«10»: Doom Metal Ερμηνευτές

Τραγουδιστές κι ερμηνείες που θα μείνουν στον χρόνο, κομμένες από τα κλαδιά ενός άτυπου γενεαλογικού δέντρου

Από τους Γιώργο Ζαρκαδούλα, Θοδωρή Ξουρίδα, 22/01/2014 @ 14:04
Είναι κάποιες φορές που δεν χρειάζεται αφορμή για την συγγραφή ενός άρθρου, καλή ώρα. Το Doom Metal το αγαπάμε ως site, και δη το παραδοσιακό, αρκεί να ρίξετε μια ματιά στα καλύτερα albums που ψηφίσαμε το 2008. Περασμένα μεγαλεία να τα θυμάσαι και να χαίρεσαι δηλαδή, αλλά πέραν τούτου, το συγκεκριμένο μεταλλικό ιδίωμα έχει αρκετούς φανατικούς ακροατές και θαμώνες συναυλιών, κυρίως όμως έχει ερμηνευτές και συνθέσεις με διαχρονικό χαρακτήρα.

Ορισμένοι από αυτούς έχουν ήδη γίνει μύθοι και cult περσόνες κι είναι ακόμα ζωντανοί, οπότε αναλογιστείτε την επιρροή που έχουν ασκήσει όλα αυτά τα χρόνια. Το άλλο αξιοσημείωτο που προέκυψε ως μη ηθελημένο αποτέλεσμα έπειτα από την συγγραφή του άρθρου, είναι η σχέση που έχουν οι περισσότεροι μεταξύ τους, οπότε έχουμε να κάνουμε με ένα άτυπο γενεαλογικό δέντρο, στα κλαδιά του οποίου κρέμονται αυτοί κι άλλο τόσοι. Για να το σκαρφαλώσουμε λοιπόν με αλφαβητική σειρά...

 
10   Scott Weinrich (Wino)
 

Είναι ο δια βίου πρόεδρος του Doom Metal 15μελούς κι αν αυτό ήταν ποδοσφαιρική ομάδα, θα ήταν η Auxerre κι ο Wino ο αντίστοιχος Guy Roux. Βρίσκεται στην πιάτσα από το 1976 χωρίς διακοπές, δισκογραφεί μέχρι και σήμερα από αξιόλογες έως καταπληκτικές δουλειές με all star αλλά και underground συνεργασίες και βασικά είναι ένα ζωντανό τοτέμ. Δεν υπάρχει νόημα να απαριθμήσουμε έργα και ημέρες του γιατί θα χαθεί η μπάλα, θα σταθούμε όμως στους The Obsessed μιας και το Saint Vitus κεφάλαιο είναι δουλειά αλλουνού. Μαζί τους κυκλοφόρησε τρεις δίσκους, με τον πρώτο να «γράφει» 1990 έπειτα από 14 χρόνια ύπαρξης και πλήρης αφοσίωσης στους Black Sabbath. Το τι έχει τραγουδήσει με τα μετέπειτα σχήματα, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο που κάποια στιγμή θα βρει τον χώρο του εδώ, οπότε προς το παρόν ας αρκεστούμε στην αρχή του.

Προτεινόμενος δίσκος: "Lunar Womb"

Αγαπημένη ερμηνεία: "Streetside"

Γ.Ζ.
 


 
9   Eric Wagner
 

Ή αλλιώς η φωνή που θα χαρακτηρίζει για πάντα τους Trouble, με την ίδια ένταση που τους χαρακτηρίζει το απόλυτο κιθαριστικό δίδυμο των Wartell / Franklin. Είτε ακούμε τα ιστορικά τρία άλμπουμ των 80s που συνδιαμόρφωσαν το doom metal, είτε τα περισσότερο heavy rock άλμπουμ των 90s, είτε ακόμη και το "Simple Mind Condition" του 2007, διαπιστώνουμε πως η μοναδική χροιά του τραγουδιστή που με την ίδια άνεση κράδαινε την ρομφαία της εκδίκησης, μπορούσε να ροκάρει όπως οι παλιοί και ήξερε στα χαμηλά του πως να κάνει ακόμη και τα τσιμέντα να κλαίνε από μέσα τους δεν μπορεί να αναπαραχθεί από κανέναν. Οι Trouble λοιπόν δεν μπόρεσαν σε καμία περίπτωση να βρουν άξιο αντικαταστάτη και ο ίδιος ο Wagner, με την εξαίρεση ίσως του "In The Mushroom" των Lid, δεν κατάφερε να κάνει κάτι αξιόλογο εκτός Trouble. Που είναι ο Wagner οέο;

Προτεινόμενος δίσκος: "Psalm 9"

Αγαπημένη ερμηνεία: "Run To The Light"

Θ.Ξ.
 


