψη των Lamb Of God στις 3 του Ιούλη, μαζέψαμε έντεκα από αυτά. Οι επιλογές είναι απολύτως υποκειμενικές.
+1
Slipknot - "Duality"
Album: "Vol. 3: The Subliminal Verses"
"I can't promise you'll enjoy the noise"
Σωστό και δίκαιο ξεκίνημα με Slipknot. Δεν έχουν κυκλοφορήσει πολλά τραγούδια τόσο εμβληματικά όσο το πρώτο single από τον τρίτο δίσκο της μπάντας από την Iowa αυτό τον αιώνα. Με το που ακούγονται οι εναρκτήριες λέξεις, ξέρεις τι θα ακολουθήσει. Είναι βαρύ, είναι groovy, είναι κολλητικό μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Θέλετε να το πείτε nu; Θέλετε alternative; Σε κάθε περίπτωση, είναι metal, και τα σπρωξίματα που ξεκινούν αυτόματα όποτε ακούγεται ζωντανά το κομμάτι, είναι εκεί για να το αποδείξουν. Σημείο αναφοράς.
1
In Flames - "Take This Life"
Album: "Come Clarity"
"Stay a while and breathe me in"
Συνταγή σχετικά απλή. Τουπά-τουπά στο κουπλέ, μελωδικό ρεφραίν με κοψίματα. Επιτυχία σίγουρη. Μπορεί τα τελευταία χρόνια να το έχασαν λίγο οι In Flames, αλλά το "Take This Life" αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο το πόσο συναυλιακά κομμάτια μπορούν να γράψουν, και να σε κάνουν να θες να χτυπηθείς και να τραγουδήσεις ταυτόχρονα.
2
Lamb Of God - "Redneck"
Album: "Sacrament"
"It must be easy to lose"
Η αφορμή για το εν λόγω άρθρο. Θα μπορούσαμε απλά να παραθέσουμε το εξής video. Το "Redneck" είναι ξεκάθαρα ο ορισμός του κομματιού για moshing, ένα τραγούδι για αγνό και τίμιο σπρώξιμο, κοπάνημα και χοροπήδημα. This is a motherfuckin' invitation, και αποδεχόμαστε την πρόσκληση να μπούμε με γκάζι στο pit.
3
Cancer Bats - "Hail Destroyer"
Album: "Hail Destroyer"
"Erase the comfort, erase the crutch
When given nothing we appreciate so much"
When given nothing we appreciate so much"
Η τετράδα από το Τορόντο (γεια σου ρε Kawhi) είναι μια από τις πιο προφανείς επιλογές όταν το θέμα πάει στις συναυλίες και τα σπρωξίματα. Όχι ότι δισκογραφικά υπολείπονται, αλλά επί σκηνής τα πάντα ανεβαίνουν μπόλικα σκαλιά ψηλότερα. Απλά riff, γρήγοροι ρυθμοί, σκισμένα φωνητικά, γουστόζικες θεματολογίες και τίμιο attitude. Το εισαγωγικό, ομώνυμο κομμάτι του "Hail Destroyer" έμελλε να είναι το πρώτο βήμα προς την καθιέρωση του σχήματος στον μικρόκοσμο του σύγχρονου metal κι ένα από τα καλύτερά τους. Όσοι ήταν στο αθηναϊκό fight club μερικά καλοκαίρια πίσω, ξέρουν.
4
Meshuggah - "Bleed"
Album: "Obzen"
"Chanting softly the song of depletion"
Είναι φοβερό το πόσο αδιανόητα περίπλοκο είναι το "Bleed", αλλά πώς καταφέρνει να ακούγεται τόσο groovy. Ανελέητο ποδοβολητό, μια επίθεση στα ηχητικά τύμπανα που σου ανεβάζει τους παλμούς και την αδρεναλίνη. Μπορεί να έγινε γνωστό για το ακραίο επίπεδο τεχνικής δυσκολίας που το χαρακτηρίζει, αλλά δεν παύει να ναι ένα κομμάτι που εξυψώνεται σε live περιβάλλον και βγάζει από τον καθένα τα πιο ζωώδη ένστικτα.
5
The Dillinger Escape Plan - "Farewell, Mona Lisa"
Album: "Option Paralysis"
"Don't you ever try to be more than you were destined for"
Τα τελευταία δύο χρόνια δημιουργήθηκε μια μεγάλη τρύπα στην σκληρή μουσική. Η παρέα των Weinman, Puciato και των υπόλοιπων δεν ήταν απλά ένα πολύ καλό συγκρότημα. Ήταν ένα από τα σημαντικότερα και πιο ιδιαίτερα της γενιάς τους. Άνοιξαν πολλά αυτιά, πολλά μυαλά, και κάμποσες από τις μύτες εκείνων είχαν την τύχη να τους δουν από κοντά. Έδειξαν σε ολόκληρο τον κόσμο ότι οι κανόνες υπάρχουν για να σπάνε. Αν χρειάζεται ένα μανιφέστο, αυτό υπάρχει κρυμμένο ανάμεσα στις παρανοϊκές γραμμές και τα αλλεπάλληλα γυρίσματα του εισαγωγικού κομματιού του "Option Paralysis".