 
8   Scott Reagers
 

Ο Scott Reagers είναι πιθανότατα ο ερμηνευτής με την μικρότερο βιογραφικό ανάμεσα στους υπόλοιπους συναδέλφους του που παρουσιάζονται εδώ, η σημασία ωστόσο των δίσκων στους οποίους τραγούδησε σε συνδυασμό με τις παρανοϊκές και επιβλητικές ερμηνείες του τον κατατάσσουν αναμφισβήτητα στους πιο σημαντικούς και αγαπημένους. Παρέα με τους Chandler, Adams και Acosta από το ξεκίνημα των Saint Vitus στα τέλη των 70s υπό το όνομα Tyrant, τραγούδησε στα "Saint Vitus", "Hallow's Victim" και "The Walking Dead" (EP), και έκτοτε πέρασε στην αφήνεια, με μοναδική εξαίρεση την επαναφορά του για το "Die Healing" του 1995. Διεγερτικά που χρησιμοποιούσε όσο έδρασε: μαγεία (λευκή η μαύρη), ταινίες τρόμου, ουσίες, ψυχεδέλεια, Jim Morrison και Doors. Οι φανατικοί να τσεκάρουν oπωσδήποτε το live άλμπουμ "Marbles In The Moshpit" και το αντίστοιχο DVD στην επανέκδοση του "The Walking Dead".

Προτεινόμενος δίσκος: "Saint Vitus"

Αγαπημένη ερμηνεία: "White Magic / Black Magic"

Θ.Ξ.
 


 
7   Messiah Marcolin
 

Οι Candlemass είναι ένα από τα κορυφαία doom metal συγκροτήματα όλων των εποχών και ο ευτραφής καλόγερος Messiah Marcolin θα είναι για πάντα ο τραγουδιστής που έχει συνδέσει τη φωνή του με τις σπουδαιότερα στιγμές τους. Οι παθιασμένες οπερετικές ερμηνείες του και η φοβερή του συναυλιακή του απόδοση πιστοποιούν του λόγου το αληθές, ενώ η πορεία των Candlemass χωρίς τον Messiah και ιδιαίτερα του Μessiah εκτός Candlemass (Mercy, Memento Mori) δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης: Η κορυφαία λοιπόν περίοδος της καριέρας του συγκροτήματος ήταν αναμφισβήτητα η τετραετία 1987-1990 με την κυκλοφορία των "Nightfall", "Ancient Dreams", "Tales Of Creation" και "Live", ενώ η πολυπόθητη επανένωση του 2002 και η κυκλοφορία του "Candlemass" το 2005 ήταν που επανέφεραν τους Candlemass στην πρώτη γραμμή. Και φυσικά δεν θα πούμε όχι σε μία ακόμη επιστροφή του Μεσσία, με όποιον τρόπο και αν το επιλέξει ο ίδιος.

Προτεινόμενος δίσκος: "Nightfall"

Αγαπημένη ερμηνεία: "Samarithan"

Θ.Ξ.
 


 
6   Robert Lowe
 

Έχει ακούσει διάφορα το στρουμπουλό αγόρι μας τα τελευταία χρόνια και δεν θα με εκπλήξει αν πάρει μεταγραφή στην Levante. Πριν συμβούν όμως τα όποια πρόσφατα ευτράπελα, ο -οπερετικών προδιαγραφών- Robert Lowe μεγαλούργησε με το αντίπαλο δέος των Candlemass. To 1988 πήρε θέση πίσω από το μικρόφωνο στους Solitude Aeturnus, ενίοτε στα πλήκτρα και υπήρξε ο κύριος στιχουργός τους. Η πρώτη του εμφάνιση υπήρξε στο "Into The Depths Of Sorrow" το 1991 και η τελευταία στο "Psalms For The Dead" του 2012 που αποτελεί και το κύκνειο άσμα του στους Candlemass. Πάντα υπήρχε η οπαδική κόντρα περί της καλύτερης μπάντας μεταξύ των δύο αυτών, η οποία γιγαντώθηκε με την σύγκριση Lowe - Marcolin, έχοντας ως άτυπο νικητή τον καλόγερο έναντι του παπά λόγω εκτοπίσματος. Το μαύρο βαμμένο νύχι, το ασπράδι των ματιών και η παρολίγον αιώρηση του καραφλοχαίτουλα με τον τεράστιο σταυρό-μενταγιόν, είναι οι δικοί μας λόγοι για να τον αγαπάμε εξίσου.