6
Parkway Drive - "Sleepwalker"
Album: "Deep Blue"
"Not one more step in the name of progress
In the name of blind ambition"
In the name of blind ambition"
Το 99% της δισκογραφίας του κουιντέτου από το Byron Bay έχει όλα όσα χρειάζονται για να δημιουργήσει mosh pit από το πουθενά. Οι πρώτες δουλειές τους ταιριάζουν γάντι για μικρά κλαμπ, με στριμωξίδι και τους τοίχους να στάζουν ιδρώτα. Περίπου όπως πρέπει να ήταν το 2008 στο Underworld. Στα πιο πρόσφατα υπάρχουν αρκετά hooks για να γεμίζουν μεγαλύτερα venues και να τα κάνουν να πηγαίνουν πάνω-κάτω με χαρακτηριστική ευκολία. Όπως ήταν στο Piraeus Academy δηλαδή. Το "Deep Blue" στέκεται περήφανα ανάμεσα στις δύο περιόδους, όντας πολύ μεγάλο για το underground, πολύ in-your-face για το ευρύ κοινό, αλλά υπερβολικά απολαυστικό απ' όποια σκοπιά κι αν το κοιτάξει κανείς.
7
Architects - "These Colours Don't Run"
Album: "Daybreaker"
"These streets aren't paved with gold
Don't believe everything that you're told"
Don't believe everything that you're told"
Βρες και διάλεξε κομμάτι για χαμό από τους Architects. Ένα κι ένα είναι, ας μην κοροϊδευόμαστε. Το στανταράκι των σετ τους όμως εδώ και τόσα χρόνια είναι το "These Colours Don’t Run", που με το που ξεκινάει σε κάνει να θες να χοροπηδήσεις. Λίγο οι στίχοι που βγάζουν τόση οργή, λίγο ο ρυθμός του και το breakdown που έρχεται να τα ισοπεδώσει όλα, φτιάχνουν μια συνταγή για επικό moshing.
8
Gojira - "L'Enfant Sauvage"
Album: "L'Enfant Sauvage"
"What lays inside of us won't last forever"
Όποιοι ήταν στο Rockwave το 2017, φαντάζομαι έχουν ακόμη φρέσκια την ανάμνηση του οδοστρωτήρα που λέγεται Gojira. Το "L’Enfant Sauvage" ανήκει ξεκάθαρα στην αφρόκρεμα της δισκογραφίας τους, ενώ καταφέρνει με ένα μοναδικό τρόπο να προκαλέσει ταυτόχρονα μια έκρηξη ενέργειας, αλλά και συναισθηματισμού. Ένα φαινομενικά απλό riff μπορεί να σπείρει τον όλεθρο, και οι Gojira διδάσκουν το πως.
9
Bring Me The Horizon - "Shadow Moses"
Album: "Sempiternal"
"Will we ever see the end?"
Μπορεί οι Bring Me The Horizon να «φλώρεψαν», ωστόσο δε μπορούμε να αγνοήσουμε πως πολλά τραγούδια τους είναι φτιαγμένα για κοπάνημα. Το "Shadow Moses" ξεχωρίζει, συνδυάζοντας την (χαμένη πλέον) μεταλλική ακρότητα με τη μεταγενέστερη μελωδικότητά τους και το υπερπιασάρικο ρεφραίν. Σαν να γράφτηκε με το μυαλό στα live, η μπάντα να αβαντάρει τον κόσμο στα "we’re going nowhere" και "this is sempiternal", και ο χαμός στα pits μόνο δεδομένος μπορεί να είναι.
10
Jinjer - "Sit Stay Roll Over"
Album: "King Of Everything"
"No breath for those who dare to disagree"
Τα είπαμε πρόσφατα για "Micro", και θα συνεχίσουμε να το φωνάζουμε όσο η παρέα από την Ουκρανία συνεχίσει το βιολί της με τόση έμπνευση και τόσο νεύρο: πιστέψτε το hype. Οι Jinjer καταφέρνουν να ισορροπήσουν ανάμεσα στις μεγάλες μελωδίες, την τεχνική αρτιότητα και το πραγματικά heavy στήσιμο. Το γεγονός ότι στιχουργικά ξεφεύγουν από τις συνήθεις metal κοινοτοπίες είναι κάτι πρόσθετο. Το ότι έχουν τα φόντα για να μιλήσουν σε κοινό από πολλούς διαφορετικούς (όχι απαραίτητα μόνο σχετικούς με rock) κύκλους, παρομοίως. Το "Sit Stay Roll Over" δεν είναι το κομμάτι που θα πείσει κάποιον περαστικό, αλλά το break του είναι κομμένο και ραμμένο για τα pits.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