Προτεινόμενος δίσκος: "Beyond The Crimson Horizon"

Αγαπημένη ερμηνεία: "Destiny Falls To Ruin"

Γ.Ζ.
 


 
5   Christian Linderson (Lord Chritus)
 

Πέρα από προσωπική αδυναμία, ο Christian Linderson είναι αποδεδειγμένα ένας άνθρωπος έξω καρδιά, που δεν μασάει τα λόγια του κι όπου πάει αφήνει το στίγμα του. Όπου κι αν πάει; Καλά ντε, η συμμετοχή του στο "C.O.D" των Saint Vitus δεν συγκαταλέγεται και στις μεγάλες του επιτυχίες, να μου το θυμηθείτε όμως πως κάποια στιγμή που θα υπάρξουν οι προϋποθέσεις, θα αναπαράγω τα off the record λόγια του από την πρώτη μας συνέντευξη. Τον ακούσαμε για πρώτη φορά στο "Storm Warning" των Count Raven όπου ερμήνευσε τον πρώτο ύμνο της καριέρας του ("True Revelation") κι έκτοτε δεν έχει σταματημό, με τους Lord Vicar, Terra Firma και προσφάτως τους Goatess.

Προτεινόμενος δίσκος: "Signs Of Osiris"

Αγαπημένη ερμηνεία: "...And The 8th Seal Was Hers"

Γ.Ζ.
 


 
4   Bobby Liebling
 

Μετά τους Sabbath, αυτός. Η απαρχή της πορείας του Bobby Liebling χάνεται στα βάθη του χρόνου και επίσημο τρόπον τινά ξεκίνημά του με τους Pentagram θα πρέπει να θεωρείται το demo "Bias Recordings Studio" του 1973 (εκεί βρίσκεται το φοβερό και τρομερό "Forever My Queen"). Ατυχείς συγκυρίες, καταχρήσεις και ανακατατάξεις έφεραν τους Pentagram να κυκλοφορούν το πρώτο τους δίσκο μόλις το 1985, χάνοντας πριν και μετά την ευκαιρία να κάνουν την καριέρα που άξιζαν. Παρά το στραβό του το κεφάλι, ο Bobby ποτέ δεν το έβαλε κάτω, κράτησε ζωντανό το συγκρότημα και καταξιώθηκε στη συνείδηση των οπαδών του είδους σαν σπουδαίος συνθέτης, στιχουργός, ερμηνευτής και frontman. Λίγη από την παράνοιά του βιώσαμε στις δύο πρόσφατες επισκέψεις του το 2011 και το 2013. Για όσους τέλος θέλουν να εντρυφήσουν στην περίπτωση των Pentagram και του Liebling, συστήνεται ανεπιφύλακτα η συγκλονιστική από κάθε άποψη βιογραφική ταινία "Last Days Here".

Προτεινόμενος δίσκος: "First Daze Here (The Vintage Collection)"

Αγαπημένη ερμηνεία: "Be Forewarned"

Θ.Ξ.
 


 
3   Sami Albert Hynninen (Albert Witchfinder)
 

Από τους πολυάσχολους και πιο ενεργούς ερμηνευτές της λίστας, ο 38-χρονος Φινλανδός που έγινε καθολικά αποδεκτός με τους Reverend Bizarre έχει συμμετάσχει σε ουκ ολίγες μπάντες με ποικίλες ιδιότητες. Η πρώτη του hardcore/punk εμφάνιση με τους Lohja SS στις αρχές του 90 δεν προϊδέαζε την συνέχεια που του έμελλε με το σπουδαιότερο doom metal συγκρότημα της χώρας του. Άκρως καλλιτεχνική φύση μιας κι έχει σχεδιάσει κάμποσα εξώφυλλα δίσκων (Jex Thoth, Reverend Bizarre & Hexvessel μεταξύ άλλων), έχει τραγουδήσει μερικές από τις σπουδαιότερες συνθέσεις του είδους -και όχι μόνο- προκαλώντας πολλαπλά διλήμματα για την καλύτερη αυτών. Η πιο πρόσφατη εμφάνισή του στο "We Meditate Under The Pussy In The Sky" των Opium Warlord είναι ολίγον τι αρρωστημένη και σίγουρα δεν παραξένεψε όποιον τον έχει από κοντά.

Προτεινόμενος δίσκος: "II: Crush The Insects"

Αγαπημένη ερμηνεία: "Curved Horizon"

Γ.Ζ.
 


 
2   Dan Fondelius (Fonde)
 

Είναι κρίμα κι άδικο να αναφέρεται συχνότερα ως μια φτηνή απομίμηση του Ozzy κι όχι ως ένας εκ των ιδρυτών των Count Raven. Ο Dan Fondelius είναι ο ακρογωνιαίος λίθος των Σουηδών, με τα καλά και τα κακά του, με τις άστοχες δηλώσεις του και τα πέρα δώθε του στην μπάντα. Ίσως δεν είναι ο ευκολότερος άνθρωπος στον κόσμο να συναναστραφείς μαζί του, όταν τραγουδάει όμως τις δικές του μελωδίες, όλες οι αντιστάσεις και οι αρνήσεις πάνε περίπατο. Το εκπληκτικό σερί δίσκων των Count Raven διακόπηκε με την πρόσκαιρη διάλυσή τους, ίσως γιατί θεώρησε πως δεν έλαβαν ποτέ την αναγνώριση που τους αναλογούσε, επανέκαμψαν όμως πριν από πέντε χρόνια με το εξαιρετικό "Mammons War" για να μας θυμίσει πως έχει ερμηνεύσει ορισμένα από τα καλύτερα τραγούδια της σκηνής και πως θα συνεχίσει να το πράττει.

Προτεινόμενος δίσκος: "High On Infinity"

Αγαπημένη ερμηνεία: "Zen"

Γ.Ζ.
 


 
1   Lee Dorrian
 

Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι ο Lee Dorrian αποτελεί την σημαντικότερη μορφή στον χώρο του doom metal από τα 90s μέχρι και σήμερα, καθώς όσο ισχυρή είναι η προσωπικότητά του ως αφεντικού της Rise Above, άλλο τόσο και ακόμη περισσότερο ισχυρή υπήρξε η παρουσία του στη δισκογραφία και το σανίδι. Το σύντομο πέρασμά του από τους Napalm Death τον οδήγησε στην δημιουργία των Cathedral, με τους οποίους προσέφερε τις χαρακτηριστικές, άλλοτε απόκοσμες και άλλοτε τσαμπουκαλεμένες, ερμηνείες του σε μια σειρά εξαιρετικών άλμπουμ. Από τα μνημειώδη "The Ethereal Mirror" και "The Carnival Bizarre" (το ντεμπούτο "Forest Of Equilibrium" εξαιρείται για ευνόητους λόγους), μέχρι το πολύ καλό πρόσφατο "The Last Spire", υπηρέτησε άψογα τον ρόλο του ως ιδανικός ερμηνευτής στο στούντιο και απέδειξε, όπως διαπιστώσαμε ουκ ολίγες φορές εκ του σύνεγγοις, την αξία του σαν frontman. Θα υπάρξει άραγε ζωή μετά τους Cathedral;

Προτεινόμενος δίσκος: "The Carnival Bizarre"

Αγαπημένη ερμηνεία: "Ride"

Θ.Ξ.
 








 
Bonus   Paolo Catena (Paul Chain)
 

Μεγάλη ιστορία ο Paul Chain. Υπήρξε αρχικό μέλος των Death SS μέχρι το 1984 όταν και διαλύθηκαν κι έκτοτε δημιουργεί με διάφορες μορφές της ανήσυχης καλλιτεχνικής του φύσης. Η μετέπειτα πορεία του είναι κυρίως solo με προσωπικά σχήματα όπως τους Paul Chain - The Improvisor, Paul Chain Violet Theatre κι εσχάτως τους P.C. Translate. Κοινή συνισταμένη όλων αυτών, η μουσική του και η ιδιαίτερη πειραματική τεχνική στα φωνητικά που ανάγεται ως το σήμα κατατεθέν του. Όσο κι αν απαρνήθηκε την doom φύση του τα τελευταία χρόνια, υπήρξε πρωτομάστορας στην αντίστοιχη ιταλική σκηνή και το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του προσέλκυσε τους Lee Dorian & Wino να συνεργαστούν μαζί του. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και των διαδικτυακών πληροφοριών, το 2012 κυκλοφόρησε το πειραματικό "Quadrimusicali" ως Paolo Catena, ένα κάτι σαν soundtrack σε δικούς του πίνακες ζωγραφικής.

Προτεινόμενος δίσκος: "Alkahest"

Αγαπημένη ερμηνεία: "Wrong Woman"

Γ.Ζ.
 


  • SHARE
  • TWEET